“Εννιά παιδικά καλοκαίρια αδιατάρακτης ευτυχίας”, τα δικά του καλοκαίρια στη Συκιά Λακωνίας, από το 1959 έως και το 1967, αφηγείται στο νέο του βιβλίο με τίτλο “Στ’ αμπέλια”, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, ένα χρονικό ανθρώπων, τόπων, τρόπων ζωής που χάθηκαν μαζί με την άλλη, πρότερη αντίληψη του χρόνου, που κινούνταν αργός, βαρύς και απαράλλακτος.
Τ’ αμπέλια δεν ήταν αμπέλια -παρά μόνο κατ’ όνομα. Ήταν το μέρος, έξω από το χωριό, ‘oπου στηνόταν ο υπαίθριος καλοκαιρινός βίος σε καλύβια και τσαρδιά, για να γίνουν ευκολότερα και ταχύτερα οι αγροτικές δουλειές της συγκομιδής των σύκων.
Ο συγγραφέας, παρατηρητής αλλά και οργανικά δεμένος με την καλοκαιρινή ζωή στ’ αμπέλια, μεταφέρει αυτόν τον χαμένο κόσμο στο σήμερα, ολάκερο, με την σαγήνη του αλλά και την σκληρότητά του. Γράφει για τον νυχτερινό ψίθυρο προσευχής του θείου του αλλά και για το σφάξιμο του βοδιού από τον σφάχτη. Για την κακία των ανθρώπων αλλά και την αγαπητική τους διάθεση. Η αγάπη εξάλλου, η δική του προς αυτούς, είναι η γενεσιουργός και η κινητήρια δύναμη της αφήγησης. Ίσως και η αίσθηση ενός χρέους:
“Εκείνο που τους χρωστάω κυρίως”, υπογραμμίζει, “είναι ότι εκεί έχει τη ρίζα της μια ηθική επιλογή, που κάποτε πήρε και πολιτικά χαρακτηριστικά,ότι θα είμαι πάντα με τη μεριά των φτωχών και των αδικημένων”.
Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη “Στ’ αμπέλια” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις.
Ελεωνόρα Ορφανίδου
