Του Βασίλη Πάικου
Θα μπορούσε να ήταν και η «τελετή λήξης» για το Ποτάμι. Όλα τα δεδομένα προς τα εκεί οδηγούσαν. Αντί γι αυτό επελέγη «Συνέδριο επανεκκίνησης», κατά πως ονομάστηκε. Με στόχο μάλιστα την αυτόνομη πορεία. Εντάξει, και τα κόμματα δικαιούνται την δεύτερη ευκαιρία. Όμως με ποιους στόχους, με ποια υλικά, με ποια προοπτική και, εντέλει «με τι προσόντα»;
Ο συνεργαζόμενος με το κόμμα αντιπρόεδρος της Βουλής Σπύρος Λυκούδης, ο διαθέτων ίσως την μεγαλύτερη πολιτική πείρα εξ όλων των στελεχών του, έχει προσφάτως δηλώσει πως «το Ποτάμι έκλεισε τον κύκλο του». Θεωρώντας μάταιη την όποια νέα προσπάθεια. Και φαίνεται πως έτσι έχουν τα πράγματα. Ο Λυκούδης, βλέπετε, έχει ζήσει και την εξέλιξη της ΔΗΜΑΡ προς την ακύρωση. Και μοιάζει τόσο η πορεία των δύο πολιτικών εγχειρημάτων. Και η σχεδόν μοιραία «κατάληξή» τους.
Όταν το Ποτάμι ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2015 με 17 βουλευτές, για να φτάσει τον Σεπτέμβριο στους 11. Και για να μείνει σήμερα με έξι. Έ ο καθένας καταλαβαίνει. Πολύ περισσότερο που κι απ’ αυτούς τους έξι, άλλος για Χίο ετοιμάζεται να τραβήξει κι άλλος για Μυτιλήνη. Όταν στις δημοσκοπήσεις, σε όλες τις δημοσκοπήσεις ίσα που ανιχνεύεται. Και όταν επί κεντρικών πολιτικών ζητημάτων, ο καθένας εκεί μέσα έχει τον δικό του χαβά. Ε, «με τι προσόντα» μπορεί να προχωρήσει η προσπάθεια; Και με πόσες άραγε πιθανότητες επιτυχίας; Κατά τα λοιπά ναι, είναι ευγενής η φιλοδοξία, και συμπαθής έως συγκινητικός ο αγώνας.
Το 3ο Συνέδριο του Ποταμιού λοιπόν, το και «Συνέδριο επανεκκίνησης» αποκληθέν, έκλεισε τις πύλες του με την θριαμβευτική επανεκλογή του Σταύρου Θεοδωράκη στην ηγεσία. Με την σχεδόν ομόφωνη έγκριση της πολιτικής απόφασης για αυτόνομη πορεία και αυτόνομη εκλογική κάθοδο. Και με σαφή, σαφέστατο τον προσανατολισμό του προς την ΝΔ. Πολύ περισσότερο που η πρόταση Αμυρά για άμεση έναρξη των διαδικασιών «συνεύρεσης» των δύο κομμάτων, εξασφάλισε πάνω από το 1/3 του συνεδριακού σώματος! Και να σκεφτεί κανείς ότι το Ποτάμι, όλα αυτά τα χρόνια, έπαιξε όλα του τα λεφτά στ’ όνομα της «νεοτερικότητας». Αμβλύνοντας παράλληλα κάθε αιχμή, κάθε γωνία στο προγραμματικό του οπλοστάσιο. Γεγονός που, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, είναι εκείνο που οδήγησε στην τόσο ελλειμματική του απήχηση στην κοινή γνώμη. Τώρα πως θα αναζητήσει την νεοτερικότητα στην σημερινή ΝΔ και που θα την βρει, ένας Θεός το ξέρει…
Το πρόβλημα όμως για το Ποτάμι, το πρόβλημα που πολύ σύντομα θα κληθεί η ηγεσία του να διαχειριστεί, δεν βρίσκεται ακριβώς εκεί. Αλλά στο γεγονός ότι σχεδιάζει μετεκλογικές συνεργασίες, τις όποιες, χωρίς τον ξενοδόχο. Δίχως δηλαδή το «πόρισμα» της κάλπης. Δεδομένου ότι, αν πάρουμε τοις μετρητοίς την αυτόνομη πορεία και την αυτόνομη κάθοδο, για να υπάρξουν μετεκλογικές συνεργασίες, θα πρέπει πρώτα-πρώτα να υπάρχει κόμμα και μετά τις εκλογές. Κάτι που σήμερα δείχνει εξαιρετικά απίθανο, έως αδύνατο. Ε λοιπόν, καθώς θα μαζεύει ο χρόνος για τις εκλογές. Και καθώς θα γίνεται όλο και πιο ορατή ως επικείμενη η εκλογική δυσπραγία, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θ’ αρχίσουν να την κοπανάνε προς κάθε κατεύθυνση, το ένα μετά το άλλο, τα διατηρούντα πολιτευτικές φιλοδοξίες στελέχη του; Και τότε δεν θα είναι παρά σκιές οι ομόφωνες αποφάσεις του «Συνεδρίου επανεκκίνησης».
Μακάρι να μην εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Γιατί, σ’ αντίθεση με κάποιους άλλους, το Ποτάμι έχει προσφέρει και θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει στον δημόσιο βίο. Μακάρι λοιπόν να καταφέρει να βρει το δρόμο του, και να σταθεί το Ποτάμι. Όμως χλωμό, πολύ-πολύ χλωμό…
