Στο λεωφορείο του Massimo Furlan: Η ζωή πρόλαβε

Οι μικρές στιγμές ενός μεγάλου λεωφορείου

Φοιτήτρια για ένα φεγγάρι στο πανεπιστήμιο της Σόφιας, έπαιρνα το νυχτερινό λεωφορείο για να ταξιδέψω στην Ελλάδα. 12 ατελείωτες ώρες και δεκάδες ερημικά μικρά ελληνικά και βουλγάρικα χωριά στη διαδρομή μας.  

Μια ισχυρή ανάμνηση των φοιτητικών αυτών ταξιδιών, τότε που ο χρόνος είχε άλλη διάσταση, συνάντησα στην αθηναϊκή εκδοχή του έργου του Travelling του Ελβετού Massimo Furlan, που παρουσιάστηκε στο MIR festival. Σα να διάνυσα, τα ίδια μικρά ελληνικά και βουλγάρικα χωριουδάκια, στη βιομηχανική ζώνη του Ρέντη σε φοιτητικό χρόνο. Ένας ολόκληρος κόσμος που «κατοικεί» μυστικά μέσα στο αμαξοστάσιο του ΟΣΥ.

Ο τίτλος Travelling μας ετοίμασε καταρχήν για το ταξίδι και ότι συνεπάγεται για τον καθένα μας η έννοια αυτή. Ο Massimo Furlan μας «επιβίβασε» σε ένα πούλμαν χωρίς να μας αποκαλύψει τον προορισμό. Και εμείς πειθήνια μπήκαμε, γιατί κατά βάθος όλοι αναζητούμε το ταξίδι χωρίς προορισμό.

Το σκηνικό το έστησε με προσοχή: οι θεατές φορούν στα αυτιά τους ακουστικά με ένα συγκεκριμένο μουσικό σύμπαν, το πούλμαν έφερε στο πλάι του κινηματογραφικούς προβολείς που «άναβαν και έσβηναν» το τοπίο, και ο οδηγός διατήρησε ομαλά σταθερή ταχύτητα, τόση που να επιτρέπει στο ανθρώπινο μάτι να προλαβαίνει τις εικόνες. Και το ταξίδι ξεκίνησε.

Ο κόσμος έξω από το τζάμι

Εμείς μέσα και ο κόσμος έξω από το τζάμι. Έξω από τα παράθυρα εκτυλίσσονται μικρές σκηνές πιθανής συναισθηματικής φόρτισης. Όμως, σαν η ζωή να πρόλαβε τον Massimo Furlan. Τα στημένα συναισθηματικά σκηνικά, και οι αληθινές εικόνες διαγκωνίζονταν για τα μάτια μας. Η ζωή πρόλαβε να είναι μικρή, σκληρή και ασήμαντη. Τίποτα εκρηκτικό δεν συνέβη, κανένας άντρας με κόκκινα φτερά δεν εμφανίστηκε, το λεωφορείο δεν πήρε φωτιά, ούτε βρεθήκαμε σε κάποια μυστική τοποθεσία. Μας αποκαλύφθηκαν όμως, όψεις μιας δικής μας Αθήνας, πότε θλιβερές, πότε κωμικές και πότε ελπιδοφόρες.

Μια πόρτα που ανοίγει και ένας άνθρωπος μπαίνει, ο φύλακας που κάνει βραδινή βάρδια μέσα στο υποφωτισμένο γραφειάκι, τα πληγωμένα μπλε λεωφορεία στο συνεργείο, μια γάτα που σε κοιτά κατάματα, μια βιόλα σε ένα σαλόνι σπιτιού. Η ζωή πρόλαβε να είναι εκεί.

Το στήσιμο αποκάλυψε πιθανές κινηματογραφικές γνώσεις του χορογράφου. Ή τουλάχιστον έρωτα για την κινηματογραφική γλώσσα.  Γιατί δεν ήταν ένα ταξίδι βιωματικό, αλλά ένα ταξίδι παρατήρησης, ένα κινηματογραφικό ταξίδι. Ένα δίωρο κινηματογραφικό τράβελλινγκ*, με τους θεατές στη θέση της κάμερας. Και στο τελικό πλάνο όλα τα καρέ μαζί.

Μια μικρή απογοήτευση με κυρίευσε τότε, γιατί περίμενα… κάτι να γίνει. Από το κάθε καρέ, να μάθω όλη τη σκηνή. Όμως η παράσταση τελείωσε εκεί.  Αλλά όπως σε όλο το έργο-περιπέτεια του Massimo Furlan εκεί που τελειώνει η παράσταση, αρχίζει η ζωή.

 *Τράβελλινγκ: Κίνηση της κάμερας επάνω σε όχημα με ρόδες. Έχουμε τράβελλινγκ εμπρός και πίσω όταν η κάμερα πλησιάζει ή απομακρύνεται από το αντικείμενο και τράβελλινγκ λατεράλ, όταν κινείται παράλληλα προς το αντικείμενο.

Βάσια Μπακετέα

Ιδέα & σκηνοθεσία: Massimo Furlan
Δραματουργία: Claire de Ribaupierre
Τεχνικός διευθυντής: Antoine Friderici
Διοίκηση: Claudine Geneletti
Προώθηση, Οργάνωση: Jérôme Pique

Στην Αθήνα συμμετείχαν :  Ηλέκτρα Αγγελοπούλου, Άγγελος Αντωναρόπουλος, Ηλίας Βογιατζιδάκης, Βιολέττα Γαλανοπούλου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Αναστασία Δούμπου, Ιωσηφίνα Ιακωβίδου, Μυρτώ Καραμπεσίνη – Μάτσα, Θοδωρής Λιάκος, Κατερίνα Μιχαλάκη, Θάλεια Παπαδοπούλου, Κυβέλη Παπαντωνίου, Ναταλία Πολύζου, Βάνα Πουλή, Γιάννης Σιάμπαλιας, Αντιγόνη Σταυροπούλου, Ερίνα Τζουανά, Μαρίλη Τοπούζογλου, Έλενα Τσιμτσιλή, Λένα Υφαντή, Δανάη Χριστοπούλου.

Οδηγός Σκηνής: Βάσω Στεργίου/ Vasso Stergiou
Παραγωγή: Numéro23Prod
Photo credits: Νίκος Κερκινός / Nikos Kerkinos