του Βασίλη Πάικου
Κι εκεί που πιστεύαμε πως τα πάντα είχαν οριστικά δρομολογηθεί στο ΚΙΝΑΛ. Εκεί που θεωρούσαμε πως η πορεία του προς την φιλόξενη αγκαλιά της ΝΔ είναι δεδομένη και χωρίς επιστροφή. Ήρθαν αυτές οι δηλώσεις του Σταμάτη Μαλέλη να ταράξουν τα νερά. Και να προκαλέσουν πληθώρα συζητήσεων. Θα πει κανείς μα τις «διόρθωσε» τις αιρετικές του δηλώσεις ο Γραμματέας Επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ. Μάλλον τις μάζεψε. Ή, σωστότερα, τον μαζέψανε άρον – άρον. Ναι, σύμφωνοι, όμως έγιναν οι δηλώσεις. Πράγμα που δείχνει πως ακόμη κάτι υπάρχει, κάτι γίνεται, κάτι κινείται εκεί μέσα. Και πως ίσως τα πράγματα δεν θα πρέπει να θεωρούνται οριστικά δεδομένα…
Για να θυμηθούμε λοιπόν τι ακριβώς είπε ο στενός συνεργάτης της Φώφης Γεννηματά, μιλώντας στον Ρ/Σ News 24/7: «Δεν γίνεται να στηρίξουμε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη που θα φέρει τον όλεθρο… Δεν θα διστάσουμε να πάμε σε επαναληπτικές εκλογές με απλή αναλογική… Ποτέ δεν θα κρατούσα ίσες αποστάσεις ανάμεσα στην ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ… Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο όμορος χώρος μας, εκεί είναι οι σύντροφοί μας…»
Είναι βέβαιο, απολύτως βέβαιο πως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ίσως κι ο Κώστας Σημίτης ανατρίχιασαν ακούγοντας τα σχετικά. Και γι αυτό τον υποχρέωσαν σε άμεση ανασκευή. Όμως για φαντάσου, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί μέσα, και ο Μαλέλης ασφαλώς δεν είναι ο μόνος, που πιστεύουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη «θα φέρει τον όλεθρο». Υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν την τακτική των ίσων αποστάσεων, θωρώντας τον ΣΥΡΙΖΑ «όμορο –προς το ΚΙΝΑΛ- πολιτικό χώρο». Υπάρχουν μ’ άλλα λόγια άνθρωποι που αποστασιοποιούνται απ’ όλο το πολιτικό οικοδόμημα που έχει χτίσει, καιρό τώρα, η ηγεσία της καθ’ ημάς κεντροαριστεράς. Το οικοδόμημα της «στρατηγική ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου «να πάει από κει που ήρθε». Το οικοδόμημα των νοσταλγών της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτής που, πάντως, επεφύλαξε εκλογικά στο ΠΑΣΟΚ το ιστορικό χαμηλό του 4,68%. Τακτική η οποία, εξ’ άλλου, το οδηγεί και σήμερα στην όλο και μεγαλύτερη δημοσκοπική του συρρίκνωση.
Φαίνεται λοιπόν πως υπάρχουν άνθρωποι στην ελληνική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας, που πασχίζουν να στρίψουν το τιμόνι προς την αντίθετη, από την ως τα σήμερα ακολουθούμενη κατεύθυνση. Που προσπαθούν να συνταχθούν προς τη λογική που, από καιρό τώρα, έχει επιλέξει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Και δι’ αυτού να συναντηθούν και πάλι με τις ιδεολογικές ρίζες του χώρου τους. Γιατί, μην το ξεχνάμε, η καθ’ ημάς κεντροαριστερά, όπως εκφράζεται δια του ΚΙΝΑΛ κατά κύριο λόγο, μοιάζει με το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια των ευρωπαίων συντρόφων. Και πάντως ναι, είναι βέβαιο πως όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, θα συγκρουστούν οι δύο γραμμές. Τη στιγμή δε της μετεκλογικής τελικής επιλογής, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί ακόμη και η διάσπαση.
Για την ώρα πάντως η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ έχει επιφυλάξει στο κόμμα της μια επιλογή πολιτική ντροπής. Στη βάση της αρνητικής της θέσης επί του Μακεδονικού. Κόντρα, απολύτως κόντρα προς τις παραδόσεις του χώρου. Επιλογή που ήδη οδήγησε στην συρρίκνωση τους σχήματος, με την εξ αιτίας της αποχώρηση του Ποταμιού. Επιλογή της χρόνιας πολιτικής ρετσινιάς, την οποία πολύ δύσκολα θα καταφέρει, αν καταφέρει ποτέ, να αποτινάξει…
