Εμανουέλ Μακρόν
Η μεγάλη έκπληξη των προεδρικών εκλογών του 2017, ο Εμανουέλ Μακρόν, πέρασε φέτος την πιο δύσκολη χρονιά του. Μία χρονιά που σημαδεύτηκε, εκτός των άλλων, και από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά τα οποία κάθε μήνα είναι ακόμα χαμηλότερα για τον ίδιο, τον πρωθυπουργό του και συνολικότερα την κυβέρνησή του.
Τρεις ήταν οι μεγάλες κρίσεις που επηρέασαν τον Γάλλο πρόεδρο την χρονιά που πέρασε. Το σκάνδαλο Μπεναλά με τον υπεύθυνο ασφαλειάς του που εντοπίστηκε να χτυπάει διαδηλωτές στην πορεία της Πρωτομαγιάς, η παραίτηση – έκπληξη σε ζωντανή σύνδεση από το ραδιόφωνο του πιο δημοφιλούς υπουργού, του Νικολά Ιλό και, φυσικά, το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων».
Ενώ η υπόθεση Μπεναλά, ακόμα απασχολεί την επικαιρότητα και τα “κίτρινα γιλέκα” συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους, τα προβλήματα δείχνουν να μεταφέρονται και στο νέο έτος. Ο Μακρόν με το διάγγελμά του στις 10 Δεκεμβρίου, επιχείρησε να δώσει απαντήσεις στις διεκδικήσεις του κινήματος, αλλά οι απαντήσεις αυτές δεν φάνηκαν να έπεισαν τον κόσμο. Έχοντας ήδη εξαγγείλει έναν κύκλο διαβουλεύσεων με εργοδοτικούς φορείς, εκπροσώπους των κινημάτων, των επιχειρήσεων αλλά και την τοπική αυτοδιοίκηση, ο Γάλλος πρόεδρος καλείται σε αυτήν την πρώτη φάση του 2019 να λύσει τον γρίφο και να σβήσει την κοινωνική φωτιά που άναψαν οι διαδηλώσεις.
Μαζί με τα κίτρινα γιλέκα, έρχονται και τα κόκκινα στυλό, ένα νέο κίνημα εκπαιδευτικών που διεκδικούν αναβάθμιση του επαγγέλματός τους. Αλλά και οι φοιτητές και οι μαθητές που εναντιώνονται στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και κυρίως στην αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα Πανεπιστήμια.
Από την άλλη, έχει ξεπηδήσει τις τελευταίες ημέρες και ένα κίνημα υπέρ του Μακρόν. Συγκεκριμένα, δύο συλλογικότητες, η “Στοπ τώρα, αρκεί!” και το κίνημα “κόκκινα φουλάρια” έρχονται ως απάντηση στα “κίτρινα γιλέκα” και σε υπεράσπιση του προέδρου. Εδώ και περίπου μία εβδομάδα, κυκλοφορεί κάλεσμα στα κοινωνικά δίκτυα για μία “πορεία πολιτών” στις 27 Ιανουαρίου στο Παρίσι.
Εκτός όμως από όλα αυτά που συμβαίνουν εντός της χώρας, ο Μακρόν έχει να προχωρήσει και τα σχέδιά του για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αναφερόμαστε στο όραμά του για την Ευρώπη, όπως το παρουσίασε το περασμένο φθινόπωρο σε ομιλία του στη Σορβόννη.
Και φυσικά, μαζί με όλα αυτά, πλησιάζει και ο καιρός των ευρωεκλογών, που αποτελούν ένα μεγάλο προσωπικό σχεδόν στοίχημα για τον Μακρόν. Μόλις πριν λίγες μέρες, οι Financial Times σε άρθρο τους, αναφέρθηκαν στην αντιπαράθεση Μακρόν – Σαλβίνι, ως ενδεικτική της πολιτικής αντιπαράθεσης που θα δούμε να κυριαρχεί τους επόμενους μήνες στους κόλπους στην Ευρώπης.
Άνεγκρετ Κραμπ – Καρενμπάουερ
Το νέο πρόσωπο που έρχεται από την Γερμανία με φόρα για να πρωταγωνιστήσει το 2019. Η Κραμπ – Καρενμπάουερ, η νέα Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, δεν απέκτησε τυχαία το παρατσούκλι “μίνι Μέρκελ”. Από το 1999 ως το 2018 ήταν βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο του Ζααρμπρίκεν, από το 2000 ως το 2011 διατέλεσε υπουργός σε διάφορα υπουργεία και από το 2011 δύο φορές πρωθυπουργός του κρατιδίου.
Τον Φεβρουάριο του 2019 εξελέγη Γενική Γραμματέας του κόμματος, μετά από πρόταση της Μέρκελ με το συντριπτικό ποσοστό 98,87%. Στις αρχές Δεκεμβρίου εξελέγη Πρόεδρος του με ψήφους 517, έναντι 482 του αντιπάλου της Φρίντριχ Μερτς. Και αυτή η ένεση ανανέωσης φαίνεται να βγαίνει σε καλό για το CDU αφού η πρώτη δημοσκόπηση που βγήκε μετά δείχνει σαφή ενίσχυση των δυνάμεων του κόμματος.
Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση, η ίδια η Κραμπ – Καρενμπάουερ φαίνεται να έχει πολύ καλή αποδοχή στην γερμανική κοινή γνώμη. Σε ερώτηση ένα θα μπορούσε να γίνει καγκελάριος, το 38% την θεωρεί κατάλληλη.
Τερέζα Μέι
Ένα από τα βασικά θέματα που κυριάρχησαν στην βρετανική αλλά και την ευρωπαϊκή ατζέντα το 2018 ήταν το Brexit, με πρωταγωνίστρια φυσικά την Τερέζα Μέι. Η βρετανίδα πρωθυπουργός στην προσπάθειά της να δημιουργήσει μία “ειδική σχέση” με την Ευρώπη μετά την αποχώρηση, οδήγησε μία σειρά βουλευτών σε παραίτηση.
Μόλις πριν από λίγες βδομάδες, η Μέι κατάφερε να επιβιώσει από πρόταση μομφής και πλέον κοιτάει με προβληματισμό την επόμενη ημερομηνία – σταθμό, την 7η Ιανουαρίου όπου το βρετανικό κοινοβούλιο θα ψηφίσει επί της συμφωνίας του Brexit.
Και φυσικά η Μέι έχει να αντιμετωπίσει και την ίδια την κοινωνία αφού έχουν αρχίσει και οι διαδηλώσεις εναντίον του διαζυγίου της χώρας με την Ε.Ε. Να θυμίσουμε ότι στο δημοψήφισμα του 2016 οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης σε ποσοστό 52%. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν και που έφερε την παραίτηση του τότε πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον και στην εκλογή της Μέι στη θέση του.
Ντόναλντ Τραμπ
Λίγες ημέρες πριν τελειώσει το 2018, η γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε έναν κατάλογο με τις 20 σημαντικότερες παραιτήσεις στελεχών από την κυβέρνηση Τραμπ μέχρι σήμερα. Ο Αμερικανός πρόεδρος κατάφερε με την εκλογή του να κάνει αυτό για το οποίο είχε δεσμευτεί: να φέρει τον κόσμο πάνω κάτω. Οι αναρτήσεις του στα κοινωνικά δίκτυα έγιναν πρωτοσέλιδο, οι γκάφες του άφησαν ιστορία και οι αποφάσεις του επηρέασαν όλον τον πλανήτη – όπως αυτήν για την αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα.
Τελευταία τάραξε τα νερά ανακοινώνοντας την απόσυρση των Αμερικανών στρατιωτών από την Συρία, μία απόφαση που προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις, τόσο εντός, όσο και εκτός χώρας.
Στο μεταξύ, ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα έχει προκύψει στις ΗΠΑ με το shutdown να συνεχίζεται. Και αυτό γιατί ο Τραμπ αρνείται να επικυρώσει το νομοσχέδιο για τον προϋπολογισμό αν δεν συμπεριληφθεί σε αυτό το ποσό των 5 δις δολαρίων για την κατασκευή του τείχους στα σύνορα με το Μεξικό. Οι Δημοκρατικοί, που διαφωνούν ριζικά, αντιπροτείνουν χρηματοδότηση άλλων μέτρων ασφαλείας ύψους μόλις 1 δις.
Ο νέος μεγάλος πονοκέφαλος του Τραμπ για το 2019 θα είναι το νέο σώμα της Γερουσίας όπου κυριαρχούν πια οι δημοκρατικοί και αναμένεται να αποτελέσουν εμπόδιο στις μελλοντικές αποφάσεις του. Οι ενδιάμεσες εκλογές ανακάτεψαν γερά την πολιτική τράπουλα της χώρας και αποκάλυψαν ένα διχασμένο Κογκρέσο. Από τις επόμενες ημέρες, ο Αμερικανός πρόεδρος θα πρέπει να μάθει να μοιράζεται την εξουσία του, όπως χαρακτηριστικά σχολιάζουν πολιτικοί αναλυτές, με την γαλλική Le Figaro να εστιάζει στη Νάνσι Πελόζι, την επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Βουλή των Αντιπροσώπων που θα κάνει δύσκολη εφεξής την ζωή του Τραμπ.
Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
Ένας πρόεδρος – απειλή, ένας πρόεδρος ορισμός του αυταρχισμού και της προκλητικής επίδειξης πολυτέλειας. Οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν 75.239 ανθρώπους μέσα στη χρονιά που έφυγε για υποτιθέμενες διασυνδέσεις με “τρομοκρατικές οργανώσεις”, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε μόλις χθες στη δημοσιότητα το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας. Πάνω από 52.000 συλλήψεις έγιναν με βάση κατηγορίες για φερόμενες διασυνδέσεις με το δίκτυο του μουσουλμάνου ιεροκήρυκα Φετουλάν Γκιουλέν.
Παράλληλα, το υπουργείο επισήμανε ότι το 018 ξεκίνησαν έρευνες για παραπάνω από 42.000 λογαριασμούς χρηστών σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κατηγορίες για διασπορά “τρομοκρατικής προπαγάνδας”, υποκίνηση μίσους και προσβολές πολιτικών προσώπων. Συνολικά διώκονται 18.376 χρήστες.
Και όλα αυτά με ευθύνη του Ερντογάν και άλλοθι πάντα το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Ίσως η πιο παράδοξη δήλωση του Τούρκου προέδρου όλης της χρονιάς, ήταν αυτή πριν λίγες εβδομάδες όταν διατύπωσε την ανησυχία του σχετικά με τις διαδηλώσεις των “κίτρινων γιλέκων”, τονίζοντας ότι αντιτίθεται στη χρήση “υπέρμετρης βίας” εναντίον των διαδηλωτών.
Βλαντιμίρ Πούτιν
Ο απόλυτος ηγέτης της Ρωσίας από το 1999 έχει θητεύσει πέντε χρόνια ως πρωθυπουργός και τα υπόλοιπα ως πρόεδρος. Στην πρωτοχρονιάτικη επιστολή του προς τον Ντόναλντ Τραμπ, ο Πούτιν εξέφρασε την ετοιμότητα της Μόσχας να ανοίξει νέους διαύλους επικοινωνίας με την Ουάσιγκτον και να τεθούν στο τραπέζι σειρά θεμάτων. Άλλωστε, η Ρωσία ήταν η πρώτη χώρα που έσπευσε να στηρίξει την Αμερική για την αποχώρηση των στρατιωτών της από τη Συρία.
Σε άλλη επιστολή του προς τον Σύρο πρόεδρο, ο Πούτιν τόνισε ότι η χώρα του θα συνεχίσει να βοηθά την συριακή κυβέρνηση και τους πολίτες στη μάχη κατά της τρομοκρατίας.
Μόλις πριν λίγες μέρες, ο Πούτιν ανακοίνωσε τα σχέδιά του για το επόμενο έτος. Δήλωσε δηλαδή ότι η Ρωσία θα αναπτύξει την πρώτη μονάδα υπερηχητικών, πυρηνικής ικανότητας πυραύλων. Σημείωσε δε ότι έτσι, η χώρα θα έχει πλέον στην κατοχή της ένα νέο είδους στρατηγικού όπλου. Άλλωστε, ο ισχυρός άντρας της Ρωσίας, ποτέ δεν σταμάτησε να δηλώνει ότι η χώρα πρέπει να επιστρέψει στον ρόλο που είχε παγκοσμίως όταν ακόμα υπήρχε η Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική κληρονομιά ήταν και αυτή που χρησιμοποίησε ως δικαιολογία ο ίδιος και για την προσάρτηση της Κριμαίας.
Μέσα στη Ρωσία, ο Πούτιν έχει φροντίσει να μην τον ενοχλεί κανείς. Η αντιπολίτευση τον κατηγορεί για την πλήρη εξαφάνιση των πολιτικών του αντιπάλων – ακόμα και για δολοφονίες, για καταπιεστικές πολιτικές και για περιορισμό της ελευθερίας του λόγου.
