Για να έχει αίσιο τέλος η υπόθεση του Brexit πολλά μπορεί να συμβούν που σήμερα τα θεωρούμε απίθανα, γράφει ο Adrian Wooldridge στον Economist (The World in 2019).
Από την άλλη, συνεχίζει ο συντάκτης του περιοδικού, για να αποτύχει πλήρως η “επιχείρηση” αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ πολλά από τα δεδομένα που τα θεωρούμε μη ανατρέψιμα θα πρέπει να αλλάξουν.
Ποια είναι τα δεδομένα ;
Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να τραυματίσουν την ενιαία αγορά. Η Τερέζα Μέι ηγείται κυβέρνησης μειοψηφίας. Το κόμμα των Δημοκρατών Ενωτικών της Βόρειας Ιρλανδίας που στηρίζει την κυβέρνηση επιδιώκει να μη τεθεί σε κίνδυνο η ενότητα του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι ένθερμοι υποστηρικτές της εξόδου από το ευρωπαϊκό μπλοκ δεν θα ήθελαν να προδώσουν την ιδέα της “αποδέσμευσης” στην οποία έχουν αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους.
Το Εργατικό κόμμα δεν επιθυμεί να τείνει χείρα βοηθείας σε μια κυβέρνηση που θεωρεί ότι έχει αποτύχει.
Πρώτο σενάριο καταστροφής
Η Βρετανία αποχωρεί από την ΕΕ χωρίς συμφωνία , εφόσον βεβαίως η Ευρώπη αποφασίσει να αντιμετωπίσει το Ηνωμένο Βασίλειο ως χώρα του τρίτου κόσμου χωρίς καμία απολύτως συμφωνία συνεργασίας για τη διευκόλυνση του εμπορίου.
Αν λάβουμε υπόψη ότι η Ευρώπη είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Βρετανίας και ότι οι σύγχρονες εταιρείες βασίζονται στην έγκαιρη παράδοση των προϊόντων, αυτή η εξέλιξη θα είναι ένα σοβαρό πλήγμα για την οικονομία.
Είναι πιθανό οι υπεραγορές τροφίμων να μη έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στους καταναλωτές φρέσκα προϊόντα. Επιπλέον τα φορτηγά αυτοκίνητα που μεταφέρουν τα προϊόντα από και προς τη Βρετανία δεν αποκλείεται να ακινητοποιηθούν στα λιμάνια της χώρας για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω των ελέγχων.
Το αποτέλεσμα θα είναι να έχουμε “μεγάλες ουρές” και τεράστια κυκλοφοριακή συμφόρηση. Τέλος, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε το ενδεχόμενο να σημειωθούν ελλείψεις σε φάρμακα. Όλα αυτά είναι βραχυπρόθεσμα προβλήματα που θα έχουν επιπτώσεις στο απώτερο μέλλον.
Σίγουρα θα συμβάλλουν μέχρι κάποιο βαθμό στη μείωση της παραγωγής και στον περιορισμό των φορολογικών εσόδων γεγονός που θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να προχωρήσει στην περικοπή των δημοσίων δαπανών.
Δεύτερο σενάριο καταστροφής
Προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές και τις κερδίζει ο Τζέρεμι Κόρμπιν και το Εργατικό κόμμα.
Η Τερέζα Μέι μπορεί να αποφασίσει ότι ο ευκολότερος τρόπος να αποφύγει την – “πλήρη παράλυση” – θα είναι η προσφυγή στον λαό. Αν το κάνει, τότε οι ψηφοφόροι για να απαλλαγούν από – “την ανικανότητα των Τόρις” – μπορεί να δώσουν μια ευκαιρία στον ηγέτη των Εργατικών . Αλλά ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι ο περισσότερο αριστερός ηγέτης που είχε ποτέ το Εργατικό κόμμα, σημειώνει ο Adrian Wooldridge του περιοδικού Economist.
O Κόρμπιν έχει απειλήσει ότι θα κατάσχει το 10% των μετοχών όλων των βρετανικών εταιρειών που απασχολούν πάνω από 250 υπαλλήλους. Επίσης θέλει να εθνικοποιήσει τις υπηρεσίες κοινής ωφελείας και τους σιδηροδρόμους και να ενισχύσει τη δύναμη των συνδικάτων.
Το αποτέλεσμα θα είναι – “η κήρυξη του πολέμου” – μεταξύ της κυβέρνησης των Εργατικών και των αγορών, καθώς οι διεθνείς επενδυτές θα αποφασίσουν να αποσύρουν τα χρήματα τους από τη βρετανική οικονομία και η κυβέρνηση θα αντιδράσει επιβάλλοντας ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων.
Τρίτο σενάριο καταστροφής
Το κοινοβούλιο αποφασίζει τη διεξαγωγή νέου δημοψηφίσματος για την Ευρώπη.
Οι περισσότεροι υποστηρικτές της παραμονής της χώρας στο ευρωπαϊκό μπλοκ και πολλοί αξιωματούχοι της ΕΕ – “θα πηδήξουν από τη χαρά τους” – με αυτή την απόφαση. Αλλά είναι πιθανό τα πράγματα να περιπλακούν ακόμη περισσότερο. Στην περίπτωση του δεύτερου δημοψηφίσματος ποιές θα είναι οι επιλογές των ψηφοφόρων στην κάλπη;
Μπορεί να είναι δύο – παραμονή ή αποχώρηση με βάση τους όρους της συμφωνίας της κ. Μέι. Αλλά είναι πιθανό οι επιλογές να είναι τρείς – παραμονή ή αποχώρηση σύμφωνα με τους όρους της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι ή απόσυρση της χώρας από την ΕΕ με βάση τους κανονισμούς που προβλέπονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Και αν γίνει ένα δεύτερο δημοψήφισμα γιατί να μη γίνει και τρίτο.
Ίσως μάλιστα να έχουμε ταραχές στους δρόμους εάν οι Leavers – οι υποστηρικτές της εξόδου – θεωρήσουν ότι – “η νίκη τους κλάπηκε μέσα από τα χέρια”.
Η Βρετανία αρέσκεται να νομίζει ότι είναι μια χώρα της σύνεσης που γνωρίζει να ξεπερνά τις δυσκολίες, οι εξελίξεις όμως του 2019 μπορεί να αποδείξουν ότι η εντύπωση αυτή είναι μια ψευδαίσθηση, καταλήγει ο Adrian Wooldridge του περιοδικού The Economist.
Βύρων Καρύδης
