Του Βασίλη Πάικου
Και μόνο ο όρος που διεθνώς χρησιμοποιείται για την επιχείρηση βίαιης ανατροπής του Νικολάς Μαδούρο, θα αρκούσε. Ο Χουάν Γκουαϊδό «αυτοανακηρύχθηκε», λέει, Πρόεδρος της Βενεζουέλας. Αυτοανακηρύχθηκε!!! Ε και γι΄ αυτό μόνο, θα περίμενες ότι θα συγκεντρώσει τη γενική απαξία, αν όχι την χλεύη της διεθνούς κοινότητας. Αντ’ αυτού αναγνωρίζεται δόξη και τιμή και μετά πολλών επαίνων. Αναγνωρίστηκε δε αστραπιαία από τον Ντόναλντ Τραμπ, πριν καλά-καλά προλάβει να «αυτοανακηρυχθεί». Έτσι για να μην μείνει η παραμικρή αμφιβολία για το σικέ του πράγματος. Για να μην μείνει η παραμικρή αμφιβολία ότι το εγχείρημα σχεδιάστηκε εξ’ ολοκλήρου στην Ουάσιγκτον. Και ο Γκουαϊδό ανέλαβε, απλώς, την εργολαβική διεκπεραίωσή του. Ξέρετε, αλά παλαιά, τότε που οι αμερικανοί σχεδίαζαν και έστηναν, με τη συνδρομή διαφόρων τοπικών Γκουαϊδό, πραξικοπήματα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, εκεί όπου οι κυβερνήσεις δεν ήταν και πολύ του γούστου τους. Πρακτική την οποία η εποχή Τραμπ ξαναφέρνει, φαίνεται, στο προσκήνιο. Πολύ περισσότερο που, εν προκειμένω, ο αμερικανός Πρόεδρος άφησε ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης στη Βενεζουέλα, αν ο εκλεκτός του δεν τα βγάλει πέρα μόνος του…
Αλλά εντάξει, από τον σημερινό αμερικανό Πρόεδρο θα μπορούσες να το περιμένεις. Εδώ χτίζει τείχος στα σύνορά του με το Μεξικό. Εδώ δεν αναγνωρίζει την κλιματική αλλαγή και εργάζεται συστηματικά για την επιδείνωσή της. Εδώ καταργεί την δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Εδώ αποσύρει τις ΗΠΑ από διεθνείς αντιπυρηνικές συμβάσεις. Από τον Τραμπ λοιπόν θα μπορούσες να τα περιμένεις όλ’ αυτά, και χειρότερα. Η μεγάλη απογοήτευση έρχεται από την Ευρώπη. Εκεί όπου η πλειονότητα των Χωρών της Ένωσης έσπευσε να συνταχθεί με την γραμμή Τραμπ, και να ευλογήσει το πραξικόπημα στη Βενεζουέλα. Ναι, η Ευρώπη των αρχών και των αξιών, όπως συνηθίσαμε να λέμε και όπως μας αρέσει να πιστεύουμε. Κι όμως πρόκειται για τον Πρόεδρο μιας Χώρας, εκλεγμένον από τον λαό της. Σε εκλογές, στις οποίες απείχε βεβαίως, με δική της πρωτοβουλία, η αντιπολίτευση, αλλά με την παρουσία πλήθους διεθνών παρατηρητών.
Απ’ ό, τι φαίνεται στην Βενεζουέλα του Μαδούρο, υπάρχει όντως ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν και μάλλον όχι τέτοιο και τόσο όσο θέλουν να το παρουσιάζουν διεθνή μέσα ελεγχόμενα απολύτως από το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο. Αλλά για κάτσε και λογάριασε σε ποιες και σε πόσες άλλες Χώρες του κόσμου υπάρχει το ίδιο ή και μεγαλύτερο πρόβλημα. Με κάποιες από τις οποίες ο Τραμπ αλλά και οι μεγάλοι τη Ευρώπης διατηρούν σχέσεις αγαστής συνεργασίας. Και ναι, στη Βενεζουέλα του Μαδούρο υπάρχει και ζήτημα οικονομικής δυσπραγίας μεγάλων διαστάσεων. Που μέρος όμως της οποίας, ίσως το μεγαλύτερο, οφείλεται στον διεθνή αποκλεισμό. Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού, ούτε κατά διάνοια. Αλλά, όπως ομολογείται ήδη σχεδόν επισήμως, το ζήτημα σήμερα είναι η αδυναμία έξωθεν (από τους αμερικανικούς κολοσσούς, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους) ελέγχου των πλούσιων ενεργειακών πηγών της Χώρας. Περί αυτού ουδείς αμφιβάλει, ουδείς απολύτως. Έτσι ώστε καθίσταται ακόμη περισσότερο υπόλογη η Ευρώπη για την στάση της…
Εντάξει, ο Μαδούρο δεν είναι Τσάβες, σε καμιά πέριπτωση. Μπορεί να τον κληρονόμησε όμως δεν του μοιάζει. Δεν έχει ούτε την ευρεία λαϊκή αποδοχή, ούτε την βαθύτατη και ιδιαιτέρως γόνιμη κοινωνική του αναφορά. Δεν διαθέτει την αδιαμεσολάβητη σχέση εκείνου με τον λαό της Βενεζουέλας. Δεν παύει ωστόσο να πρόκειται για τον εκλεγμένο και, επομένως τον νόμιμο Πρόεδρο της Χώρας. Είναι ενδιαφέρον δε ότι μόνον αυτός αναγνωρίζεται και σήμερα από τον ΟΗΕ. Και επί τέλους, ο Μαδούρο υπόσχεται εκλογές μέσα στο 2019. Ο Γκουαϊδό το απορρίπτει, όπως απορρίπτει και κάθε διάλογο. Τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Οι αμερικανοί βλέπεις επείγονται να ξεμπερδεύουν άμεσα. Προκειμένου να πάρουν μπρος οι «δουλειές». Και μιας και τους σιγοντάρει και η Ευρώπη θεωρούν ότι είναι αυτή η χρυσή ευκαιρία. Κι ολ’ αυτά κόντρα σε κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας, κόντρα σε κάθε έννοια Δικαίου. Και με το ενδεχόμενο ξεσπάσματος εμφυλίου πολέμου στη Βενεζουέλα ορθάνοιχτο…
«Ω τι κόσμος μπαμπά»… κατά την εφιαλτική θεατρική σάτιρα του Κώστα Μουρσελά. Που γράφτηκε και παίχτηκε στην πιο πρόσφατη ανάλογη δική μας εθνική περιπέτεια…
