Του Βασίλη Πάικου
Λογικά θα περίμενε κανείς πως η απήχηση της Χρυσής Αυγής θα έβαινε διαρκώς μειούμενη. Και πως θα «βλέπαμε» πλέον την ώρα που θα επέστρεφε στο πολιτικό περιθώριο. Εκεί όπου βρισκόταν για πολλά χρόνια, πριν αναδειχθεί στο προσκήνιο, ως η μείζων πολιτική «διαμαρτία» της οικονομικής και της κοινωνικής κρίσης.
Λογικά κάπως έτσι θα έπρεπε να γίνουν τα πράγματα, καθώς με την εν εξελίξει δίκη της ως εγκληματικής οργάνωσης, έχουν πλέον αποκαλυφθεί τα πάντα, ως προς την φύση της και τους σκοπούς της. Την εγκληματική της φύση και τους απεχθείς σκοπούς της. Και καθώς δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει, τώρα πια, έλληνας πολίτης που να μην έχει δει, που να μην έχει καταλάβει, που να μην ξέρει. Δεν μπορεί να υπάρχει έλληνας πολίτης που να μην έχει δει με τα μάτια του τους ναζιστικούς τους χαιρετισμούς, τα χιτλερικά τους σύμβολα, τους αγκυλωτούς σταυρούς στο σώμα τους, τα ματωμένα τους χέρια. Που να μην έχει ενημερωθεί εκτενώς για τα ειδεχθή τους εγκλήματα. Οπότε ούτε σύγχυση χωρεί, ούτε άγνοια μπορεί να δικαιολογηθεί, για κανέναν και για τίποτα…
Κι όμως… Κι όμως οι δημοσκοπήσεις, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθεροποιούμενη, αν όχι διαρκώς ενισχυόμενη την απήχηση του ναζιστικού μορφώματος. Είναι δυνατόν; Κι όμως είναι, συμβαίνει τώρα εδώ σ’ εμάς. Γιατί; Επειδή πρώτα-πρώτα υπάρχουν ακόμη κάποιοι ασυγχώρητα αφελείς αλλά και αδιόρθωτα αδιάφοροι για το μέλλον αυτού του τόπου, που θεωρούν την ψήφο στους νεοναζί, την πιο αποτελεσματική «αντισυστημική» ψήφο. Μη αντιλαμβανόμενοι ή μάλλον αρνούμενοι να δουν ότι, ίσα-ίσα, το περί ου ο λόγος μόρφωμα υπηρετεί όσο κανείς, οι δε πράξεις τους εξυπηρετούν όσο τίποτα το «σύστημα», στην πιο επιθετική μάλιστα εκδοχή του. Είναι, από την άλλη το κακό, το πολύ κακό ευρωπαϊκό προηγούμενο. Καθώς, σε σχεδόν πανευρωπαϊκή κλίμακα, τέτοιας φύσης σχήματα, αν και σπάνια τόσο ακραία όσο η ΧΑ, εμφανίζονται τελευταία με δυναμική ασυνήθιστη για τα ως τώρα δεδομένα των δυτικών δημοκρατιών.
Για την περίπτωσή μας όμως, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν αφ’ ενός η έντονη ακροδεξιά στροφή της ΝΔ, με την αντίστοιχη ρητορική, και αφ’ ετέρου η έξαρση του εθνικιστικού λόγου με αφορμή την Συμφωνία των Πρεσπών. Εκεί όπου συμπορεύτηκαν χέρι – χέρι και επί ίσοις όροις κόμματα του συνταγματικού τόξου με παράδοση (η ΝΔ αλλά και το ΚΙΝΑΛΛ!) με τους νεοναζί, επί του αυτού αντικειμένου και με σχεδόν πανομοιότυπη «θεωρητική φόρμα». Εκείνοι που έβλεπαν γύρω τους και δίπλα τους στις πλατείες, ναζιστικούς χαιρετισμούς, αλλά και την επιχείρηση άλωσης του Κοινοβουλίου, χωρίς να ενοχλούνται. Εκείνοι που άκουγαν, μέσα στ’ αυτί τους, συνθήματα του τύπου «προδότες πολιτικοί» και «η Δημοκρατία πρόδωσε τη Μακεδονία» χωρίς ν’ ανατριχιάζουν. Παραβλέποντας, και κατ’ ουσίαν περιφρονώντας την πάγια και ιστορικά αδιάψευστη αλήθεια ότι, σ’ αυτή την περίπτωση επωφελείται πάντα ο θεωρούμενος ως ο αυθεντικότερος και μαχητικότερος εκφραστής των σχετικών απόψεων. Των ακραία εθνικιστικών και ρατσιστικών εν προκειμένω.
Τι άλλο θα χρειαζόταν άραγε, ώστε να απενοχοποιηθεί ή, ακόμη χειρότερα, να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση μερίδας των πολιτών η αποκρουστική φύση της ΧΑ, και ίσως να υποβαθμιστεί το –ασήκωτο ωστόσο- βάρος της εγκληματικής της δράσης; Με εύλογη από κει και πέρα συνέπεια να πηγαίνει εύκολα «το χέρι» αυτής της μερίδας των πολιτών, ώστε να καταφάσκει για λογαριασμό της στις δημοσκοπήσεις, και μεθαύριο να ρίξει το ψηφοδέλτιό της στην κάλπη.
Ναι λοιπόν, πρόκειται για τους πραγματικούς πολιτικούς αιμοδότες της Χρυσής Αυγής. Άθελά τους; Μπορεί. Εν αγνοία τους; Ίσως. Όμως έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Και ξέρετε κάτι; Δεν φαίνεται πως υπάρχουν ελπίδες να συναισθανθούν το λάθος τους και να το διορθώσουν. Όχι τουλάχιστον όσο έγκαιρα απαιτούν οι καιροί…
