Του Βασίλη Πάικου
Δύο πρόσφατα γεγονότα, από κείνα που σημάδεψαν τις μέρες μας. Και τις συνειδήσεις, και τις ευαισθησίες μας. Κατά μία έννοια και την αισθητική μας. Ο ταξιτζής, που πέταξε έξω από το ταξί την ετοιμοθάνατη γυναίκα. Και η σύλληψη(!) της πόντιας γιαγιάς με τα τερλίκια. Δύο γεγονότα εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Ή μήπως όχι; Μήπως, αν το καλοψάξεις, αν ξύσεις λιγάκι την επιφάνεια των πραγμάτων, θα δεις ότι ίσως δεν είναι και τόσο άσχετα;
Δύο τηλεοπτικά πλάνα. Το ένα με τον νταή ταξιτζή. Ο οποίος, μεσ’ στην καλή χαρά δήλωνε, σχεδόν υπερηφάνως στην κάμερα, πως μόλις είδε την αιμόφυρτη γυναίκα, της είπε «περάστε έξω κυρία μου». Εμ βέβαια, θα τούκανε χάλια την ταπετσαρία του ανθρώπου. Και το αίμα, πώς να το κάνουμε, δεν βγαίνει με τίποτα. Άσε που μπορεί να χε και περίεργη προφορά η κυρία, βουλγάρα βλέπεις.
Το άλλο με την 90χρονη πόντια, με τις χειροπέδες. Και η φωτογραφία που της παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα. Μάλιστα, χειροπέδες και αποτυπώματα. Η φωτογραφία που σε παγώνει. Που σου στερεί τη δυνατότητα όχι να πεις, αλλά να σκεφτείς το οτιδήποτε. Απλώς παγώνεις, παγώνει και το μυαλό σου, και η καρδιά σου.
Μετά τον μεγάλο θόρυβο, ο νταής ταξιτζής το ξανασκέφτηκε. Προπάντων όταν το σωματείο του και η Περιφέρεια Αττικής ζήτησαν την αφαίρεση της άδειάς του. Το ξανασκέφτηκε και ξαναβγήκε στην τηλεόραση. Παριστάνοντας τον μετανοιωμένο πλέον. Λάθος μου, είπε, ήταν η κακιά η ώρα. Κι εν τω μεταξύ αποκαλύφθηκε μεγαλοπρεπώς στο profil του στο FB, το πραγματικό του «πολιτικό» profil. Με κάτι ακραία εθνικιστικούς (μακεδονομαχικούς που είναι και του συρμού…) και ρατσιστικούς θυρεούς, που βγάζουν μάτι. Ελληναράς με τα όλα του το παλληκάρι…
Η πόντια γιαγιά από την άλλη, πούλαγε στη λαϊκή τερλίκια, πλεχτές μάλλινες κάλτσες. Νυχτέρια έκανε η 90χρονη, με το βελονάκι και με ό, τι φως της έχει απομείνει, μπας και βγάλει μισό κομμάτι ψωμί. Και ούτε που της πέρασε, φαίνεται, από το μυαλό να κάνει «έναρξη επιτηδεύματος» και να βγάλει άδεια. Κάτι έμποροι όμως στη λαϊκή που δεν τα σηκώνουν κάτι τέτοια και που αγρυπνούν για την ευνομία και την τάξη, ειδοποίησαν την αστυνομία. Η οποία αστυνομία, η οποία επίσης αγρυπνά για την ευνομία και την τάξη, έσπευσε κι εκείνη στο καθήκον. Όπου συνέλαβε την στυγνή παραβάτιδα του νόμου, και ακολούθησαν τα δέοντα. Χειροπέδες, δακτυλικά αποτυπώματα, δωδεκάωρη κράτηση με μισό ποτήρι νερό, και την ανάλογη συμπεριφορά εννοείται. Έτσι για να μάθει…
Δύο πρόσφατα γεγονότα που σημάδεψαν τις μέρες μας. Και δοκίμασαν τις συνειδήσεις και τις ευαισθησίες μας. Ως ένα βαθμό και την αισθητική μας. Ο ελληναράς ταξιτζής από τη μια, που δεν σηκώνει, όχι αίμα στην ταπετσαρία του, αλλά ούτε μύγα στο σπαθί του. Οι Ιαβέρηδες της αστυνομίας από την άλλη. Που έτσι, φαίνεται, διαβάζουν τους νόμους. Έτσι εννοούν την εφαρμογή τους. Έτσι αντιλαμβάνονται το καθήκον τους.
Ναι, τελικά ας το συνειδητοποιήσουμε και ας το παραδεχθούμε. Αυτοί είμαστε ή, έστω, και αυτοί. Δύο γεγονότα εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Ή μήπως όχι;
