του Βασίλη Πάικου
Η αλήθεια είναι πως αδικεί τον πρώην Υπουργό Δικαιοσύνης της ΝΔ Χαράλαμπο Αθανασίου, ο τρόπος που εμφανίστηκε και που ερμηνεύτηκε η φράση του στην ΕΡΤ, ότι «η μίζα είναι στα καθήκοντα του Υπουργού». Το είπε βεβαίως έτσι ακριβώς. Δίχως όμως να εννοεί πως «είναι καθήκον του Υπουργού να παίρνει μίζες», όπως κοινώς προσελήφθη.
Ήθελε, σαφέστατα, να πει πως «το αδίκημα της δωροληψίας εντάσσεται σ’ εκείνα που τελούνται κατά την άσκηση των υπουργικών καθηκόντων, και όχι επ’ ευκαιρία». Και επομένως θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η παραγραφή των αδικημάτων. Αυτό ήταν άλλωστε το πλαίσιο της τηλεοπτικής συζήτησης.
Είναι, βλέπετε, αυτή η περίεργη και μάλλον ακατανόητη διάκριση, ανάμεσα στις προβλέψεις τέλεσης των αδικημάτων «κατά την άσκηση των καθηκόντων του Υπουργού» ή «επ’ ευκαιρία της άσκησης των υπουργικών καθηκόντων». Διάκριση που καλό θα ήταν να εκλείψει, τουλάχιστον ως προς τις «αποσβεστικές» συνέπειες της κάθε περίπτωσης. Δηλαδή ως προς τα χρονικά όρια παραγραφής των αδικημάτων.
Αξίζει να θυμηθούμε πως η αναθεώρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, εκείνου που αναφέρεται σε αδικήματα αποδιδόμενα σε υπουργούς, ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία (άνω των 3/5) στην παρούσα Βουλή, την εισηγητική, την προτείνουσα Βουλή. Και, φυσικά, πλην του ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίστηκε και από την ΝΔ, καθώς και από το ΚΙΝΑΛΛ. Πρόκειται, βλέπετε, για αίτημα υπερώριμο στην κοινωνία. Έλα όμως που και τα δύο αντιπολιτευόμενα κόμματα, η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛΛ, καταψήφισαν την λεγόμενη «ερμηνευτική δήλωση» την συνοδευτική του άρθρου. Αυτή που θα κατοχύρωνε την ίση μεταχείριση των κυβερνητικών στελεχών με τους λοιπούς πολίτες. Δεν ψηφίστηκε λοιπόν από την ΝΔ και από το ΚΙΝΑΛΛ η «ερμηνευτική δήλωση», με συνέπεια να παραμένει σε εκκρεμότητα για την επόμενη, την αναθεωρητική Βουλή, η διάκριση ανάμεσα στην «κατά» ή την «επ’ ευκαιρία» των υπουργικών καθηκόντων τέλεση του αδικήματος. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος προανήγγειλε ήδη την μη υπερψήφισή της στην αναθεωρητική Βουλή. Επί τη προοπτική ή μάλλον επί τη προσδοκία κατάκτησης της εξουσίας εκ μέρους της σημερινής αντιπολίτευσης.
Κι έτσι φτάνουμε ως εδώ, οπότε η υπόθεση Novartis φέρνει στην επιφάνεια το πρόβλημα. Οπότε καλείται ο καθένας να πάρει θέση. Και βλέπουμε ότι επ’ αυτής της διάκρισης, και επί των αποσβεστικών συνεπειών της κάθε περίπτωσης, κάνουν πλέον παιχνίδι η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛΛ. Ποντάροντας καταφανώς στην παραγραφή των αδικημάτων, προκειμένου για τα ερευνώμενα από την Δικαιοσύνη πολιτικά στελέχη των δύο κομμάτων. Ακούσαμε τον Χαράλαμπο Αθανασίου, ακούσαμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, και καταλάβαμε τα πάντα. Μια επιλογή, μια τακτική αν μη τι άλλο, ξεκάθαρα ενοχική.
Κατέρρευσε, βλέπετε, η θεωρία της σκευωρίας. Μια θεωρία τόσο σαθρή, τόσο διάτρητη, που δεν είναι δυνατόν να σταθεί σε καμιά περίπτωση και με καμιά λογική. Οπότε καταφεύγουν, κι ας μην το ομολογούν επισήμως τα κόμματά τους, στην σιγουριά της παραγραφής.
Όμως, τι τα θέλετε, ο ακόμη σήμερα ισχύων «νόμος περί ευθύνης Υπουργών» (εμπνεύσεως Ευάγγελου Βενιζέλου για να μην ξεχνιόμαστε) έχει, από χρόνια, καταπέσει στα μάτια και στην συνείδηση του λαού. Αν θέλει όθεν το πολιτικό προσωπικό της Χώρας στο σύνολό του να «έχει πρόσωπο» απέναντι στην ελληνική κοινωνία, θα πρέπει στο πλαίσιο της αναθεωρητικής διαδικασίας να δώσει ξεκάθαρες λύσεις. Καταργώντας κάθε διάκριση ποινικής μεταχείρισης των πολιτικών προσώπων έναντι των λοιπών πολιτών. Και, βεβαίως, αναθέτοντας στην τακτική Δικαιοσύνη τα πάντα για τους πάντες.
