του Βασίλη Πάικου
Μπροστά στον Βέμπερ, ο Σόιμπλε μοιάζει σοσιαλδημοκράτης, και ο Γιούνκερ αριστερός ριζοσπάστης. Κι ας ανήκουν και οι τρεις στην ίδια ευρωομάδα, σ’ εκείνη του ΕΛΚ. Ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο βαυαρός χριστιανοκοινωνιστής δεν έχει, επί της ουσίας, την παραμικρή πολιτική διαφορά από τον Βίκτορ Όρμπαν, τον ήδη αποσυνάγωγο της Ευρώπης. Απλώς ο βαυαρός είναι λιγότερο πρωτόγονος από τον ούγγρο, ως προς τα εξωτερικά τους μόνο γνωρίσματα…
Αυτόν το άνθρωπο λοιπόν επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για προνομιακό του «συνομιλητή». Αυτόν στηρίζει με τα χίλια για την προεδρία της Commission. Ήταν μάλιστα από τους πρώτους που υπεραμύνθηκε της υποψηφιότητάς του. Αυτόν συνοδεύει χέρι-χέρι στην προεκλογική του τουρνέ. Αυτόν επιχειρεί να «ξεπλύνει» στα μάτια και στην συνείδηση των ελλήνων πολιτών. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μας πει πως ο Βέμπερ είναι … θερμός φίλος της Ελλάδος. Λες κι όλοι εμείς κατοικούμε στην χώρα των λωτοφάγων…
…Λες και δεν τον θυμόμαστε να μιλά για τους «τεμπέληδες του Νότου». Λες και δεν τον θυμόμαστε ως τον πιο επίμονο θιασώτη του Grexit. Λες και δεν τον θυμόμαστε όταν ζητούσε την έξοδό μας από την συνθήκη Segen. Λες και δεν τον θυμόμαστε να προτείνει το κλείσιμο των συνόρων, ώστε «να μην μολύνουμε» την Ευρώπη με πρόσφυγες και μετανάστες. Λες και δεν τον θυμόμαστε να μας οικτίρει που επιλέξαμε κομμουνιστές για την διακυβέρνησή μας. Λες και δεν τον θυμόμαστε ως τον πιο ένθερμο οπαδό των τιμωρητικών πρακτικών απέναντί μας. Λες και δεν θυμόμαστε, γενικώς…
Μάλιστα, αυτόν τον άνθρωπο επιχειρεί να ξεπλύνει ο Μητσοτάκης. Πασχίζοντας όπως και όσο μπορεί να μας τον επιβάλει στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Προσπαθεί μάλιστα να τον δικαιολογήσει για το –όχι και τόσο παλιό δα- ανθελληνικό του παραλήρημα, υποστηρίζοντας πως όλ’ αυτά συνέβαιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015, εκεί με τους «επικίνδυνους πειραματισμούς του Τσίπρα». Αλλά δεν λέει βέβαια την αλήθεια. Καθώς ο Βέμπερ είχε εκδηλωθεί εναντίον της Χώρας μας και του λαού μας, πολύ προ Τσίπρα. Σχεδόν από την αρχή της κρίσης, με την έναρξη κιόλας της μνημονιακής εποχής…
Αλλά και σήμερα, οι όλες προγραμματικές της υποψηφιότητάς του δηλώσεις, στρέφονται ευθέως κατά των λαϊκών συμφερόντων. Κατ’ ουσίαν «απειλεί» τους ευρωπαίους πολίτες, με την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Ίσως είναι γι αυτό ακριβώς που γοητεύει τον Μητσοτάκη. Άσε δε που δηλώνει αποφασισμένος, εάν εκλεγεί, να διακόψει την ενταξιακή για την ΕΕ πορεία της Τουρκίας. Επιλογή την οποία διεκήρυξε και επί ελληνικού εδάφους, παρουσία του Προέδρου της ΝΔ. Η οποία όμως βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση προς την θέση της Χώρας μας, την υιοθετηθείσα απ’ όλες, χωρίς εξαίρεση τις ελληνικές κυβερνήσεις. Και τούτο επειδή μονάχα μια Τουρκία ευρισκόμενη σε ευρωπαϊκή τροχιά μπορεί να θεωρείται κάπως «ελεγχόμενη». Αλλά κι επειδή μόνον έτσι υπάρχουν –όσες…- ελπίδες για λύση του Κυπριακού.
Ε λοιπόν τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν φαίνεται να συγκινεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Γιατί; Μήπως επειδή «εικόνα του είναι και του μοιάζει»;
