Του Βασίλη Πάικου
Αν, όπως δείχνουν τα πράγματα, η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ συναρτάται κατά κύριο λόγο με το Μακεδονικό, ας είναι, δεν πειράζει, χαλάλι του. Χαλάλι το πολιτικό κόστος, χαλάλι και η δυσμενής εκλογική αποτίμησή του. Στο κάτω-κάτω τι είναι αυτό που, πρώτα και πάνω απ’ όλα, ζητά ο πολίτης από τον πολιτικό ηγέτη; Να παραμερίζει, να αγνοεί το πολιτικό κόστος, προκειμένου να προχωρά σε επιλογές που τις θεωρεί σωστές για την Χώρα και για τον λαό. Κι ας το πληρώνει. Ή μήπως ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήξερε, δεν έβλεπε πως με την Συμφωνία των Πεσπών, παίζει κορώνα-γράμματα (βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον) την κυβερνητική «ευστάθεια» του κόμματός του; Κι όμως το αποφάσισε. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί παρά να του το αναγνωριστεί από την Ιστορία…
Υποστηρίζουν κάποιοι (και από το κυβερνητικό στρατόπεδο), ότι δεν προσπάθησε όσο έπρεπε να εξηγήσει στο λαό τις ευεργετικές συνέπειες της λύσης του Μακεδονικού. Δεν είναι αλήθεια. Το έκανε με το παραπάνω. Και από του βήματος της Βουλής επανειλημμένως, και στις εκλογικές περιοδείες, και με εκατοντάδες κείμενα πολιτικών, αλλά και –προπάντων- διανοουμένων, υποστηρικτών της συμφωνίας. Πρόκειται εξ’ άλλου για το σημείο-τομή στη βάση του οποίου συμπαρατάχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ οι περισσότεροι από κείνους που διαμόρφωσαν την «Προοδευτική Συμμαχία». Όμως φαίνεται πως δεν αρκούσε. Και δεν αρκούσε πρώτα-πρώτα επειδή, με την τιμητική εξαίρεση του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ, η συμφωνία πολεμήθηκε λυσσαλέα από το σύνολο του αντιπολιτευτικού φάσματος. Από κάποιους, όπως από την σημερινή ηγεσία της ΝΔ και από το ΚΙΝΑΛ, απολύτως τυχοδιωκτικά, εντελώς έξω και κόντρα σε αρχές. Στις δικές τους αρχές. Πολεμήθηκε δε ακόμη πιο λυσσαλέα από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης εκείνων που, εδώ και τέσσερα χρόνια έχουν αποδυθεί σ’ ένα πρωτοφανές για τα δημόσια πράγματα, «επαγγελματικών προδιαγραφών» πολιτικό μπούλινγκ κατά του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ύστερα βρέθηκε η λύση του Μακεδονικού αντιμέτωπη με βαθύτατα ριζωμένες εθνικιστικές εμμονές και προκαταλήψεις μεγάλης μερίδας του λαού. Τέτοιες που θα ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστούν, πολύ λιγότερο να ξεριζωθούν, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Όπως ακριβώς έγινε και με τις τόσες (όσες ποτέ ως τώρα) τολμηρές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητα φύλου, περιορισμός της Σαρίας κλπ) κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Που πολεμήθηκαν κι αυτές από το άπαν σύμπαν της συντήρησης. Κι αυτές δυσκολοχώνευτες για μεγάλα στρώματα της κοινωνίας. Που κι αυτές τις αποτόλμησε, παραμερίζοντας και επ’ αυτών το πολιτικό κόστος…
Αν λοιπόν είναι με όλ’ αυτά, κατά κύριο λόγο με το Μακεδονικό βεβαίως, που συναρτάται η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ας είναι, δεν πειράζει. Χαλάλι του. Έτσι κι αλλιώς αποτελούν τίτλο τιμής για την Αριστερά και για τον Αλέξη Τσίπρα…
