Με την υπερθέρμανση του πλανήτη, η αύξηση του θερμικού στρες στη γεωργία και σε άλλους τομείς της βιομηχανίας, αναμένεται να μεταφραστεί με μια μείωση της παραγωγικότητας, η οποία θα ισοδυναμεί με 80 εκατομμύρια θέσεις εργασίας έως το 2030, προειδοποίησε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας του ΟΗΕ.
Στη νέα έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα η ΔΟΕ, εκτιμάται ότι έως την προαναφερθείσα ημερομηνία, το 2,2% του συνόλου των δεδουλευμένων ωρών παγκοσμίως θα μπορούσε να χαθεί εξαιτίας των αυξημένων θερμοκρασιών, σύμφωνα με τις προβλέψεις, οι οποίες βασίζονται σε μια αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 1,5 βαθμό Κελσίου έως τα τέλη του αιώνα.
Ο αντίκτυπος θα είναι μεγαλύτερος στη Νότια Ασία και τη Δυτική Αφρική, όπου περίπου το 5% των δεδουλευμένων ωρών ενδέχεται να χαθεί το 2030, υπογραμμίζουν οι συντάκτες της έκθεσης με τίτλο «Το να εργάζεται κανείς σε έναν θερμότερο πλανήτη: ο αντίκτυπος του θερμικού στρες στην παραγωγικότητα της εργασίας και η αξιοπρεπής εργασία».
Συνολικά, οι οικονομικές απώλειες αντιπροσωπεύουν περίπου 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια σε παγκόσμια κλίμακα.
Ο όρος θερμικό στρες αναφέρεται σε μια υψηλότερη θερμοκρασία σε σχέση με αυτή που μπορεί να αντέξει το σώμα χωρίς να υποστεί κάποια φυσιολογική φθορά, σημειώνει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, προσθέτοντας ότι αυτό συμβαίνει σε γενικές γραμμές σε θερμοκρασίες άνω των 35 βαθμών Κελσίου με υψηλά επίπεδα υγρασίας.
Οι δύο πιο εκτεθειμένοι τομείς είναι η γεωργία, όπου απασχολούνται 940 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως και αναμένεται να αντιπροσωπεύσει το 60% των ωρών εργασίας που θα χαθούν έως το 2030, και ο κατασκευαστικός κλάδος, με ποσοστό 19% στην απώλεια της παραγωγικότητας.
Δραματική συρρίκνωση θαλάσσιων των πάγων
Έπειτα από δεκαετίες επέκτασης των θαλάσσιων πάγων της Ανταρκτικής, τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια δραματική συρρίκνωσή τους και οι επιστήμονες δεν ξέρουν την αιτία.
Έτσι, παράλληλα με την Αρκτική, οι θαλάσσιοι πάγοι υποχωρούν πλέον και στα δύο ημισφαίρια, πράγμα που μπορεί να επιδεινώσει την κλιματική αλλαγή στο μέλλον.
Οι θαλάσσιοι πάγοι ακολουθούν μια εποχική αυξομείωση, καθώς επεκτείνονται τον χειμώνα και μειώνονται το καλοκαίρι, οπότε οι επιστήμονες βγάζουν ένα μέσο ετήσιο όρο.
Οι ανταρκτικοί πάγοι αυξάνονταν αργά κάθε χρόνο για πάνω από 30 χρόνια και έφθασαν στο αποκορύφωμα τους 2014, οπότε απρόσμενα και για άγνωστη αιτία άρχισε η αντίστροφη τάση.
Μια νέα ανάλυση δορυφορικών εικόνων αποκαλύπτει ότι μεταξύ 2014-2017, η έκταση της θάλασσας γύρω από την νότια παγωμένη ήπειρο, που είναι καλυμμένη με πάγους, έχει εμφανίσει άνευ προηγουμένου μείωση, με αποτέλεσμα η παγοκάλυψη της θάλασσας της Ανταρκτικής να βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 40 ετών.
Η συρρίκνωση των πάγων στο νότιο ημισφαίριο είναι πολύ ταχύτερη από τις απώλειες λόγω της τήξης των αρκτικών θαλάσσιων πάγων στο βόρειο ημισφαίριο. Ο ρυθμός μείωσης των πάγων γύρω από την Ανταρκτική είναι τριπλάσιος από την πιο γρήγορη τήξη που έχει καταγραφεί ποτέ στην Αρκτική θάλασσα.
Σε τέσσερα χρόνια η θάλασσα της Ανταρκτικής έχασε τόσους πάγους όσους η θάλασσα της Αρκτικής σε 34 χρόνια.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Κλερ Πάρκινσον του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), δήλωσαν έκπληκτοι από την έκταση των απωλειών των πάγων. Επιφυλάχθηκαν πάντως να πουν ότι υπαίτια γι’ αυτό είναι η κλιματική αλλαγή, ούτε είναι βέβαιοι κατά πόσο πρόκειται απλώς για την αρχή μιας πιο μακρόχρονης τάσης.
«Υπήρξε μια περίοδος στη δεκαετία του 1970, όταν η Ανταρκτική εμφάνισε επίσης μια τεράστια μείωση στους θαλάσσιους πάγους, αλλά μετά αυτοί αυξήθηκαν πάλι. Συνεπώς μπορεί και η νέα μεγάλη μείωση των τελευταίων ετών να αναστραφεί», δήλωσε η Πάρκινσον, σύμφωνα με το New Scientist και τη «Γκάρντιαν». Το 2018 υπήρξε μια μικρή αύξηση των θαλάσσιων πάγων πέριξ της Ανταρκτικής, αλλά στη συνέχεια καταγράφηκε το 2019 μια νέα μείωση τους, οπότε η τάση είναι προς το παρόν ασαφής σε βάθος χρόνου.
Η συρρίκνωση των πάγων μπορεί να οφείλεται σε καθαρά φυσικές διαδικασίες, όπως οι μεταβολές στους ανέμους, η τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο Ελ Νίνιο, που επηρεάζουν τους πάγους. «Είναι πρόωρο να ισχυριστούμε ότι η πρόσφατη μείωση των πάγων αποτελεί ένδειξη για την έναρξη μιας πιο μακρόχρονης εξέλιξης», δήλωσε ο Μαρκ Σερέζε, διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Δεδομένων Χιονιού και Πάγου των ΗΠΑ.
Αντίθετα με το λιώσιμο των πάγων της ξηράς, η τήξη των θαλάσσιων πάγων της Ανταρκτικής δεν ανεβάζει τη στάθμη της θάλασσας, καθώς αυτό το νερό βρισκόταν ήδη στη θάλασσα με τη μορφή πάγου. Η τήξη έχει όμως άλλες επιπτώσεις, όπως το να κάνει πιο δύσκολη τη ζωή στους πιγκουίνους.
