Τoυ Βασίλη Πάικου
Τι γίνεται παιδιά; Που βρισκόμαστε; Και τι ζούμε; Μήπως είναι ακριβώς εδώ που ταιριάζει γάντι ο τίτλος του θεατρικού έργου του Κώστα Μουρσελά «Ώ! Τι κόσμος μπαμπά»;
Με τον Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική, τον Ζαϊχ Μπολσονάρου στη Βραζιλία, τον Μπόρις Τζόνσον στη Βρετανία, τον Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, τον Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία. Και μ’ ένα σωρό άλλους, του ίδιου ή παρόμοιου φυράματος που κυβερνούν στον κόσμο ή που συγκυβερνούν, ή που ετοιμάζονται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Έτσι με την φόρα προς τα ακροδεξιά που έχουν τα πράματα. Στην άγρια, την ημιάγρια ή και στην πιο λάιτ εκδοχή τους.
Όταν το δάσος του Αμαζονίου, αυτός ο μοναδικός, ο ανεκτίμητος και αναντικατάστατος πνεύμονας της γης, έχει παραδοθεί στις φλόγες. Δίχως να μπορούμε να πούμε ακόμη που θα φτάσει, που θα σταματήσει και πως θα αποτιμηθεί το κακό. Και οι ισχυροί του κόσμου δίνουν ψίχουλα, που δεν φτάνουν ούτε για ζήτω, στην επιχείρηση διάσωσής του. Ενώ ο Μπολσονάρου παίζει βρώμικα παιχνίδια κυριαρχίας στην περιοχή. Και κάποιοι επιχαίρουν για τον αφανισμό, κάποιοι επενδύουν σ’ αυτόν, και βέβαια κάποιοι το προκάλεσαν και το συντηρούν όλο αυτό.
Πως; Γιατί; Μα «είναι ο καπιταλισμός ανόητε». Ο επιθετικός, ο αχαλίνωτος καπιταλισμός, ο αχόρταγος. Που τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Τι κι αν στο βωμό των ορέξεών του θυσιάζεται η ανθρωπότητα, τι κι αν θυσιάζεται η ζωή. Και την ίδια στιγμή ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβητεί και την ύπαρξη ακόμη της κλιματικής αλλαγής. Πολύ περισσότερο της κλιματικής κρίσης. Και πολιτεύεται αναλόγως.
Εδώ στην καρδιά της Ευρώπης, ο Μόρις Τζόνσον ασελγεί επί του Κοινοβουλευτισμού. Που; Στη Βρετανία παρακαλώ. Στην ίδια την κοιτίδα του Κοινοβουλευτισμού. Όσο για τους λοιπούς προαναφερθέντες, τον Όρμπαν και τον Σαλβίνι (επίσης στην καρδιά της Ευρώπης), λοιδορούν κάθε έννοια ανθρωπισμού, την στοιχειωδέστερη. Υψώνοντας τείχη αδιαπέραστα στους πρόσφυγες, ή και καταδικάζοντάς τους σε πνιγμό. Σε κάθε περίπτωση οδηγώντας τους σε βασανιστικό θάνατο.
Και όλοι μαζί, και πολλοί ακόμη ομόφρονές τους ή σχεδόν ομόφρονές τους (όπως καλή ώρα κι εδώ σ’ εμάς) ξεθεμελιώνουν καθημερινά ένα-ένα όσα κατέκτησε, με αγώνες, με θυσίες και με αίμα, η ανθρωπότητα σε ανθρώπινα και –προπάντων- σε εργατικά και εργασιακά δικαιώματα τα τελευταία εκατό χρόνια. Έτσι ώστε μπορείς άνετα να αναρωτηθείς μήπως ζούμε σήμερα την αρχή του τέλους του Διαφωτισμού. Και μήπως αυτό το τέλος δεν βρίσκεται σήμερα και πολύ μακριά. Αν τουλάχιστον οι κοινωνίες δεν ξεσηκωθούν. Αν οι λαοί δεν αντιληφθούν εγκαίρως τον επαπειλούμενο όλεθρο. Και δεν τους σταματήσουν…
