Δοκίμιο, στο οποίο η γαλλίδα φιλόσοφος και ακτιβίστρια των αρχών του 20ου αιώνα, μας προσφέρει μια διαφορετική ανάγνωση του Ομηρικού έπους.
Αποκαλύπτει την ανυπόκριτη βία και εστιάζει περισσότερο στις πράξεις συμπόνιας και γενναιοδωρίας, παρά στις έννοιες του ηρωισμού, της τιμής, της υστεροφημίας. Παραθέτει αποσπάσματα του έπους που μετέφρασε η ίδια, τέσσερα χρόνια πριν από το θάνατό της, στα πρόθυρα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
«Η βία, είναι ανελέητα συντριπτική για τα θύματά της κι ανελέητα μεθυστική για αυτούς που την κατέχουν ως δύναμη –ή νομίζουν ότι την κατέχουν. Κανένας δεν την κατέχει πραγματικά», υποστηρίζει σε κάποιο σημείο του δοκιμίου της. «Η ανθρώπινη φυλή στην Ιλιάδα διακρίνεται σε ηττημένους, σκλάβους και ικέτες από τη μία πλευρά και σε νικητές και άρχοντες από την άλλη. Σ’ ολόκληρο το ποίημα δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που κάποια στιγμή, εν τέλει, να μην υποκύπτει στη βία. Νικητές και ηττημένοι γίνονται συμμέτοχοι στην ίδια δυστυχία».
Ένα δοκίμιο επίκαιρο και στις μέρες, για τις πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές επιπτώσεις της βίας.
Εισαγωγή και Μετάφραση Ευαγγελία Κουλιζάκη
Το βιβλίο της Σιμόν Βέιλ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στερέωμα
Έλενα Χατζηιωάννου
