Στις 13 Φεβρουαρίου 1867 κάνει πρεμιέρα στη Βιέννη το εμβληματικό βαλς του Γιόχαν Στράους «Ο Γαλάζιος Δούναβης», ένα από τα δημοφιλέστερα κομμάτια στην ιστορία της κλασσικής μουσικής. Ο Γαλάζιος Δούναβης, «πατάει» πάνω στην τρικυμιώδη σκηνή του Μεγάλου Δαμαστή, και δημιουργεί αόρατες συνδέσεις με την Αυστρία, την Οδύσσεια του Διαστήματος και τον Πόλεμο των επτά εβδομάδων. Ο Γαλάζιος Δούναβης κυλάει ανάμεσα στα παλλόμενα πέη και στήθη των χορευτών και χορευτριών.
Ο Γαλάζιος Δούναβης θα μπορούσε να είναι η αρχή της αφήγησης, για να μιλήσει κάποιος για το Μεγάλο Δαμαστή. Γιατί που να ακουμπήσει κανείς το «εικαστικό» αυτό δημιούργημα του Δημήτρη Παπαϊωάννου, χωρίς να το πληγώσει; Που θαρρείς ότι μέσα στην τελειότητα και την ακρίβεια του, δε χωράς πουθενά. Σα να μην άφησε ούτε μια ρωγμή, στο χειρουργικής ακρίβειας έργο του, να χωρέσει η ατέλεια σου.
Τι και ποιος είναι ο Μεγάλος Δαμαστής;
Ένα πλάσμα χωρίς χέρια, κεφάλι και κορμό με έξι πόδια, έξι όρχεις και τρία πέη. Και ένα άλλο χωρίς οστά, άνθρωπος θαρρείς, αμφίβιο πλάσμα που κολυμπάει και στον αέρα. Μια μέδουσα, από μέλη τριών ανθρώπων. Για να ταυτιστείς, για να υπάρξεις, για να δαμάσεις το τέρας που έχεις μέσα σου. Έρχονται, φεύγουν, πετάνε, σπέρνουν και θερίζουν, κανιβαλίζουν, χαϊδεύουν και χτυπούν.
Τι είναι ο Μεγάλος Δαμαστής του Δημήτρη Παπαϊωάννου; Είναι χορός, είναι θέατρο, performance; «Αν χορός είναι ο συγκερασμός εκδοχών της ανθρώπινης κίνησης, τότε ναι είμαστε στις παρυφές του», είχε δήλωσε ο ίδιος ο Δημήτρης Παπαϊωάννουμετά για την παράσταση. Λίγη σημασία έχει.
Ποιος είναι ο μεγάλος Δαμαστής; Είναι ο χρόνος, είναι ο θάνατος, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος; Ποια είναι η δύναμη αυτή που υποτάσσει τα μικρά και μεγάλα πάθη της ζωής, τα ένστικτα, τα σώματα, την ανθρώπινη ψυχή; Κανείς δεν ξέρει και πάλι λίγη σημασία έχει.
Ο Μεγάλος Δαμαστής δεν είναι ένα κόμικ για ενήλικες όπως ισχυρίζεται ο ίδιος ο δημιουργός. Γιατί με υλικά την ακρίβεια, την τελειότητα και την οπτική απάτη μαζί με πέτρες, στάχυα και παπούτσια οι χορευτές του συνθέτουν έναν εφιάλτη, ένα δράμα του Σίσυφου, για αυτό το κάτι που ποτέ δεν δαμάζεται μέσα μας.
Χορος(ο): το καλλιτεχνικό είδος που χρησιμοποιεί το σώμα ως μέσο εκφράσεως διαθέσεων και αισθημάτων σύμφωνα με ορισμένες αρχές. Ορισμός από το «ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» του Γιώργου Μπαμπινιώτη.
Βάσια Μπακετέα
Παραστάσεις:
29 και 30 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Με τους:
Παυλίνα Ανδριοπούλου, Άλεξ Βαγγέλης, Έκτορας Λιάτσος, Γιάννης Μίχος, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ευαγγελία Ράντου, Καλλιόπη Σίμου, Δρόσος Σκώτης, Χρήστος Στρινόπουλος, Γιώργος Τσιαντούλας, Κώστας Χρυσαφίδης
Συντελεστές:
Σχεδιασμός σκηνικού σε συνεργασία με την Τίνα Τζόκα
Καλλιτεχνικός συνεργάτης για τα κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Σχεδιασμός φωτισμού σε συνεργασία με την Εβίνα Βασιλακοπούλου
Καλλιτεχνικός συνεργάτης για τον ήχο: Γιώργος Πούλιος
Ηχητικός σχεδιασμός: Κώστας Μιχόπουλος
Μουσική: Γιόχαν Στράους (Νεότερος), Ο γαλάζιος Δούναβης, έργο 314
Μουσική επεξεργασία: Στέφανος Δρουσιώτης
Γλυπτική: Νεκτάριος Διονυσάτος
Ζωγραφική κοστουμιών & σκηνικών αντικειμένων: Μαρία Ηλία
Βοηθός σκηνοθέτη, διεύθυνση & εκτέλεση παραγωγής : Τίνα Παπανικολάου
Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Δρουσιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη & διεύθυνση προβών: Παυλίνα Ανδριοπούλου
