Bαριά βήματα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας χωρίς διασφαλισμένες προοπτικές σε δημοσιονομικό και κοινωνικό επίπεδο, καταγράφουν οι επιστημονικοί συνεργάτες της ΓΣΕΕ στην ενδιάμεση έκθεση για την εθνική οικονομία και την απασχόληση, που δόθηκε πριν από λίγο στη δημοσιότητα.
Αναλυτικότερα:
Υψηλό παραμένει το αναπτυξιακό κενό της ελληνικής οικονομίας και το έλλειμμα ευημερίας συγκριτικά με την προ κρίσης περίοδο αλλά και σε σχέση με την Ευρωζώνη, σύμφωνα με τους επιστημονικούς συνεργάτες των συνδικάτων.
Οι δείκτες φτώχειας παρουσιάζονται μειωμένοι το 2018, αλλά παρουσιάζουν αύξηση της τάξης των 26,9 ποσοστιαίων μονάδων από το 2010, με έτος βάσης το 2008. Ο πληθυσμός που εμφανίζει τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας είναι οι άνεργοι, ενώ ακολουθούν ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός και οι μη μισθωτοί εργαζόμενοι.
Επίσης, παρά το γεγονός ότι η αγορά εργασίας συνεχίζει να εμφανίζει σημάδια σταθερής ανάκαμψης, η εξέλιξη της ανεργίας βελτιώνεται με αργούς ρυθμούς και όχι πάντα με ίσους όρους για όλες τις ομάδες των εργαζομένων, ενώ δυσκολότερη είναι η επιστροφή των μακροχρονίως ανέργων στην αγορά εργασίας.
Όπως εκτιμάται, οι φοροελαφρύνσεις θα μπορούσαν, υπό προϋποθέσεις, να βελτιώσουν τις συνθήκες ρευστότητας στην αγορά, όμως οι αναλυτές χαρακτηρίζουν “χαμηλού ρεαλισμού” την υπόθεση ότι η μείωση των φόρων θα μετασχηματιστεί σχεδόν αυτόματα σε αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης και των επενδύσεων είναι χαμηλού ρεαλισμού, ειδικά σε ένα περιβάλλον χρηματοδοτικών περιορισμών και υψηλών δανειακών και άλλων υποχρεώσεων.
Το πραγματικό ΑΕΠ υπολείπεται κατά 23% σε σχέση με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν του 2008,
Μεταξύ 2008 και 2018 το κατά κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4.770 ευρώ, ενώ η κατά κεφαλήν πραγματική κατανάλωση μειώθηκε κατά 3.300 ευρώ.
Με αυτά τα δεδομένα, η εσωτερική ζήτηση παρουσιάζει στασιμότητα, τόσο από την πλευρά της κατανάλωσης όσο και επένδυσης.
Εξαιρετικά υψηλά χαρακτηρίζονται τα μεγέθη των εισαγωγών, ενώ οι επενδύσεις δεν ξεπερνούν το 5% του ΑΕΠ.
Η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος, η οποία καταγραφεται, οφείλεται μερικώς στην αύξηση του κατώτατου μισθού, του γενικού επιπέδου των μισθών αλλά και στην αύξηση των κοινωνικών παροχών. Ωστόσο, παραμένει ασαφές αν η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος θα συμβάλλει στην ενίσχυση της καταναλωτικής δαπάνης.
Δημήτρης Κωστάκος
