ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Δεν είχε πρόβλημα να φανεί κλασικά ανιστόρητος ο –και πανεπιστημιακός καθηγητής- Υπουργός
Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης, υποστηρίζοντας πως είναι η απλή αναλογική της Βαϊμάρης που έφερε τον Αδόλφο Χίτλερ στην εξουσία. Αλλά και ότι για τον ελληνικό εμφύλιο, και γι αυτόν η απλή αναλογική ευθύνεται.
Εκτός πάσης ιστορικής πραγματικότητας αμφότεροι οι ισχυρισμοί εννοείται. Αλλά τι σημασία έχει; Το ζήτημα για την σημερινή Κυβέρνηση ήταν και είναι η επαναφορά του κατάφωρα καλπονοθευτικού συστήματος της υπερ-ενισχυμένης αναλογικής, με τα bonus εδρών και τα λοιπά, τα τόσο συνήθη εξ’ άλλου κατά το αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν, εκλογομαγειρικά κόλπα.
Προκειμένου να συνεχίσουν να κυβερνούν στη Χώρα οι λαϊκές μειοψηφίες. Παραμένοντας στο περιθώριο του δημόσιου βίου οι πλειοψηφίες. Εκεί όπου αποθεώνεται η «ανισοτιμία» της ψήφου των πολιτών. Εκεί όπου παραμερίζονται οι ίδιες οι επιταγές του Συντάγματος, οι προβλέπουσες το ακριβώς αντίθετο.
Στ’ όνομα της λεγόμενης «κυβερνησιμότητας» όλ’ αυτά, που πάει να πει τις με το ζόρι
εξασφαλισμένες αυτοδυναμίες. Λες και δεν μάθαμε τίποτα, δεν διδαχτήκαμε τίποτα από
την σκληρή δεκαετή δοκιμασία που περάσαμε.
Λες και δεν είναι ακριβώς οι αυτοδυναμίες που οδήγησαν τη Χώρα στην χρεοκοπία. Την όχι μόνο οικονομική, αλλά και την κοινωνική και την πολιτική χρεοκοπία…
Από τους πολιτικούς επιστήμονες υποστηρίζεται πως η επιλογή εκλογικού συστήματος αποτελεί βασικό κριτήριο της δημοκρατικότητας των κομμάτων.
Της πίστης και της αφοσίωσής τους στην Δημοκρατία. Των κομμάτων εξουσίας εν προκειμένω, δεδομένου ότι είναι με την κυβερνητική πλειοψηφία (αρκούν οι 151 ψήφοι) που ψηφίζεται κάθε φορά ο εκλογικός νόμος. Και η επιλογή συστημάτων σαν κι αυτό που ψηφίστηκε προχθές από την νεοδημοκρατική πλειοψηφία (με την συνδρομή του Βελλόπουλου για ν’ ακριβολογούμε), δείχνει περιφρόνηση προς την Δημοκρατία, τους κανόνες της και τις επιταγές της. Αλλά και περιφρόνηση του Συντάγματος της Χώρας.
Δεδομένου ότι, η ευθέως αντισυνταγματική «ανισοτιμία» της ψήφου των πολιτών, πριμοδοτείται και με το θηριώδες πριμ των έως και 50 βουλευτικών εδρών. Κι από την άλλη, το νέο σύστημα
προχωρεί σε διάκριση ανάμεσα στα αυτόνομα κόμματα και στους συνασπισμούς κομμάτων. Στερώντας απ΄ αυτούς, από τους συνασπισμούς, το δικαίωμα στο bonus.
Έτσι αν δύο κόμματα συνεργαστούν εκλογικά, και εξασφαλίσουν το 48%, ας πούμε, της ψήφου
των πολιτών, το bonus παραχωρείται στο δεύτερο κόμμα, κι ας έχει λάβει μόλις το 30%.
Σύμφωνα λοιπόν με την κεντρική πολιτική λογική του εκλογικού συστήματος του ψηφισθέντος από την ΝΔ, αποθαρρύνονται ευθύτατα τόσο οι προεκλογικές όσο και οι μετεκλογικές προγραμματικές κομματικές συγκλίσεις.
Χάνει δε κάθε νόημα και η συνταγματικώς προβλεπόμενη διαδικασία των «διερευνητικών εντολών». Δεδομένου ότι, δίχως την συμμετοχή του πρώτου κόμματος, αποκλείεται ο σχηματισμός
κυβερνητικής πλειοψηφίας…
Κι όλ’ αυτά για χάρη κοντόφθαλμων μικροκομματικών σκοπιμοτήτων του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος σχεδιάζει τις εξελίξεις με βάση τα δεδομένα του σήμερα. Λογαριάζοντας, προφανώς, πως ισχύει και θα ισχύει πάντα, πάνω-κάτω, το εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιουλίου. Ότι, μ’
άλλα λόγια, έχει και θα εξακολουθήσει να έχει στην τσέπη του την εκλογική πρωτιά,
ώστε να καρπωθεί τα ωφελήματά της.
Κι από την άλλη επιχειρεί να ξορκίσει το –όσο μακρινό και όσο μη προβλεπόμενο άλλωστε-
ενδεχόμενο συνεργασίας της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά. Σχεδιασμοί πάνω και
πέρα από αρχές, εννοείται. Με μόνη την μιζέρια των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Σχεδιασμοί που, σαν τέτοιοι, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν στα χαρτιά. Και στη
φαντασία των εμπνευστών τους. Μιας και, όπως επανειλημμένως έχει συμβεί στο
παρελθόν, κι όπως είναι βέβαιο πως θα ξανασυμβεί, συχνά έρχεται η ίδια η ζωή και
τους ανατρέπει…
