Ιστορίες των αστέγων της Αθήνας, των ανθρώπων που δεν τολμάμε να κοιτάξουμε στα μάτια, είναι το αντικείμενο της νέας έρευνας του Αθήνα 9.84, που παρουσιάστηκαν στην εκπομπή «Αθήνα Σήμερα» με τη Νόνη Καραγιάννη.
Οι Καλλιόπη Ασλανίδου, Ελευθερία Κουμάντου και Δέσποινα Μπαρδάκου μίλησαν μαζί τους και άκουσαν συγκλονιστικές αφηγήσεις από ανθρώπους που ζουν στο κέντρο της Αθήνας και καθημερινά δίνουν πραγματικό αγώνα επιβίωσης.
Ένας πρώην νοσηλευτής
«Έμεινα στην αρχή σε ξενοδοχείο, ερχόμουν κατά διαστήματα στην Αθήνα για να μαθαίνω πράγματα. Είμαι ένα χρόνο ακριβώς, 11 μήνες που είμαι στην Αθήνα και 10 μήνες άστεγος. Κλάπηκαν χρήματα ακόμα και στο μετρό, όταν ας πούμε πούλησα το αυτοκίνητο, οι τράπεζες είχαν απεργία και δεν μπόρεσα να καταθέσω, λοιπόν έχοντας πάνω μου αρκετό ποσό σε διάφορες τσέπες, μου πήραν τη μια τσέπη. Αναγκάστηκα, έτσι οδηγήθηκα εδώ, δεν μπόρεσα να συνεχίσω ούτε τις επαφές που έκανα με κάποια εταιρεία που έβγαζε ένα περιοδικό που ήθελα να δώσω κάποιες φωτογραφίες και γίνανε κάποιες πολύ καλές επαφές».
Που κοιμόσουν;
«Σε πάρκα, σε πλατείες, στην αρχή πολύ αρχή κοιμόμουν σε δρόμους πολυσύχναστους ήταν πολύ επικίνδυνο, κλέβανε συνέχεια, φοβήθηκα αλλά όχι το φόβο που καταβάλλει. Το φαγητό καθορίζει τη μέρα μου, την ακτίνα που θα κινηθώ. Υπήρχαν διαστήματα που είχα καρότσι και μπορούσα να μεταφέρω ακόμη και άδεια μπουκάλια. Σήμερα χαρτοπετσέτες πήρα με δύο μπουκάλια. Στο σούπερ μάρκετ αγοράζω με την ειδική απόδειξη ίδιας αξίας. Έτσι συντηρούμαι. Οι 8 στους 10 μήνες ήταν μέσα στο νερό. Τα Χριστούγεννα για14 μέρες δεν είχα κάλτσες. Και τα παπούτσια δεν ήταν παπούτσια. Μόλις σήμερα ανακάλυψα ότι καλύτερη σόλα είναι το χαρτόνι. Πατάς καλά και όταν έχεις βάρος δεν πονάς και δεν πληγώνεσαι».
Ερώτηση: Οικογένεια έχεις;
Απάντηση: «Είμαι σε απόσταση»
«45 χρόνια είμαι άστεγος»
«Σαρανταπέντε χρόνια είμαι άστεγος Είμαι Θεσσαλονικιός. Ο πατέρας μου και η μάνα μου πεθάναν και επειδή δεν μπορούσε ο μπαμπάς μου εφορίες και.. τέτοια πράγματα του πήραν το σπίτι. Μου πήραν το σπίτι, ό,τι είχα, τα πήραν όλα. Και όπως βλέπετε, τώρα εδώ πέρα στα παγκάκια κοιμόμαστε, από εδώ από εκεί κοιμόμαστε. Δεν έχουμε καμιά φροντίδα να πει ο Δήμος έλα εδώ εσύ γιατί είσαι άστεγος, πήγαινε εσύ στο ξενοδοχείο, δεν τους ενδιαφέρει αυτό το πράγμα . Πριν κοιμόμουν σε κάτι εκκλησίες και ερχόταν ο παππάς, το πρωί, και μου έλεγε: «σήκω βρε παιδί μου, θα αρχίσει η λειτουργία». Ζήτησα δουλειά και μου είπαν ότι θα θέλω ασφάλιση. «Δεν θα σε πάρω, είσαι και 63 χρονών», μου λένε».
Η ιστορία ενός αγιογράφου
«Τα τελευταία χρόνια ήμουν αγιογράφος. 20 χρόνια η δουλειά πήγαινε πάρα πάρα πολύ καλά. Κάποια στιγμή το 2008, μετά τον μήνα Αύγουστο, είχα μια κάμψη. Το 2009 συνεχίστηκε η κάμψη, ο 2010 φτάσαμε «ζω δεν ζω», το 2011 ήταν καταστροφικό. Δεν μπορούσες να διακινήσεις ούτε πέντε με έξι εικόνες το εξάμηνο. Δηλαδή εισόδημα μηδέν σχεδόν, ενώ τα έξοδα τρέχανε, τα ενοίκια τρέχανε, σπίτι και εργαστήριο ΔΕΗ, ΟΤΕ και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Τι κάνεις μετά; Χρεώνεσαι τα ενοίκια. Με άλλα λόγια χρωστάς, χρωστάς, χρωστάς, φτάνεις σε ένα σημείο και μένεις στο δρόμο. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Μέσα σε μια ώρα εγώ βρέθηκα στο δρόμο. Ετοιμαζόμουν να δω έναν αγώνα μπάσκετ στην τηλεόραση και δεν το είδα τελικά γιατί ήμουν στον πάγκο του Πεδίον του Άρεως, πρώτη νύχτα άστεγος. Στο παγκάκι ήμουν 46 νύχτες, δεν είχα ούτε φόβο ούτε πανικό. Την πρώτη μέρα ήταν camping, τη δεύτερη μέρα ήταν στην εξοχή, η τρίτη ήταν λίγο βαρετή, αχ πως περνάει η νύχτα, ήμουν και τυχερός, όλες αυτές τις 46 μέρες δεν έβρεξε ούτε μια μέρα.
Στο παγκάκι υπάρχουν δύο ευχάριστα περιστατικά που μπορώ να σου διηγηθώ. Το πρώτο ήταν περίπου στις 4 το πρωί, Οκτώβριος μήνας. Και αισθάνομαι ένα χέρι να με σπρώχνει και να μου λέει «κύριε κύριε» και ξυπνάω απότομα και βλέπω μια ξανθιά ωραιότατη γυναίκα. Περίπου 25-27 φαινόταν στο φως, ξανθιά, άστραφτε, μου λέει σε παρακαλώ σε βλέπω εδώ τόσες μέρες θέλω να σε βοηθήσω. Μου δίνει 20 ευρώ και μου λέει εγώ είμαι η Νίκη από τη Ρωσία. Ήταν μια κάποια χορεύτρια σε κάποιο night club που ήταν λίγο παρακάτω στην Αχαρνών. Λίγες μέρες αργότερα, ήταν κάποιος κύριος καλοντυμένος. Ήρθε μπροστά μου, με κοίταξε, μου έβαλε κάτι μέσα στο χαρτονένιο κουτί που είχα ορισμένα πράγματα και έφυγε, σαν σιωπηλό φάντασμα. Όταν έφυγε, εγώ ησύχασα. Κοίταξα τι μου πέταξε, ένα εικοσάρικο. Στον Άγιο Παντελεήμονα έγινε αυτό το πράγμα, στην πλατεία.
Μια φορά είχα ένα επεισόδιο με έναν μάλλον Ρώσο αλκοολικό. Μου λέει δώσμου λεφτά να πάρω βότκα. Του λέω δεν έχω και εγώ άστεγος είμαι. «Α, αδελφέ», μου λέει, «και εσύ σαν και εμένα». Και σηκώθηκε και έφυγε. Δηλαδή πριν γίνω άστεγος τους αγνοούσα. Εγώ νόμιζα ότι άστεγοι ήταν άνθρωποι του περιθωρίου, είτε αλκοολικοί, είτε πρεζάκηδες. Μετά κατάλαβα ότι υπάρχουν άστεγοι γιατί πράγματι έχουν χάσει τα πάντα και δεν έχουν τίποτα. Έχω σύμμαχο μόνο τον εαυτό μου. Εγώ θα παλέψω, εγώ θα επιβιώσω, εγώ θα επιπλεύσω, ξανά και πίστεψέ ότι θα γίνει αυτό το πράγμα. Θα ξαναπιάσω πινέλο, ναι είμαι ικανός να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου».
