Του Βασίλη Πάικου
«Πιστεύω ότι η Κυβέρνησή μου θα επιβιώσει, αλλά δεν ξέρω αν ο κυβερνητικός συνασπισμός θα επιβιώσει. Αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο εταίρος μου»… Είναι τα λόγια του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal, κατά την παραμονή του στις ΗΠΑ. Και είναι η πρώτη φορά που λέγεται κάτι τέτοιο, και μάλιστα από τον ίδιον τον Πρωθυπουργό. Είναι η πρώτη φορά που, με κυβερνητική πρωτοβουλία, αποσυνδέεται η τύχη της Κυβέρνησης από τις διαθέσεις και, τελικά, από την στάση του κυβερνητικού εταίρου. Μεγάλη κουβέντα χωρίς αμφιβολία, βαριά κουβέντα που, σίγουρα, δεν του ξέφυγε του Τσίπρα. Επέλεξε να το πει, και μάλιστα αυτήν ακριβώς την ώρα.
Η πιο λάιτ, η «αθώα» ερμηνευτική εκδοχή του πράγματος, είναι ότι θέλησε έτσι να στείλει μήνυμα πολιτικής σταθερότητας προς τους αμερικανούς επενδυτές. Η άλλη εκδοχή, η πιο «υποψιασμένη», είναι ότι κεντρικός στόχος ήταν ό ίδιος ο Πάνος Καμμένος. Ένα είδος «προειδοποίησης» ας πούμε, ότι μπορεί και χωρίς αυτόν. Δεδομένου ότι, όλο και συχνότερα, όλο και με μεγαλύτερη ένταση τελευταία ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛΛ διαλαλεί την απόφασή τους «να ρίξει την Κυβέρνηση», αν έρθει στη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών. Το πιθανότερο είναι ότι ισχύουν και τα δυο. Ότι δηλαδή ο Πρωθυπουργός έβλεπε και προς τους επενδυτές και προς τον Καμμένο, αναφέροντας τα σχετικά στην W.S.J…
Άλλος όμως είναι ο πραγματικός πολιτικός γρίφος στον πρωθυπουργικό λόγο. Πως ακριβώς το εννοεί ο Αλέξης Τσίπρας αυτό που είπε. Με ποιον τρόπο δηλαδή εξασφαλίζει την επιβίωση της Κυβέρνησής του και χωρίς τους ΑΝΕΛΛ. Προφανώς η διαβεβαίωσή του δεν έχει να κάνει με την προσδοκία άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στην Συμφωνία των Πρεσπών, όταν (και αν τελικά) αυτή έρθει στη Βουλή. Δεδομένου ότι η επ’ αυτού πλειοψηφία δεν έχει την παραμικρή σχέση με ψήφο εμπιστοσύνης. Γεγονός είναι ότι, σύμφωνα με τις συνταγματικές προβλέψεις, και με αποχώρηση των ΑΝΕΛΛ από τον κυβερνητικό συνασπισμό, δεν πέφτει αυτομάτως η Κυβέρνηση. Θα πρέπει προς τούτο να ευδοκιμήσει τυχόν υποβαλλόμενη από την Αντιπολίτευση πρόταση δυσπιστίας. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο. Απίθανο όντως να βρεθούν 151 βουλευτές να υπερψηφίσουν την «μομφή» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και η απόρριψη της «μομφής» ισοδυναμεί, συνταγματικά πάντα, με ψήφο εμπιστοσύνης προς την Κυβέρνηση. Θα έχει λοιπόν έτσι εξασφαλίσει την –τυπική πάντως- ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής. Θα πρόκειται όμως, σ’ αυτή την περίπτωση, για Κυβέρνηση μειοψηφίας. Θα θελήσει άραγε ο Αλέξης Τσίπρας να συνεχίσει να κυβερνά ως την εξάντληση της συνταγματικής του θητείας με κυβέρνηση μειοψηφίας; Συνταγματικά το μπορεί. Πολιτικά όμως το αντέχει; Και, στην τελική, το θέλει;
Εκτός κι αν ο Πρωθυπουργός έχει λόγους να πιστεύει πως εκείνη την κρίσιμη στιγμή θα εξασφαλίσει την στήριξη άλλων βουλευτών, από τους σήμερα ανεξάρτητους ή και όχι. Έτσι ώστε να διαμορφωθεί μια άλλη, χωρίς τους ΑΝΕΛΛ, συμπολιτευτική πλειοψηφία. Φαίνεται κάτι τέτοιο πιθανό; Όχι εύκολο σίγουρα, αλλά ούτε και απίθανο.
Πολιτικός γρίφος, πραγματικός γρίφος. Το βέβαιο είναι πώς ο Αλέξης Τσίπρας κάτι έχει στο μυαλό του, σε κάτι λογαριάζει, κάπου ποντάρει. Προχωρώντας σ’ αυτή την όντως τολμηρή πρόβλεψη, σίγουρα δεν είπε έτσι μια κουβέντα στον αέρα. Και πάντως, με την θολή πλέον εικόνα ως προς την εξέλιξη του Μακεδονικού, μένει να δούμε αν τελικά θα χρειαστεί να δοκιμαστεί στην πράξη η «πολιτική ευστάθεια» των πρωθυπουργικών λόγων…
