Του Βασίλη Πάικου
Ήταν το Συνέδριο του SPD που ξεχείλισε το ποτήρι για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Εκεί που προσκλήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας και μίλησε και, απ’ ό, τι όλοι είδαμε, έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής. Εκεί που, απ’ ό, τι φαίνεται, δεν προσκλήθηκε η Φώφη Γεννηματά. Παρ’ ότι αρχηγός αδελφού κόμματος. Εκεί λοιπόν, εξ’ αυτού περίσσεψε ο εκνευρισμός και το άγχος στην καθ’ ημάς κεντροαριστερά. Το άγχος της ταμπέλας. Το οποίο άγχος της ταμπέλας, πάντως, μετράει ήδη πολύν καιρό. Καθώς ο έλληνας Πρωθυπουργός προσκαλείται σταθερά, ως παρατηρητής, στις συνόδους κορυφής των ευρωσοσιαλιστών. Κι αν έκανε προσπάθειες και ενστάσεις και διαβήματα η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ για να το αποτρέψει. Πλην εις μάτην…
Το άγχος της ταμπέλας… Ότι ένα είναι το κόμμα (το χουμε ξανακούσει αυτό…), ένα είναι το κόμμα το σωστό, το σοσιαλδημοκρατικό στην Ελλάδα, το ΚΙΝΑΛ. Αλίμονο αν επιτρέψουμε στον Τσίπρα να σφετεριστεί τον τίτλο. Ή ίσως να του τον παραχωρήσουν οι ευρωπαίοι σύντροφοι. Που ξανακούστηκε; Γι αυτό είναι που ακούμε κάθε τόσο κραυγές αγανάκτησης. Γι αυτό είναι που, συχνά-πυκνά διαβάζουμε περισπούδαστες αναλύσεις περί του πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μεταλλαχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν να τα καταφέρει. Το άγχος της ταμπέλας…
Ε λοιπόν δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Ουδείς απολύτως λόγος. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λιμπίστηκαν ξαφνικά την σοσιαλδημοκρατία. Δεν έχουν καμιά όρεξη και καμιά διάθεση να το παίξουν σοσιαλδημοκράτες. Ούτε σκέφτονται την πλήρη ένταξη στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ). Ανήκουν σταθερά στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Αισθάνονται πως εκφράζουν την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα. Κι αυτό τους ταιριάζει. Και τους αρέσει. Και τους αρκεί…
Αλλά γιατί άραγε οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές έχουν περί πολλού τον Αλέξη Τσίπρα, και γιατί τον προσκαλούν στις συνόδους τους; Και γιατί αυτός ανταποκρίνεται με τέτοια προθυμία; Που το πάνε, και που το πάει κι εκείνος τελικά;
Τον έχουν περί πολλού λοιπόν και τον προσκαλούν, επειδή είναι ο μοναδικός αριστερός πρωθυπουργός της ΕΕ. Και δεν τους περισσεύουν οι πρωθυπουργοί στην ευρωομάδα τους. Μόλις δύο διαθέτουν πλέον, εκ των οποίων ο ένας δεν καν έχει εκλεγεί από το λαό. Κι ακόμη επειδή η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε φάση αναζήτησης των αριστερών της ριζών. Έστω σε φάση αποκόλλησης από τον μακροχρόνιο εναγκαλισμό της με τη δεξιά. Που τόσο τους έχει στοιχίσει, και εκλογικά. Ίσως τελικά, και επειδή ψάχνουν στον Τσίπρα το αριστερό τους άλλοθι. Μετά την μακροχρόνια μετάλλαξή τους σε απλά συμπληρώματα και παρακολουθήματα της νεοφιλελεύθερης νομενκλατούρας της ΕΕ. Για τους ίδιους άλλωστε λόγους το ΚΙΝΑΛ και η ηγεσία του μοιάζουν αποσυνάγωγοι από την ευρωπαϊκή τους οικογένεια. Επειδή επιμένουν στην γραμμή την οποία πλέον εγκαταλείπουν οι ευρωπαίοι ομόφρονές τους.
Όσο για τον έλληνα Πρωθυπουργό, αυτός πράγματι ανταποκρίνεται θετικά στις προσκλήσεις των σοσιαλιστών, και καλά κάνει. Δεδομένου ότι επιχειρεί δι’ αυτού να ενισχύσει την στροφή τους προς τ’ αριστερά. Κι ύστερα λογαριάζει πολύ στην στρατηγική συμπόρευση αριστεράς-σοσιαλιστών-πρασίνων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ως του μόνου δρόμου για την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της νεοφιλελεύθερης ευρωδεξιάς. Αλλά και για την αντιμετώπιση της ήδη πολύ απειλητικής επέλασης της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Αυτό λοιπόν, και πέραν αυτού ουδέν. Ας μην ανησυχούν όθεν οι τύπου ΚΙΝΑΛ εγχώριοι σοσιαλδημοκράτες, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζήλεψαν ξαφνικά την πολιτική τους «ταμπέλα». Αν τώρα μεγάλο (το μεγαλύτερο) τμήμα του κοινωνικού ακροατηρίου του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζει σήμερα την πολιτική του έκφραση στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι βέβαια άλλου παπά ευαγγέλιο. Ας το ψάξουν…
