Στο “νομικό Δούρειο Ίππο” της αλλοίωσης των εργασιακών σχέσεων καταφεύγουν αρκετοί εργοδότες προκειμένου να αποφύγουν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την επέκταση των συμβάσεων εργασίας.
Η κυβέρνηση, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να χάσει το πολιτικό και κοινωνικό στοίχημα της ενίσχυσης των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, που σε συνδυασμό με την αύξηση του κατώτατου μισθού αποτελούν τους δύο βασικούς άξονες της μεταμνημονιακής εργασιακής μεταρρύθμισης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, έχουν επεκταθεί δέκα συμβάσεις εργασίας οι οποίες καλύπτουν περίπου 200.000 εργαζόμενους.
Ωστόσο, το…εργασιακό πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται νωρίς.
Ήδη, στο μικροσκόπιο της Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) βρίσκεται ο κλάδος του τουρισμού και κυρίως τα ξενοδοχεία, όπου -παρά τον πρωταγωνιστικό οικονομικό ρόλο του κλάδου- έχει παρατηρηθεί ότι η εργοδοτική πλευρά αξιοποιεί το υφιστάμενο νομικό οπλοστάσιο, προκειμένου η αύξηση μισθών και η ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων να παραμείνουν σε θεωρητικό επίπεδο.
Για τους εργαζόμενους με σύμβαση ορισμένου χρόνου, η επαναπρόσληψη γίνεται μέσω εργολαβικών εταιρειών, με την επισήμανση ότι ο λήπτης των υπηρεσιών τους (δηλαδή το ξενοδοχείο) δεν είναι πλέον υποχρεωμένος για την εφαρμογή της κλαδικής σύμβασης.
Για τους εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου, η διευθέτηση του θέματος γίνεται εσωτερικά: Οι εργαζόμενοι, καλούνται -υπό την απειλή της απόλυσης- να υπογράψουν νέα σύμβαση με δυσμενείς όρους.
Δεδομένου ότι η η συγκεκριμένη κλαδική σύμβαση είναι η μεγαλύτερη που έχει υπογραφεί έως τώρα σε εθνικό επίπεδο, καθώς αφορά περίπου 114.000 εργαζόμενους, το ΣΕΠΕ αναζητά την φόρμουλα αντιμετώπισης του προβλήματος προτού αυτό προκαλέσει το φαινόμενο του ντόμινο σε ολόκληρη την αγορά εργασίας.
Δημήτρης Κωστάκος
