back to top
23 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

23 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Στην γκρίζα όψη της Ιστορίας…

Διαβάστε επίσης

Του Βασίλη Πάικου

Ντροπή, μόνο ντροπή. Για λογαριασμό μας. Όταν στην Θερμή της Λέσβου εμποδίζονται από κατοίκους της, πρόσφυγες να αποβιβαστούν από την φουσκωτή τους βάρκα. Να πατήσουν στέρεη γη. Εκεί όπου έφτασαν κωπηλατώντας με τα χέρια. Κι από την άλλη προπηλακίζονται, από τους ίδιους κατοίκους, εκπρόσωποι της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ που προσπάθησαν να βοηθήσουν τους δυστυχείς φυγάδες, τους ικέτες της φιλοξενίας μας. Μονάχα ντροπή μπορείς να αισθανθείς. Και είναι αυτό άλλο πράγμα, εντελώς άλλο από το ρωμαλέο κίνημα των νησιωτών κατά των κλειστών δομών και των επιτάξεων. Εκεί που θαυματούργησαν τα ΜΑΤ του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη με τα «λυμένα χέρια»…

Δεν ξέρω αν εννοούσε ακριβώς αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν υποσχόταν «να λύσει τα χέρια της αστυνομίας», αυτά που –υποτίθεται πως- τους είχε δέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κι αν είναι όμως, ό, τι κι αν εννοούσε, εκεί κατέληξε το πράμα. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όταν παράλληλα με την πολιτική των «λυμένων χεριών», δεν δίνεται η ίδια και μεγαλύτερη έμφαση στα δικαιώματα των πολιτών, και στον σεβασμό στην Δημοκρατία. Κι απ’ ό, τι όλα δείχνουν, η πολιτική ηγεσία περιορίζεται μονάχα στα «λυμένα χέρια». Της φτάνουν και της περισσεύουν.

Είδαμε λοιπόν πως λειτουργεί και που οδηγεί (αναπότρεπτα…) η πολιτική των «λυμένων χεριών» τη αστυνομίας. Το είδαμε και ανατριχιάσαμε, και ντραπήκαμε. Το είδαμε στην Λέσβο και στην Χίο. Το είδαμε, και εξακολουθούμε να το βλέπουμε σχεδόν καθημερινά, στην Αθήνα. Τόσο στα «μεμονωμένα», τα τύπου ΑΣΟΕΕ, περιστατικά, όσο και στις οργανωμένες αστυνομικές επιχειρήσεις. Έλα όμως που φτάσαμε στο σημείο να θεωρούνται όλ’ αυτά ήδη παλιά και ίσως ξεπερασμένα. Μιας και βρισκόμαστε πλέον μπροστά στα φαινόμενα της Θερμής αλλά, προπάντων, του Έβρου. Εκεί όπου ο Ερντογάν κατάφορα «εργαλειοποιεί» την ανθρώπινη δυστυχία, χρησιμοποιώντας βάναυσα ανθρώπινες ψυχές. Ως πολιτικό αντιπερισπασμό στο ναυάγιο της πολιτικής του στην Συρία και στην Λιβύη. Και είναι, κατόπιν τούτου, που πέφτει σε μας το κύριο, το μέγιστο βάρος της αντιμετώπισης του προβλήματος.

Όπου δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω τι ακριβώς θα έπρεπε να γίνει από τη μεριά μας προς αντιμετώπιση της πρόκλησης. Προς αποτροπή της απειλής. Είναι άλλοι εκείνοι που διαθέτουν τα δεδομένα. Το ίδιο και την ευθύνη. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω πως ανάμεσα στα μέτρα διαχείρισης του προβλήματος μπορεί να περιλαμβάνεται και η αναστολή επί ένα μήνα των διαδικασιών παροχής ασύλου. Ή μήπως επιβάλλεται, ειδικά τώρα, το ακριβώς αντίθετο; Ή οι πολεμικές ασκήσεις στα περάσματα του Έβρου «με πραγματικά πυρά». Όταν απέναντι δεν βρίσκονται παρά «της γης οι κολασμένοι», οι απελπισμένοι του κόσμου μας. Ή η εμμονή στον περιορισμό του χαρακτηρισμού ως προσφύγων, μονάχα των προερχομένων από την εμπόλεμη Συρία. Κόντρα στα διεθνώς κατοχυρωμένα δεδομένα. Ή, το ακόμη χειρότερο, η επιχείρηση σύνδεσης της απειλής του κορωνοϊού, με το προσφυγικό. Με προφανή στόχο το μπόλιασμα της, ως εκ της επιδημίας, ευαισθητοποιημένης κοινωνίας, με πρόσθετες αντιμεταναστευτικές εμμονές. Επιχείρηση που έρχεται από πολύ ψηλά, από την ίδια την Κυβέρνηση. Προκειμένου να χρησιμεύσει ως άλλοθι για τα ακόμη χειρότερα που ίσως ακολουθούν…

Τα ακόμη χειρότερα. Όπως, ας πούμε, το ενδεχόμενο εγκλεισμού μεταναστών σε «ακατοίκητα νησιά», όπως κομψά αναφέρονται τελευταία τα «ξερονήσια», τα τόσο αρνητικά φορτισμένα στην ιστορική μνήμη του λαού μας. Τα όλο και συχνότερα προτεινόμενα τελευταία. Δίχως να κόβεται με το μαχαίρι κάθε σχετική συζήτηση. Πράγμα που σημαίνει πως περιλαμβάνεται ήδη στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Μιας κι είναι ολοφάνερο πως έχει εγκαταλειφθεί στην εντέλεια η επιχείρηση αποσυμφόρησης των νησιών, με καταμερισμό του αναλογούντος δίκαιου βάρους και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Υπάρχουν βλέπετε εκεί, παντού, οι κατά τόπους Μουντζούρηδες. Προϊόν του κλίματος ξενοφοβικής μισσαλοδοξίας, το οποίο η ίδια η ΝΔ καλλιέργησε όλο το προηγούμενο διάστημα. Δικοί της λοιπόν οι Μουντζούρηδες κατάδικοί της…

Κατόπιν όλων αυτών, πώς να μην βρεθεί άλλο ένα πνιγμένο παιδάκι ανοιχτά της Λέσβου; Και πώς να μην παραλληλίζει ο Guardian τον Μητσοτάκη με τον Σαλβίνι, με τον Όρμπαν, με την Λεπέν; Αλλά και πώς να μην ζούμε πλέον όλοι μας με την αίσθηση ότι έχουμε ήδη περάσει στην γκρίζα περιοχή της Ιστορίας;

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΑΘΗΝΑ +
spot_img

Συμβαίνει στην Αθήνα