Του Βασίλη Πάικου
Εντάξει, ζοριζόμαστε αυτό τον καιρό. Εντάξει, ανατράπηκε στην εντέλεια η «κανονικότητα» της καθημερινότητάς μας. Εντάξει, είμαστε έγκλειστοι και απομονωμένοι. Εντάξει, έχουμε τις αγωνίες μας για την υγειά μας πρώτα-πρώτα, αλλά και για το δυσοίωνο οικονομικά και κοινωνικά της «επόμενης μέρας». Όλ’ αυτά όμως (οι περισσότεροι από μας…), από την άνεση και, κυρίως, από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Και, επί πλέον, έχοντας την δυνατότητα (οι περισσότεροι από μας…) να προφυλαχτούμε από το κακό. Αν μάλιστα, προνοήσουμε ώστε να μην παρακολουθούμε παρά τα απολύτως απαραίτητα για την εξέλιξη της πανδημίας (κάθε απόγευμα στις έξι από τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα κατά προτίμηση), στρέφοντας την πλάτη στους τηλεοπτικούς σήριαλ-κορονοτρομοκράτες, μπορεί να περιφρουρήσουμε και την ψυχική μας ισορροπία…
Όμως τι γίνεται σε κάποια άλλα μέτωπα; Σε μέτωπα κρίσιμης και δραματικής αναφοράς. Τι γίνεται, ας πούμε, στη Μόρια, και στις τόσες άλλες μικρότερες Μόριες των νησιών μας; Εκεί όπου συνωστίζονται χιλιάδες, κάπου και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, δίχως μάλιστα τα στοιχειώδη. Δίχως ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα μέσα υγιεινής. Και δεν μιλάμε εδώ για απολυμαντικά, μάσκες και γάντια, μιλάμε για νερό και σαπούνι, μιλάμε για την καθαριότητα του περιβάλλοντος χώρου. Μιλάμε για την δυνατότητα διατήρησης των αναγκαίων αποστάσεων ανάμεσα στους ανθρώπους. Ακόμη και γι αυτά. Και μπορεί μεν να μην επιβεβαιώθηκαν οι κατ’ επάγγελμα τρομοκράτες της αντιπροσφυγικής -αντιμεταναστευτικής υστερίας, που έσπευσαν να αποφανθούν ότι από κει θα μας έρθει το κακό. Όμως τίποτα δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει για το αύριο. Κι αν κάπου εκεί σκάσει η βόμβα, τότε χαιρετίσματα…
Και, επιτέλους, δεν μας κάνει εντύπωση ότι ουδείς μπαίνει στον κόπο να μας ενημερώνει για το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί πάνω; Αν υπάρχει κάποια, η όποια κρατική παρέμβαση, για στοιχειώδη υγειονομική προστασία των «καταραμένων»; Αν καταβάλλεται κάποια προσπάθεια αποσυμφόρησης ή αν, έστω και τώρα, επιχειρείται μετεγκατάσταση μεταναστών στην ηπειρωτική Ελλάδα. Γιατί ακούσαμε μεν την δραματική προς τούτο έκκληση της καθ’ ύλην αρμόδιας ευρωπαίας επιτρόπου, δίχως όμως απάντηση από τις ελληνικές αρχές.
Γι αυτό σας λέω. Επειδή υπάρχουν κι εκείνοι, «της γης οι κολασμένοι». Τους ξεχάσαμε κιόλας;
Κι ακόμη, τι γίνεται με τα στρατόπεδα; Όπου κι εκεί «συνωστίζονται» τα χιλιάδες νέα παιδιά. Ποια μέτρα προστασίας λαμβάνονται εκεί; Γιατί, βέβαια, η απαγόρευση εξόδου δεν αρκεί. Μ’ αυτήν προστατευόμαστε εμείς οι υπόλοιποι. Μ’ εκείνους τι γίνεται; Κι επιπλέον, τι γίνεται με τις φυλακές; Όπου εκεί κι αν συνωστίζονται οι άλλοι «κολασμένοι». Ποιος νοιάζεται γι αυτούς; Ποιος (και πως) φροντίζει για κείνους; Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχει ήδη γίνει, μαθαίνουμε, σοβαρή αποσυμφόρηση των φυλακών, με απελευθέρωση των περιπτώσεων των ελαφρότερων αιτιών σωφρονισμού. Εδώ σ’ εμάς;
Δεν θα πρεπε άραγε, κάποιο απόγευμα, κατά τη διαδικασία της ενημέρωσης για τον Covid 19, να μας πουν κάτι και για τους πρόσφυγες, και για τα στρατόπεδα και για τις φυλακές σε συνθήκες πανδημίας; Το χρειαζόμαστε. Το χρειαζόμαστε γιατί νοιαζόμαστε. Για κείνους, αλλά και για μας. Για στην συνείδησή μας. Και για την δική μας συναισθηματική ισορροπία…
