του Βασίλη Πάικου
Γύρω στο 4% υπολογίζει, με τα σημερινά δεδομένα, την ύφεση για φέτος ο Υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας. Σύμφωνα με προχθεσινή του δήλωση. Λογικό ακούγεται με όλ’ αυτά που μας συμβαίνουν. Αν και αρκετοί αναλυτές βλέπουν σημαντικά δυσμενέστερο το υφεσιακό σκορ. Εξ’ άλλου, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, η καθοδική τάση των σχετικών προβλέψεων ξεκίνησε πριν από την εμφάνιση του κορονοϊού, ακόμη και στην Κίνα. Και γι αυτό αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν οι αίτιοι. Όπως και να ναι, σήμερα όλα μπορούμε να τα περιμένουμε. Και, ως ένα βαθμό, όλα δικαιολογούνται. Την αλήθεια στις πραγματικές της διαστάσεις θα την δούμε όταν τελειώσει όλο αυτό το κακό. Και τότε θα κληθούμε να αναμετρηθούμε μαζί της…
Το ζήτημα και το ερώτημα είναι πως θα κατανεμηθεί το κόστος της κρίσης. Και αυτής της κρίσης. Ποιος δηλαδή θα πληρώσει το μάρμαρο. Αν, μ’ άλλα λόγια, θα πέσει το βάρος, το μεγαλύτερο βάρος, στις πλάτες των πιο ευάλωτων κοινωνικά ομάδων. Έχουμε τόσο πρόσφατο, βλέπετε, τον τραγικά ανισοβαρή απολογισμό της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, που μόλις αφήσαμε πίσω μας. Και εδώ, επ’ αυτού, τα πράγματα δεν φαίνονται και τόσο αισιόδοξα σήμερα, κάθε άλλο.
Δεν φαίνονται αισιόδοξα τα πράγματα γιατί, αν διαβάζουμε σωστά όσα τώρα συμβαίνουν, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ρίξει το βάρος των επιλογών και των προσπαθειών της προπάντων στην στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων. Με την ανάληψη, εκ μέρους του δημοσίου, σημαντικού μέρους του εργατικού και του ασφαλιστικού τους κόστους. Με την απόδοση σχεδόν απόλυτης ελευθερίας στην εργοδοτική αυθαιρεσία έναντι των εργαζομένων σ’ αυτές. Με την επιλογή της εκ περιτροπής εργασίας, με παράλληλη μείωση στο 50% των αμοιβών τους. Εκεί όπου στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό αναπλήρωσης φτάνει στο 70% έως και το 90%. Με ακύρωση στην πράξη κάθε έννοιας συλλογικής ή και κλαδικής σύμβασης. Με εξαφάνιση στην εντέλεια των εργασιακών δικαιωμάτων, και των στοιχειωδέστερων. Με την σύνταξη ενός εργασιακού «κώδικα έκτακτης ανάγκης». Όπου μπορεί βέβαια η «έκτακτη ανάγκη» να είναι σήμερα παρούσα, όμως δεν υπάρχει η παραμικρή εγγύηση ότι αυτός ο κώδικας της ανάγκης δεν θα εξελιχθεί στην νέα «εργασιακή κανονικότητα», και μετά το κακό.Ενώ έχει ήδη φουντώσει η δημόσια συζήτηση για περικοπή μισθών και συντάξεων, στ’ όνομα της εν όψει υφεσιακής πραγματικότητας. Και μπορεί μεν να διαψεύδονται αρμοδίως τα σχετικά, όμως είναι βάσιμες οι υποψίες ότι μπορεί, απλώς, να φτιάχνεται κλίμα. Έχουν βγει άλλωστε στη γύρα όλοι οι γνωστοί «λαγοί»…
Είναι προφανές πώς όλο αυτό θυμίζει συνταγή ΣΕΒ. Την οποία έχουμε ακούσει και ξανακούσει, και προς την οποία τείνει, συνήθως, ευήκοον ους η σημερινή Κυβέρνηση. Είναι ακριβώς η περίπτωση εκείνων που, και πάλι, βλέπουν «την κρίση ως ευκαιρία». Όπως επανειλημμένως το έχουν κάνει. Και ποτέ δεν τους βγήκε σε κακό. Όχι σ’ αυτούς. Έτσι ώστε αντί για τα οφειλόμενα, για την περίσταση, μέτρα στήριξης, έχουμε στην πραγματικότητα μέτρα «αναδιανομής». Σε βάρος, και αυτή τη φορά, των αδύναμων.
Αν διαβάζουμε λοιπόν σωστά τα πράγματα, εν αναμονή βεβαίως και της συνέχειας που θα ξεκαθαρίζει περισσότερο την εικόνα, η έως αυτή την στιγμή πραγματικότητα των κυβερνητικών επιλογών, είναι σαφής. Όσο για την απάντηση στο αρχικό ερώτημα για το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο», αυτή κι αν είναι σαφής, σαφέστατη…
