του Βασίλη Πάικου
Πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου το «μαξιλάρι» των 37 δισ. απλώς δεν υπήρχε. Δεν βρισκόταν παρά στην αχαλίνωτη φαντασία και στην προπαγάνδα των Συριζαίων. Μετά τις εκλογές, κάπου βρέθηκε ξαφνικά, ως διά μαγείας. Αμφισβητήθηκε όμως το περιεχόμενό του. Ή εκτιμήθηκε ως αχρείαστο, ίσως και επικίνδυνο. Μιας και είχε προκριθεί η ιδέα της «πιστοληπτικής γραμμής στήριξης» του Στουρνάρα. Στη συνέχεια οι εμπνευστές όλων των ως άνω τραγικά (αλλά και κωμικά) αλληλοσυγκρουόμενων ισχυρισμών, έπαιρναν όρκο ότι δεν πρόκειται να το αγγίξουν. Δεδομένου ότι κάτι τέτοιο θα έβλαπτε την αξιοπιστία της Χώρας απέναντι στις «αγορές». Εγκαλούσαν μάλιστα, για ασυγχώρητη επιπολαιότητα, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που πρότειναν την άμεση χρησιμοποίησή του για τις ανάγκες της πανδημίας και, προπάντων, των οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών της. Ώσπου τώρα τελευταία, σύμφωνα με ημιεπίσημη ομολογία, το «μαξιλάρι» άρχισε να ξεκοκαλίζεται κανονικά. Αφού χωρίστηκε σε «μαλακό» και σε «σκληρό». Όπου «σκληρό» το προοριζόμενο για την σίγουρη εξυπηρέτηση των ανελαστικών δανειακών υποχρεώσεών μας, και «μαλακό» το άλλο, το προς κατανάλωση. Δίχως πάντως, και τώρα, να παρέχεται η παραμικρή εξήγηση για το πως, που, πόσα και γιατί. Τίποτα, τσιμουδιά…
Αν όλ’ αυτά λένε και δείχνουν κάτι, όποιος θέλει (αν θέλει…), ας επιχειρήσει να τα ερμηνεύσει, κι ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Δεν αποκλείεται να μάθουμε κάτι περισσότερο κατά την «Προ ημερήσιας διάταξης σ’ επίπεδο αρχηγών» κοινοβουλευτική συζήτηση την οποία ανακοίνωσε πως θα αιτηθεί, μετά το Πάσχα, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αν και μάλλον χλωμό το βλέπω. Το πιθανότερο είναι ότι κι εκεί θα μας αραδιάσουν κάμποσες περί δια γραμμάτων αοριστίες και, μάλλον, δεν θα γίνουμε σοφότεροι.
Το μόνο βέβαιο είναι πως το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Πως μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Και πως είναι μάλλον απίθανο να αποφύγουμε νέο μνημόνιο. Με ό, τι αυτό σημαίνει και, τουλάχιστον εμείς, ξέρουμε καλά τι σημαίνει. Το πρόβλημα είναι πως, όπως όλα δείχνουν, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφεύγει να λάβει δραστικά «εμπροσθοβαρή», δηλαδή προληπτικά της επερχόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης μέτρα. Αρνείται να συμπληρώσει το «Μένουμε Σπίτι» με το «Μένουμε Όρθιοι». Ίσως επειδή ήταν ιδέα του Τσίπρα. Προληπτικά μέτρα τέτοια, που θα μπορούσαν να κάνουν κάπως ομαλότερη την προσγείωσή μας στην ζοφερή νέα πραγματικότητα. Απ’ ό, τι φαίνεται, επ’ αυτού η Κυβέρνηση κινείται στη βάση της λογικής του «βλέποντας και κάνοντας». Να διαβάσουμε δηλαδή πρώτα τα δεδομένα της μετά την πανδημία κατάστασης, και να πράξουμε αναλόγως. Μόνο που τότε, με τις εν τω μεταξύ όλο και νέες και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, τα μέτρα που ίσως σήμερα θα ήταν σωτήρια, τότε δεν θα αρκούν. Και θα απαιτούνται πολύ περισσότερα. Και οδυνηρότερα. Όσο για το περί ου ο λόγος και ο καυγάς «μαξιλάρι», ή ό, τι θα έχει απομείνει απ’ αυτό, δεν θα φτάνει τότε ούτε χαρτζιλίκι.
Θ’ αλλάξει άραγε ρότα, θ’ αλλάξει γραμμή σκέψης και δράσης η Κυβέρνηση; Ας το ελπίσουμε. Ας ελπίσουμε δε πως αν το κάνει, θα το κάνει άμεσα. Γιατί κάθε μέρα που περνάει εγγράφεται άκρως «χρεωστικά» στην προοπτική του μέλλοντός μας…
