Του Βασίλη Πάικου
Κοίτα λοιπόν να δεις που, γι άλλη μια φορά, ένας κεντρώος αναλαμβάνει (και χρεώνεται) την δύσκολη δουλειά. Ή, κατά κάποιες εκτιμήσεις, την «βρώμικη δουλειά». Όπως έχει συμβεί επανειλημμένως στην νεώτερη πολιτική ιστορία της Χώρας. Και μάλλον θα συνεχίσει να συμβαίνει. Όπου, πέρα από τις πολλές σχετικές ατομικές περιπτώσεις, αρκεί να θυμηθούμε ότι επί Θεμιστοκλή Σοφούλη, εν μέσω εμφυλίου, δοκιμάστηκαν από τους αμερικανούς στην Ελλάδα, για πρώτη φορά παγκοσμίως, οι φοβερές και τρομερές εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ. Για να τύχουν στην συνέχεια ευρύτατης χρήσης στο Βιετνάμ. Κι ακόμη ότι επί Νικολάου Πλαστήρα εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης. Και επί Σοφοκλή Βενιζέλου στείλαμε ελληνικό στρατό στην Κορέα…
Και για να πάρουμε και μια χαρακτηριστική αλλά και αντιπροσωπευτική ιδέα της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας της Χώρας, αρκεί να πούμε ότι το σχέδιο νόμου για την «περιστολή» των διαδηλώσεων (γιατί περί αυτού πρόκειται), το εισήγαγε ο πρώην ΚΙΝΑΛΛ (ή πρώην ΠΑΣΟΚ αν προτιμάτε) Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, εισηγητής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επ’ αυτού ήταν ο Γιάννης Ραγκούσης, και εισηγητής του ΚΙΝΑΛΛ ο Γιώργος Καμίνης. Τρεις κεντρώοι δηλαδή, ο ένας σήμερα στη Δεξιά, ο άλλος στην Αριστερά και ο τρίτος στο Κέντρο. Ε αυτή η εικόνα τα λέει όλα…
Το πρόσχημα για την εισαγωγή του περί των διαδηλώσεων νομοθετήματος είναι ότι θα πρέπει να αποτραπεί ο αποκλεισμός των κεντρικών οδών της πρωτεύουσας από 50-100 διαδηλωτές, με σοβαρή επιβάρυνση των πολιτών αλλά και της αγοράς. Όμως η σχετική νομοθετική ρύθμιση υπάρχει ήδη από το 2013, με Προεδρικό Διάταγμα πολιτικής ευθύνης του Νίκου Δένδια. Και είναι πλήρης και απολύτως επαρκής. Γι αυτό μπορεί κανείς άνετα να μιλήσει για πρόσχημα. Αλλού λοιπόν, εντελώς αλλού πάει το πράμα. Με την εισαγωγή νομοθετικών προβλέψεων που σκοπό έχουν να δυσκολέψουν ή και να ακυρώσουν κάθε δυνατότητα δημόσιας λαϊκής συνάθροισης. Κατά πλήρη παραβίαση του ίδιου του Συντάγματος.
Όταν, για παράδειγμα, είναι αναγκαία η αίτηση (και η παροχή) αδείας από τις αστυνομικές αρχές, αποκλείονται παντελώς οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις πολιτών. Όπως αποκλείονται και οι μέσω διαδικτύου προσκλήσεις για κινηματικές δράσεις, όπως πλέον γίνεται σε όλο τον κόσμο. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» στις πλατείες ας πούμε, ανεξαρτήτως αν ήταν ή δεν ήταν του γούστου του καθενός από μας, δεν θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ με την ισχύ του νέου νόμου. Όχι τουλάχιστον νομίμως. Κι ακόμη εισάγεται πλέον η υποχρέωση ορισμού υπευθύνου (νομικά υπευθύνου) για τις συγκεντρώσεις. Ο οποίος θα έχει την αστική και την ποινική ευθύνη για τυχόν ζημιές. Που πάει να πει θα κάθεται στο εδώλιο γι αυτές, και θα πληρώνει εξ ιδίων τα «σπασμένα». Όταν είναι γνωστό πως σχεδόν σε όλες τις μεγάλες λαϊκές εκδηλώσεις, τις όσο ειρηνικές, εισχωρούν μπαχαλάκηδες και τα κάνουν λίμπα. Εξέλιξη που είναι αδύνατο να αποτρέψουν οι διοργανωτές. Κάτι που, στο κάτω-κάτω, είναι ακριβώς η δουλειά της αστυνομίας. Άσε που, σε πολλές περιπτώσεις, έχει καταγγελθεί συνεργασία δήθεν μπαχαλάκηδων με την αστυνομία. Ή και ότι είναι «φυτευτοί» απ’ αυτήν. Καταγγελίες που συχνά συνοδεύονται από φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό!
Είναι λοιπόν ή δεν είναι ολοφάνερο πως αλλού, εντελώς αλλού πάει το πράμα; Και ότι πρόθεση των εμπνευστών του νομοθετήματος είναι ακριβώς η αποτροπή, έως την ακύρωση, της δημόσιας εκδήλωσης του φρονήματος των πολιτών; Και βέβαια δεν είναι τυχαίο, διόλου τυχαίο ότι εν πολλοίς, πρόκειται για λέξη προς λέξη αντιγραφή χουντικού διατάγματος του 1971…
Είναι πολλοί όσοι υποστηρίζουν πως ο νόμος Χρυσοχοΐδη έρχεται τώρα προκειμένου να προληφθούν και, κατά το δυνατόν, να αποτραπούν λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αγανάκτησης κατά της επερχόμενης βαθύτατης ύφεσης. Και της θηριώδους ανεργίας που θα την συνοδεύσει. Δεν αποκλείεται, ποιος ξέρει. Αλλά η δίκη προθέσεων μάλλον περισσεύει εν προκειμένω. Το πιθανότερο είναι πως έρχεται να συναντηθεί με τον σκληρό πυρήνα της ιδεολογίας της Δεξιάς. Η οποία Δεξιά ιστορικά είναι αλλεργική προς κάθε μορφής κινηματική δράση. Και είναι ίσως γι αυτό που «υπογράφεται» από τον κεντρώο Χρυσοχοΐδη, και όχι από κάποιον τύπου Βορίδη (ας πούμε) καραμπινάτο δεξιό. Έτσι μπορεί και να περάσει ευκολότερα.
Αλλά ας μην πηγαίνουμε μακριά. Ο νέος περί των «λαϊκών συναθροίσεων» νόμος είναι δύσκολο, έως αδύνατο να εφαρμοστεί στην πράξη. Θα παραβιαστεί με την πρώτη σχετική ευκαιρία, και θα ακυρωθεί από την ίδια τη ζωή. Θα περιπέσει σε αχρηστία, όπως ακριβώς συνέβη μετά το 1974, δίχως τυπικά να έχει ακυρωθεί, και με το χουντικό προηγούμενό του…
