του Βασίλη Πάικου
Το ΚΙΝΑΛΛ είναι το κόμμα που βγήκε βαριά και βαθειά τραυματισμένο από την συζήτηση και από την ψηφοφορία του νέου νόμου για της διαδηλώσεις. Σχεδόν τόσο όσο είχε τραυματιστεί και εξ’ αιτίας της στάσης του στο Μακεδονικό. Και τούτο για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς πρώτα-πρώτα, ως εκ της ιστορίας και των παραδόσεων της παράταξής του. Αλλά και στην ψηφοφορία, με την κραυγαλέα διαφοροποίηση δύο βουλευτών του, και μάλιστα ενός πρώην Πρωθυπουργού και ενός πρώην Υπουργού. Πολιτικό τραύμα που κατέστη πολύ πιο βαθύ με τις εκ των υστέρων απειλές της Φώφης Γεννηματά, για άμεση διαγραφή τυχόν απείθαρχων βουλευτών στο μέλλον. Βαριά και βαθειά λοιπόν τραυματισμένο το ΚΙΝΑΛΛ, και δεν ξέρω αν το πλήγμα είναι (και πόσο) εύκολο να επουλωθεί…
Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛΛ φαίνεται πως, με βάση προπάντων τους συσχετισμούς στην Κοινοβουλευτική της Ομάδα, έχει κάνει πλέον τις επιλογές της. Επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα, με ορατά τα στοιχεία της μη αναστρεψιμότητας και, ως εκ τούτου, της μονιμότητας. Επιλογές ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε μείζονα πολιτικόν αντίπαλο και διαρκούς συμπόρευσης με την Δεξιά, τουλάχιστον στα κεντρικά ζητήματα των πολιτικών εξελίξεων. Αρκεί να λογαριάσουμε πως εξακολουθεί να «αντιπολιτεύεται» κατά κύριο λόγο το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ενώ είναι η ΝΔ που εδώ κι ένα χρόνο κυβερνά τη Χώρα.
Και να θυμηθούμε πως έχει ως τώρα συνταχθεί με τη ΝΔ στο θέμα της Απλής Αναλογικής, στην Συμφωνία των Πρεσπών, στην νομική αναγνώριση της «ταυτότητας φύλλου» και τώρα στον και κατάφωρα αντισυνταγματικό και ασφαλώς περιοριστικό των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων, νέο νόμο για την μαζική εκδήλωση του φρονήματος των πολιτών. Με διαρκή, εννοείται, την συμπόρευσή τους και στο ζήτημα της Novartis. Όλα, σημειωτέον, με ξεκάθαρα συντηρητικό πρόσημο. Και είναι αυτό που έχει, εν προκειμένω, την μεγαλύτερη σημασία. Αφού έτσι εκτοπίζεται, εξ αντικειμένου, το διάδοχο του ΠΑΣΟΚ πολιτικό μόρφωμα από τα δεδομένα του προοδευτικού χώρου…
Η αλήθεια είναι πως, με καθαρά «τεχνικά» βέβαια και διόλου πολιτικά κριτήρια, έχει κάποια δίκια το ΚΙΝΑΛΛ. Με την έννοια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλώσει εκλογικά τον παραδοσιακό ζωτικό του χώρο. Και, ως εκ τούτου, ασφυκτιά μη διαθέτοντας χώρο αναφοράς, και ζώντας την δική του υπαρξιακή αγωνία. Εκτιμά όθεν ότι ανάγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στον μείζονα αντίπαλο και συμπεριφερόμενο αναλόγως, μπορεί να επανακτήσει μέρος της χαμένης του επιρροής. Μάταιος ωστόσο ο κόπος και άπελπις ο αγώνας. Δεδομένου ότι έτσι καθίσταται πολιτικό παρακολούθημα της ΝΔ, με βαρύτατες -και εκλογικές- συνέπειες, όπως κατέδειξε και η αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου του 2019. Αλλά και ενώ, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις παραδόσεις της παράταξής του, «ιστορικός του αντίπαλος είναι η Δεξιά και μόνον αυτή»…
Από την άλλη μεριά είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιμετωπίζει σήμερα πρόβλημα διαθέσιμων συμμαχιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος, το αμέσως προηγούμενο διάστημα, φαίνεται πως υπολόγισε σοβαρά στο ενδεχόμενο συμπόρευσης με το ΚΙΝΑΛΛ, πολύ περισσότερο που οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με το σύστημα της Απλής Αναλογικής. Και που τώρα δεν έχει πλέον άλλη επιλογή παρά να απευθυνθεί, με πολύ μεγαλύτερη ένταση, αποκλειστικά στο ευρύτερο ακροατήριο της κεντροαριστεράς. Στο πλαίσιο της επιχείρησης διεύρυνσής του. Εγχείρημα που όσο (περισσότερο ή λιγότερο) κι αν αποδώσει, μάλλον είναι η ηγεσία του ΚΙΝΑΛΛ που θα πληρώσει τα σπασμένα. Ως απολύτως φυσική, πάντως, συνέπεια των δικών της επιλογών…
