« Παρέχουμε τις υπηρεσίες μας χωρίς κριτήρια, δεν μας απασχολεί εάν ο συνάνθρωπός μας που βρίσκεται σε ανάγκη είναι Έλληνας ή ξένος, ρομά, μετανάστης, πρόσφυγας, άστεγος, έτσι ώστε κάποια στιγμή να μπορούμε να μιλάμε για μια κοινωνία συμπεριληπτική και ισόνομη. Στόχος μας είναι να καταπολεμήσουμε τον κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό ανθρώπων», δήλωσε η κ. Ντίνα Βαρδαραμάτου, Πρόεδρος της ΜΚΟ PRAKSIS, η δράση της οποίας αφορά στον σχεδιασμό, την εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων αναπτυξιακής, ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης, μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και στον Γιάννη Θεοδόση.
Τόνισε ότι η πανδημία έχει δυσκολέψει το έργο τους στην PRAKSIS όπως και άλλων ομάδων που παρέχουν βοήθεια και στήριξη καθώς, όπως εξήγησε, λόγω των μέτρων που υπάρχουν τη δεδομένη στιγμή για τον περιορισμό της πανδημίας, δεν είναι εύκολο να έρχεται μεταβεί κάποιος στις δομές τους, γι αυτό και έχουν προσαρμόσει τις δράσεις τους: «Κάνουμε παρεμβάσεις στο δρόμο καθημερινά με μια ομάδα που αποτελείται από γιατρούς και κοινωνικούς επιστήμονες, προσεγγίζουμε τους ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερη ανάγκη όπως είναι οι άστεγοι, οι άστεγοι χρήστες, παρέχουμε είδη πρώτης ανάγκης και προστασίας, ενημερωτικό υλικό. Επίσης δεχόμαστε κόσμο στις δομές μας μετά από ραντεβού ώστε να μην υπάρχει συνωστισμός και προσπαθούμε να κάνουμε το μέγιστο που μπορούμε μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία που μας έχει δημιουργήσει η πανδημία».
Η κ. Βαρδαραμάτου, επισήμανε ότι στην PRAKSIS προσπαθούν να ανταποκριθούν με γρήγορα αντανακλαστικά σε ανάγκες που παρουσιάζονται: «Μερικές φορές βρισκόμαστε στα πράγματα πριν από το κράτος, χωρίς φυσικά αυτό να είναι αγώνας δρόμου με νικητές και νικημένους. Θεωρώ ότι τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα αν υπήρχε ο θεσμικός μας ρόλος. Η φιλοσοφία μας είναι να δίνουμε όλη την τεχνογνωσία και την εμπειρία μας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε κρατικούς φορείς και στη συνέχεια εμείς να προχωρούμε παρακάτω. Δεν έχουμε καμία πρόθεση να αντικαταστήσουμε το κράτος, ο ρόλος μας είναι επικουρικός».
Επίσης, αναφέρθηκε στη συχνή συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων σε δομές που παρέχουν στέγαση.
Και κατέληξε: «Αν η κοινωνία των πολιτών είχε έναν θεσμικό ρόλο μέσα στο γίγνεσθαι η δουλειά θα γινόταν πιο άμεσα σε σχέση με τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Στην Ελλάδα, μια από τις πληγές μας, είναι ότι έχουμε την τάση να είμαστε παρεμβατικοί και συμπτωματολογικοί παρά να βάζουμε τα λιθαράκια για να προλαμβάνουμε καταστάσεις. Επομένως, η κοινωνία των πολιτών έρχεται να συνδράμει σε αυτό».
