Μια αυτοβιογραφική αφήγηση, άμεση, αυθόρμητη, ειλικρινής και ουσιαστική.
Ο Μάνος Ελευθερίου αφηγείται τη ζωή, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του στους Σπύρο Αραβανή και Ηρακλή Οικονόμου. Από το 2010 ως και το 2013, ο στιχουργός και συγγραφέας μοιράστηκε αβίαστα σε συναντήσεις μαζί τους γνωστές και άγνωστες πλευρές του. Τα παιδικά χρόνια στη Σύρο και οι πρώτες αναμνήσεις, τα δύσκολα χρόνια του βιοπορισμού, η πίστη στη φιλία, το ασίγαστο πάθος για τη συγγραφή και η αντιμετώπιση της δημιουργίας ως μιας πράξης εξευμενισμού του θανάτου. Και, κυρίως, μας αφήνει να μπούμε στο εργαστήρι του, αναλύοντας στίχο στίχο τα «Μαλαματένια λόγια» και μιλώντας για άλλες αγαπημένες δημιουργίες.
Η αφήγηση λειτουργεί σαν ένα θαυματουργό και καταπραϋντικό ταξίδι σε άλλες εποχές, σε συναντήσεις με μεγάλους καλλιτέχνες και σε καιρούς με την ανάγκη για αλλαγή να υπερτερεί όλων των άλλων. Τα τελευταία ζεστά λόγια ενός δημιουργού, ο οποίος μας λείπει πολύ, σε μια πλούσια έκδοση με ανέκδοτο φωτογραφικό και αρχειακό υλικό και αποσπάσματα από τα ημερολόγιά του.
«Δεν έχω εντοπίσει ποια υπήρξε η μεγαλύτερη ικανοποίηση που αποκόμισα από το τραγούδι. Βέβαια, όταν ακούω τραγούδια μου, λέω: ‘‘Εντάξει, πέτυχα να δώσω χαρά σε ορισμένους ανθρώπους’’. Αυτό είναι, δεν έχω τίποτε άλλο».
«Ποτέ δεν είχα καμιά φιλοδοξία. Υπάρχει μια φράση εκπληκτική του Τόμας Έλιοτ για τον Βαλερί, που την είπε στον Σεφέρη και αυτός τη γράφει σε ένα από τα ημερολόγιά του. Κατ’ εμέ ο Βαλερί είναι θεός. Ο Έλιοτ έλεγε λοιπόν για τον Βαλερί ότι ήταν τόσο έξυπνος, που δεν είχε καμιά απολύτως φιλοδοξία. Κι εγώ δεν είχα ποτέ καμιά φιλοδοξία, αλλά ήμουν τόσο βλαξ. Αλήθεια. Ποτέ δεν είχα καμία φιλοδοξία. Καμία απολύτως. Φιλοδοξία μου ήταν να γράψω καλά πράγματα».
Η αφήγηση του Μάνου Ελευθερίου «Μαλαματένια λόγια» με καταγραφή και επιμέλεια των Σπύρου Αραβανή και Ηρακλή Οικονόμου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Κώστας Μοστράτος
