Η Μαρία Φαραντούρη είναι η σπουδαία, εμβληματική ερμηνεύτρια, η μούσα του Μίκη Θεοδωράκη, οι συνθέσεις του οποίου έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση όλων μας με τη δική της βαθιά, απαράμιλλη φωνή.
Υπηρέτησε ευλαβικά και ταυτόχρονα με πάθος το μεγάλο του έργο και μοιράστηκε μαζί του συγκινητικές στιγμές, εν πολλοίς ιστορικές, δίνοντας συναυλίες σε ελληνικά και παγκόσμια ακροατήρια.
Μαζί, ο Μίκης Θεοδωράκης και η Μαρία Φαραντούρη έκαναν γνωστό στο ευρύ κοινό το έργο μεγάλων ποιητών όπως ο Σεφέρης και ο Ελύτης.
Συγκλονισμένη από την απώλειά του, τον αποχαιρέτισε μέσω του Αθήνα 9.84 και μιλώντας στην Κατερίνα Πουλοπούλου, θυμήθηκε την αρχή της γνωριμίας τους καθώς και πολλές ανεπανάληπτες στιγμές που έζησε με τον σπουδαίο, τον οικουμενικό μουσικοσυνθέτη.
Διηγήθηκε την πρώτη της συνάντηση μαζί του, όντας μαθήτρια ακόμη, την οποία και περιέγραψε σαν ένα παραμύθι.
Όπως είπε, ο Θεοδωράκης την άκουσε να τραγουδά ένα δικό του τραγούδι, τον ”Καημό” σε μια συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 1963 και εντυπωσιάστηκε τόσο από τη φωνή της που της είπε :«Το ξέρεις ότι έχεις γεννηθεί για τη μουσική μου;»
Και εκείνη του του απάντησε: «Το ξέρω».
Θυμήθηκε επίσης το μυστικό μήνυμα που της έστειλε μέσα σε ένα κουτάκι από τσίχλες, όταν ξέσπασε η Δικτατορία, συμβουλεύοντάς την να φύγει για το εξωτερικό.
Μαζί, γνώρισαν μεγάλους καλλιτέχνες και σημαντικές προσωπικότητες, επιστήμονες και πολιτικούς όπως ο Αλιέντε, ο Κάστρο, ο Μιτεράν, ο Πάλμε.
«Δώσαμε συναυλίες στο στρατόπεδο Μαουτχάουζεν αλλά και στα μεγαλύτερα θέατρα σε όλο τον κόσμο. Ερχόντουσαν χιλιάδες άνθρωποι όχι μόνο για να απολαύσουν τα τραγούδια του Μίκη αλλά και για να συμπαρασταθούν στον αγώνα ενάντια στη Δικτατορία. Η δημιουργία, η συναυλία ήταν μια αδιάσπαστη ροή ζωής και αντίστασης που όλα μαζί ενωνόντουσαν στην Τέχνη μας. Κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν είχε τέτοια διείσδυση σε παγκόσμια ακροατήρια και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα».
Τα συναισθήματά της για τον Μίκη Θεοδωράκη ειλικρινή και έντονα:
«Ο Μίκης είναι πάντα βαθιά μέσα στο αίμα μου. Είναι ο δεύτερος πατέρας μου, ο μέντοράς μου, είναι ο άνθρωπος που με σημάδεψε βαθιά. Ακόμα και όταν ήθελα να κάνω άλλα πράγματα καλλιτεχνικά, πάντα γύριζα στη βάση μου που ήταν εκείνος».
Περιέγραψε συγκινημένη τις τελευταίες του στιγμές: «Υπέφερε πάρα πολύ τον τελευταίο καιρό και ήθελε να ξεκουραστεί, να φύγει. Πήγα και τον είδα και βίωσα τον πόνο ενός αγαπημένου μου ανθρώπου. Επειδή ο Μίκης είναι το έργο του, η ιστορία του, αισθάνεσαι ότι μπορεί να έφυγε το σώμα του αλλά εκείνος θα υπάρχει πάντα. Θα αναφερόμαστε σε αυτόν, θα τον ανακαλύψουν οι νέες γενιές, θα ξανατραγουδήσουν τα έργα του και πρέπει να μάθουν και την κλασική του μουσική».
Τέλος, έκανε λόγο για μια προσωπικότητα της οποία το έργο του θα μας ανοίγει καινούργιους κόσμους όπως κάνει κάθε μεγάλη Τέχνη που συνομιλεί με την εποχή της και την Ιστορία.
«Δεν φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι. Αισθάνομαι σαν να τον βλέπω όταν τραγουδάω, να με διευθύνει με τα χέρια-φτερά του. Κάθε έργο που είναι αληθινό, που μιλά στις καρδιές των ανθρώπων, αυτό ακριβώς είναι η διαχρονική Τέχνη».
