Στη συζήτηση για την υποχρεωτικότητα εμβολιασμού του πληθυσμού με ηλικιακούς όρους και καταβολή προστίμου στην αντίθετη περίπτωση, παρενέβη ο Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλειας στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου και Πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ιδρύματος Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου, Ξενοφώντας Κοντιάδης, μιλώντας στον Αθήνα 0984 και στην Ελεωνόρα Ορφανίδου.
Σε σχέση με τα ζητήματα συνταγματικότητας των εμβολίων τάχθηκε υπέρ της άποψης για διεξαγωγή εκστρατείας πειθούς των πολιτών, με στόχο τη δημιουργία τείχους ανοσίας προκειμένου να μη φθάσουμε στη σημερινή κατάσταση με τις εκατόμβες νεκρών, τους εκατοντάδες ασθενείς στις ΜΕΘ και τις τραγικές ιστορίες που εκτυλίσσονται καθημερινά λόγω της πανδημίας και με αναπόφευκτες σημαντικές συνέπειες για την οικονομία.
Σημείωσε ωστόσο ότι «αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να μετέλθουμε οποιουδήποτε μέσου προκειμένου να πετύχουμε τον εμβολιασμό. Ακόμα και εάν παραδεχθούμε πως έχει εξαντληθεί η πειθώς για να προσέλθουν οι συμπολίτες στα κατά τόπους εμβολιαστικά κέντρα, δε μπορούμε να φτάσουμε σε έναν φυσικό εξαναγκασμό, είτε σε μία υποχρεωτικότητα που θα θέτουν διακρίσεις ή θα επιβάλλουν πρόστιμα με μη ανεκτούς τρόπους από την υφιστάμενη συνταγματική τάξη».
Σύμφωνα με τον έγκριτο καθηγητή «Είμαστε υποχρεωμένοι, ακόμα και όταν φαίνεται πως μια κυβερνητική νομοθετική παρέμβαση αποσκοπεί στο γενικό καλό, να εξετάζουμε το ενδεχόμενο ύπαρξης δικαιωμάτων που θίγονται και τίθενται εν αμφιβόλω».
Όπως ανέφερε ο κ Κοντιάδης δεν μπορεί να φανταστεί ότι οι αρνούμενοι τον εμβολιασμό θα βρεθούν αντιμέτωποι με ποινική κύρωση ή θα συλληφθούν για να εμβολιαστούν. «Προφανώς και αυτά δεν συζητούνται. Συζητούνται όμως τα πρόστιμα και οι ηλικιακές διακρίσεις» είπε εκτιμώντας ότι «αυτές οι διακρίσεις έχουν μεγάλη σημασία και δεν πρέπει να υποχωρούμε όταν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις».
Ερωτηθείς για την επίδραση της βιοπολιτικής στη συνταγματικότητα, αν και είπε ότι δεν αντιτίθεται στην υποχρεωτικότητα, δήλωσε «αντίθετος στον τρόπο που αυτή επιχειρείται να επιβληθεί» χαρακτηρίζοντάς την «απρόσφορη, μη αναγκαία και αναποτελεσματική καθώς μας βάζει σε μια λογική ότι όλα αγοράζονται έναντι ορισμένου χρηματικού ποσού, με κάποιους να υποστηρίζουν ότι θα πληρώνουν προκειμένου να κυκλοφορούν ανεμβολίαστοι ή κάποιους άλλους να αναγκάζονται να εμβολιαστούν κάνοντας υποχωρήσεις στις βαθύτερες πεποιθήσεις τους.».
Σχετικά με το αν θα γινόταν διαφορετικής τάξης συζήτηση εφόσον επρόκειτο περί καθολικού, οριζόντιου μέτρου, εκτίμησε πως «συνιστούν συνταγματικό πρόβλημα οι ηλικιακές διακρίσεις και μάλιστα με κριτήριο όχι την μεταδοτικότητα, αλλά την ευαλωτότητα….Θα πρέπει να υπάρχουν και υπάρχουν περιορισμοί οι οποίοι θα λειτουργήσουν ως κίνητρα ή αντικίνητρα για να φράσουμε σε αυτή την υποχρεωτικότητα μέσα από την πειθώ.»
Τέλος, για το ενδεχόμενο μιας δικαστικού τύπου διαδικασίας ορισμού του συνταγματικού ή μη στην προκειμένη περίπτωση, ο κ. Κοντιάδης παρατήρησε πως «μπορεί να γίνει επίκληση της αρχής της ισότητας, της αξίας του ανθρώπου, του αυτοκαθορισμού του προσώπου, αλλά και της αρχής της αναλογικότητας δεδομένου ότι υπάρχουν άλλα ηπιότερα και προσφορότερα μέτρα για την επίτευξη του στόχου».
