Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο Αθήνα 9.84, αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του προγράμματός του σε γυναίκες που μοιράζονται μαζί μας τις δικές τους προσωπικές ιστορίες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κοινωνίας, του πολιτισμού, του αθλητισμού και αναδεικνύει τον πολυδιάστατο ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν στη σύγχρονη κοινωνία, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει.
Η δημοφιλή ηθοποιός Ευγενία Δημητροπούλου, άνοιξε την καρδιά της στον Αθήνα 9.84 και μέσα από μια ιδιαίτερα τρυφερή και εκ βαθέων συζήτηση με την Μαργαρίτα Μυτιληναίου και την Τασούλα Επτακοίλη, μίλησε για την μητρότητα, για την απόφαση της υιοθεσίας αλλά και για τις δυσκολίες που συνάντησαν με τον σύζυγό της στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν το πρώτο τους παιδί από την Αφρική.
Όπως περιέγραψε, η υιοθεσία είναι ένα ιδιαίτερο ταξίδι, δύσκολο και απαιτητικό που όμως, όταν φτάνεις στην ‘’Ιθάκη’’ σου, χαρίζει το πιο όμορφο αποτέλεσμα και έστειλε το δικό της μήνυμα στις γυναίκες που σκέφτονται να προχωρήσουν σε μια παρόμοια διαδικασία.
«Επέλεξα το ταξίδι της μητρότητας να έρθει μέσα από την υιοθεσία. Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω είναι ότι η υιοθεσία μπορεί να είναι επιλογή μητρότητας και να μην είναι μόνο έσχατη λύση», ανέφερε.
Ερωτηθείσα εάν το γεγονός ότι η κόρη της γεννήθηκε σε μια χώρα της Αφρικής έκανε πιο δύσκολη τη διαδικασία της υιοθεσίας σε σχέση με τα στερεότυπα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, απάντησε αφοπλιστικά ότι πρωταρχικό μέλημα ήταν η επιθυμία να αλλάξουν μαζί με τον σύζυγό της τον ρου την ιστορίας ενός παιδιού, ανεξαρτήτως καταγωγής ή χρώματος.
«Είχαμε αποφασίσει γνώμονας σε αυτή την πράξη να είναι το ίδιο το παιδί και όχι η δική μας διάθεση για τη δημιουργία οικογένειας. Σκεφτήκαμε ότι θα θέλαμε να αλλάξουμε τις συνθήκες ζωής ενός παιδιού που ζει σε ένα ίδρυμα, όπου κι αν αυτό βρίσκεται. Επομένως αισθανθήκαμε ότι έχουμε τη δύναμη να παλέψουμε απέναντι σε ότι συνεπάγεται ένα παιδί το οποίο άμα τη εμφανίσει έχει μια διαφορετικότητα».
Εξομολογήθηκε τους φόβους και την αγωνία της και περιέγραψε πως βίωσε την διαδικασία της υιοθεσίας, κάνοντας λόγο για μια πράξη που χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη.
«Έζησα την υιοθεσία σαν μια διαδικασία εγκυμοσύνης η οποία στο τέλος καταλήγει σε γέννα. Κρατάει αρκετούς μήνες από τη στιγμή που απευθύνεσαι για πρώτη φορά σε έναν φορέα προκειμένου να ξεκινήσει η αξιολόγησή σου στη χώρα σου ώστε να αποφασιστεί αν είσαι κατάλληλος ή όχι για υιοθεσία. Το να αποκτήσεις ένα παιδί είναι μια συνειδητή απόφαση. Το σκέφτεσαι επί μήνες, εύχεσαι να συμβεί, μάχεσαι γι αυτό και διακατέχεσαι από μια συνεχή αγωνία, όπως συμβαίνει και σε μια εγκυμοσύνη. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ανασφάλεια για το αποτέλεσμα όμως ποτέ δεν πίστεψα ότι δεν θα τα καταφέρουμε».
Σημείωσε ότι η υιοθεσία αποτελεί ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα το οποίο προβληματίζει έντονα τους εν δυνάμει γονείς.
«Συνομιλώντας με πάρα πολλές γυναίκες από όλη την Ελλάδα που ετοιμάζονται για ένα τέτοιο βήμα, αντιλαμβάνομαι ότι τις απασχολεί πάρα πολύ. Πολλές εξ αυτών και ιδιαίτερα στην επαρχία σκέφτονται πολύ πως θα είναι για παράδειγμα να πηγαίνουν στην παιδική χαρά με ένα παιδί διαφορετικού χρώματος που θα φαίνεται ότι δεν είναι βιολογικό τους παιδί. Θα ήθελα κάποια στιγμή αυτό να εκλείψει και να μιλάμε για μια πιο ελεύθερη κοινωνία».
Η ίδια πάντως, όντας απόλυτα συνειδητοποιημένη, βιώνει την απόλυτη ευτυχία, κρατώντας στην αγκαλιά της ότι ονειρεύτηκε και ευχήθηκε, την μικρή Εύα.
«Ξέρουμε ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μέσα σε όλα και δυσκολίες, αλλά θέλαμε πολύ να γίνουμε γονείς με αυτόν τον τρόπο και χαιρόμαστε πολύ που το καταφέραμε. Δεν είναι δεδομένο ότι όλες οι γυναίκες θα ήθελαν κάποια στιγμή να γίνουν μητέρες. Όμως, σε εκείνες που το επιθυμούν θέλω να ευχηθώ να γίνουν με τον τρόπο που η καθεμιά το ονειρεύεται».
