“Θα θελα να λέω την αλήθεια. Αγαπάω την αλήθεια. Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια.Όμως η αλήθεια δεν με αγαπάει. Όποτε την εκστομίζω αυτή αλλάζει όψη και στρέφεται εναντιον μου».
Αποκαλυπτική αλήθεια που εμπεριέχει ο θεατρικός μονόλογος καταχωρημένος στην μνήμη από το έργο του Γάλλου ποιητή Ζαν Κοκτώ στο “Η ψεύτρα” το οποίο γνωρίσαμε όπως το ερμήνευσε η Έλλη Λαμπέτη.
Περί αλήθειας ο λόγος σήμερα, παγκόσμια ημέρα του Ψεύδους υπό την οπτική της Πρωταπριλιάτικης φάρσας.
Στις καθημερινές συζητήσεις και συναναστροφές, στο σπίτι, στο γραφείο, στο καφενείο , όλοι θα συμφωνήσουν ενθέρμως στην ιδέα ότι : «η αλήθεια είναι το ωραιότερο πράγμα». Ενδόμυχα όμως την ίδια στιγμή αρκετοί γνωρίζουν ότι αυτό ισχύει εφ όσον δεν αφορά τους ίδιους…
Η αλήθεια είναι ταυτισμένη με την ευθύτητα , την παρρησία διατύπωσης των απόψεων, ανεξαρτήτως κόστους και την απόφαση να μην χαϊδεύεις τα αυτιά των άλλων. Είτε αυτό προκύπτει εξ αιτίας του εγωισμού , είτε όταν με αίσθημα αγάπης, θέλεις να βελτιώσεις τα πράγματα.
Απλοϊκό λοιπόν το καθημερινό ερώτημα : κατά πόσον θέλουμε να ακούμε την
αλήθεια, εάν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να την εκφέρουμε αλλά και να την χρησιμοποιήσουμε εποικοδομητικά.
Εάν μάλιστα αφήσουμε στην άκρη τις απλές διαπροσωπικές σχέσεις και περάσουμε στον κοινωνικό βίο η «αλήθεια» γίνεται περισσότερο δυσδιάκριτη, ιδίως στην εποχή της υπερπληροφόρησης.
Εξ ίσου δύσκολο είναι και να αποδείξεις μια αλήθεια αφού συχνά αυτή καλύπτεται πίσω από την σκόνη των απόψεων και των στοιχείων που διατυπώνει κάθε ενδιαφερόμενη πλευρά.
Πολλοί λένε ότι ο σοφός λαός γνωρίζει την αλήθεια για το πολιτικό σκηνικό, για τους πρωταγωνιστές που υπηρετούν το έργο τους και εκείνους που υπηρετούν τα οποία εκάστοτε συμφέροντα.
Ο θυμόσοφος κοσμάκης κατέχει τα «πως» και τα «γιατί» απο το ποδόσφαιρο εως την πολιτική.
Οι ίδιοι όμως συχνά δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε ευθέως τις αλήθειες
από το στόμα των πολιτικών που –εκάστοτε– κυβερνούν τον τόπο. Συχνά μάλιστα ίσως τιμωρηθούν με την άρνηση ψήφου. Είναι το περίφημο πολιτικό κόστος. Ποιος αποδέχεται να ακουστεί δυσάρεστος στους ψηφοφόρους ;
Χαμένοι όμως είναι και οι δυο: ηγεμόνες και πολίτες.
Θύματα του γνωστού παραμυθιού με τον Πέτρο και τον λύκο,όπου ουδείς πίστευε τον μικρό βοσκό όταν πραγματικά οι λύκοι έτρωγαν το κοπάδι με τα πρόβατα.
Η αλήθεια λάμπει βεβαίως , αλλά μερικές φορές εκείνο που επικρατεί είναι άλλοτε η αληθοφάνεια και άλλοτε η εκλογίκευση των γεγονότων που συχνά χάνονται στον αχό της αντιπαράθεσης απόψεων.
Η πρακτική ισχύει για κάθε έκφανση της ζωής από τα μικρά καθημερινά πράγματα μέχρι τα γεγονότα στην Μ.Ανατολη, την διεθνή ύφεση την κατάσταση στον Τρίτο Κόσμο και την σύγκρουση των πολιτισμών.
Σκέψεις ανάλογες βέβαια έχουν κάνει όλοι. Απλές σκέψεις, δεδομένες, που τις έχουμε αφήσει στο περιθώριο της καθημερινότητας.
Έτσι όπως αφήσαμε τα μέχρι χθες αυτονόητα και τις απλές ερωτήσεις. Ο Διονύσιος Σολωμός είχε διατυπώσει ξεκάθαρα την σκέψη του :«Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ότι είναι αληθές».
Στον αντίποδα όμως συνήθως θεωρούμε «αληθές» ότι είναι δικό μας, ότι ταυτίζεται με το κόμμα, την ομάδα, τα εκαστοτε δικά μας συμφέροντα…
Καλημέρα σας και Καλό μήνα.
Γ.Απ
“Μια ημέρα στην Αθήνα” 1/4/21
