Για την απόφασή τους να μεγαλώσουν μαζί με τον σύντροφό του ένα παιδί αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ομόφυλες οικογένειες στην Ελλάδα του σήμερα, μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στην Σοφία Μπερετάνου ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου, με αφορμή και την Γιορτή του Πατέρα που τιμάται σήμερα.
Αναφερόμενος στα κοινωνικά ταμπού αλλά και στην τάση που έχει μερίδα της κοινωνίας να… κρύβεται πίσω από λέξεις και καταστάσεις, τόνισε: «Δεν είναι καθόλου εύκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί. Αλλάζεις συνεχώς ”πίστες” και όταν νομίζεις ότι έμαθες τη μια, εμφανίζεται συνεχώς μια άλλη. Είναι όμως μεγάλη η χαρά. Από την άλλη, σε κάποιες περιπτώσεις, φαίνεται περίεργο στην Ελλάδα να υπάρχει μια ομόφυλη οικογένεια που προσπαθεί να διεκδικήσει τα ίδια δικαιώματα με τις υπόλοιπες».
Μεταξύ άλλων, μίλησε για το νομικό καθεστώς στο οποίο υπόκεινται οι ομόφυλες οικογένειες καθώς δεν καλύπτονται επί της ουσίας από την Πολιτεία.
«Πέρα από το σύμφωνο συμβίωσης που βέβαια δεν καλύπτει το θέμα της γονεϊκότητας, υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν προκειμένου να διασφαλιστεί όχι μόνο η ισότητα αλλά και η προστασία των παιδιών που θέλουν να ανήκουν σε μια οικογένεια η οποία θα είναι ασφαλής και προστατευμένη νομικά».
Ειδικότερα, επισήμανε την ανάγκη «να δοθεί ορατότητα στις ομόφυλες οικογένειες, που είναι πάρα πολλές στην Ελλάδα, και δεν αναγνωρίζονται νομικά αυτή τη στιγμή καθώς εξακολουθεί να υπάρχει ο λεγόμενος “αόρατος” γονιός, τον οποίο δεν καλύπτει κάποια νομοθεσία ώστε να έχει δικαιώματα στο παιδί».
Εξέφρασε δε την ελπίδα να αλλάξει το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα και να συμπεριλάβει και τα ομόφυλα ζευγάρια ώστε να μην μεγαλώνουν δύο άνθρωποι ένα παιδί, τους οποίους που η Πολιτεία δεν τους θεωρεί γονείς του.
«Αν σε ένα ομόφυλο ζευγάρι συμβεί κάτι στον έναν γονιό, ο άλλος δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει την επιμέλεια του παιδιού», εξήγησε.
Και μπορεί, όπως είπε, η κοινωνία να έχει κάνει σημαντικά βήματα, ωστόσο, σημείωσε ότι είναι ανάγκη να κάνει η πολιτεία ένα μεγάλο και θαρραλέο άλμα, με όποιο κόστος.
«Έχει αποδειχτεί ότι η κοινωνία, αργά ή γρήγορα, στο τέλος προσαρμόζεται», πρόσθεσε.
Εξάλλου, το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά είναι αγάπη, να αισθανθούν τη θαλπωρή ενός περιβάλλοντος που τα αγκαλιάζει.
«Το σύνθημα που μου άρεσε από το φετινό Athens Pride είναι ”η αγάπη κάνει την οικογένεια” και εν τέλει , αυτό είναι το μόνο συστατικό που χρειάζεται. Από εκεί και πέρα, η πολιτεία ίσως να μην μπορεί δείξει αγάπη, μπορεί όμως να δείξει σεβασμό και να αναλάβει τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται», σχολίασε.
Στη συνέχεια περιέγραψε την καθημερινότητα της δικής του οικογένειας και του μόλις 3 ετών Νικηφόρου.
«Οι έγνοιες, το άγχος, τα συναισθήματα και η τρυφερότητα που υπάρχει σε κάθε οικογένεια υπάρχουν και σε εμάς. Δεν είμαστε εξωγήινοι, δεν ήρθαμε από κάπου αλλού. Έχουμε την ίδια ψυχή με κάθε γονιό. Σημασία δεν έχει το φύλο αλλά η διαδικασία στην οποία μπαίνει κάθε άνθρωπος ώστε να συνδεθεί με τον ή την σύντροφό του και να μεγαλώσουν μαζί ένα παιδί. Οι δυσκολίες είναι οι ίδιες. Ούτως ή άλλως, η ζωή είναι δύσκολη για όλους.
Εγώ βλέπω καθημερινά ένα χαρούμενο παιδί που εμείς προσπαθούμε να μην αισθανθεί περίεργα ή ότι η οικογένειά μας είναι κάτι παράξενο αλλά τελικά, μάλλον μόνο εμείς ανησυχούμε γιατί αυτό που βιώνει το παιδί είναι το δεδομένο και το φυσιολογικό για εκείνο. Αν γεμίσουμε με κόμπλεξ το παιδί, αυτό θα το κουβαλάει στις πλάτες του και θα το αντανακλά και στην κοινωνία. Επομένως είναι μεγάλη ευθύνη των γονιών να ”φυτεύσουν” το σωστό σπόρο».
Ο ίδιος, πάντως, επιμένει να σκέφτεται θετικά και να ατενίζει το μέλλον με χαμόγελο: «Βλέπω ότι υπάρχει ένα ξύπνημα στους ανθρώπους και στην κοινωνία στο θέμα της ανεκτικότητας, της αποδοχής αλλά, από την άλλη πλευρά, απογοητεύομαι κιόλας γιατί βλέπω για παράδειγμα συμμορίες μικρών παιδιών να χτυπούν άλλα παιδάκια επειδή μπορεί να φορούν λάθος χρώμα μπλούζα. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε λίγο των άκρων ως κοινωνία. Είναι πολωμένα τα πράγματα. Όμως, όσο και αν ανησυχώ πάντα επιλέγω να κοιτάζω την αισιόδοξη πλευρά».
Κλείνοντας, υπογράμμισε: «Αν ο καθένας από την πλευρά του δείξει την αλήθεια του μέσα στο στενό οικογενειακό και συγγενικό του κύκλο, στο περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιείται, στη δουλειά του, αυτό είναι που μπορεί σιγά σιγά να αλλάξει και την κοινωνία. Και εκεί πλέον πρέπει να έρθει η ίδια η πολιτεία να κάνει κάτι πιο μεγάλο και πιο δραστικό. Αν δεν κάτι γι’ αυτούς τους γονείς, θα κληθεί να το κάνει αργότερα από απαίτηση των ίδιων των παιδιών τους. Αν θέλουμε να προστατεύσουμε την ελληνική οικογένεια ας επενδύσουμε και σε αυτό το κομμάτι».
