Η εύρεση προσιτού ενοικίου αποτελεί «όνειρο Θερινής Νυκτός» τόσο για οικογένειες, όσο και για τους νέους της χώρας μας που κατανοούν ότι άμεση λύση δεν πρόκειται να υπάρξει. Ο όρος προσιτό ενοίκιο στη χώρα μας έχει εξαλειφθεί.
Το πρόβλημα διογκώνεται καθημερινά, τόσο με νέους ενδιαφερόμενους που δεν μπορούν να προβούν σε αγορά κατοικίας και στρέφονται στο ενοίκιο, όσο και με τους ήδη ενοικιαστές που καλούνται να διαπραγματευτούν την ανανέωση του μισθωτηρίου συμβολαίου που είχαν υπογράψει το 2019 και λήγει τη φετινή χρονιά.
Αυξήσεις «φωτιά»
Αυξήσεις στα ενοίκια που ξεπερνούν ακόμη και το 50% καταγράφονται στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας το τελευταίο διάστημα.
Αυτά είναι τα συμπεράσματα πρόσφατης έκθεσης του Πανελλαδικού Κτηματομεσιτικού Δικτύου E-Real Εstates στην οποία τονίζεται η ανάγκη για άμεση «χάραξη» στεγαστικής πολιτικής στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά την ενεργειακή «κρίση» που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το κόστος στέγασης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ, τα ενοίκια αυξήθηκαν κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον πληθωρισμό το 2005 και κατά 5,8 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον πληθωρισμό το πρώτο τρίμηνο του 2006. Από το 2007 έως και το 2011 καταγράφηκε αύξηση των ενοικίων +15,20 % , στη συνέχεια από το 2012 ως το 2017 καταγράφηκε μείωση που άγγιξε το -25,5 %, ενώ από το 2018 τα ενοίκια σημείωσαν αύξηση + 8,4 % και το 2019 +10%.
Στην έκθεση του Δικτύου E-Real Εstates σημειώνεται ότι όσον αφορά το κέντρο της Αθήνας, όπου καταγράφονται και οι μεγαλύτερες αυξήσεις, οι τιμές ενοικίασης αυξήθηκαν κατά 20%-30% κατά μέσον όρο την τελευταία τριετία. Στις περιοχές εκτός του κέντρου η αντίστοιχη άνοδος εκτιμάται ότι κινήθηκε πέριξ του 10%- 15%. Το 2021 η αύξηση των ενοικίων κυμάνθηκε από 3% έως 7%.
Οι έρευνες της Eurostat και της ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η ραγδαία αύξηση του κόστους στέγασης στη χώρα μας συγκριτικά με τα εισοδήματα καταγράφεται από το 2018, όπου σύμφωνα με έρευνα της Eurostat, μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ-27 το κόστος στέγασης για τους ενοικιαστές με ενοίκιο σε τιμές αγοράς το υψηλότερο ήταν στην Ελλάδα, όπου το 83,1% των ενοικιαστών δαπάνησε πάνω από το 40 % του εισοδήματόςτους για στέγαση, όταν το μέσο όρο δαπάνης στην ΕΕ-27 δεν ξεπερνούσε το 25,1%.
Το 2019, νέα έρευνα της Eurostat καταγράφει ότι το 62,1% των ενοικιαστών στη χώρα (πρωταθλήτρια η Ελλάδα στο κόστος στέγασης στην Ε.Ε) μας δαπανούσαν άνω του 50% του εισοδήματος τους για το κόστος στέγασης. Το αντίστοιχο ποσοστό ενοικιαστών στη Ρουμανία ήταν 29,4%,στην Ισπανία 26,2%,στη Βουλγαρία 24,2%, στη Πορτογαλία 14,5%, στην Γερμανία 10%, στη Γαλλία 8,6% και στη Κύπρο μόλις 4,4%. Σήμερα, μετά την ραγδαία αύξηση των ενοικίων, την εκτίναξη του πληθωρισμού και την ενεργειακή κρίση, το κόστος στέγασης έχει αυξηθεί ραγδαία.
Εν έτει 2022, οι ενοικιαστές στη χώρα μας δαπανούν το 60%-70% ενός μισθού για το κόστος στέγασης και αν πρόκειται για οικογενειακή κατοικία σχεδόν έναν ολόκληρο μισθό.
Ταυτόχρονα, πρόσφατη έρευνα της ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ αναφέρει ότι τα 4 από τα 10 νοικοκυριά βρίσκονται σε στεγαστική κρίση, το 40% του πληθυσμού της χώρας μας, όταν το Μ.Ο στην Ευρώπη είναι 9,2%, ενώ δεύτερη χώρα στην Ευρώπη είναι η Βουλγαρία με 17,4%.
Θεμιστοκλής Μπάκας: Πρόεδρος Πανελλαδικού Δικτύου Ε-Real Estates
Ο πρόεδρος του Πανελλαδικού Δικτύου E – Real Estates Θεμιστοκλής Μπάκας ζητά μέσω του 9.84 να «διευρυνθεί ο σχεδιασμός της στεγαστικής πολιτικής και να αφορά και τους συμπολίτες μας που ανήκουν στη μεσαία οικονομική τάξη που βάλλεται και συνεχώς συρρικνώνεται, αλλά, και στους νέους που εργάζονται με τον κατώτατο μισθό. «Θα πρέπει- όπως τονίζει- να κατανοήσουμε ότι οι έκτακτες καταστάσεις, απαιτούν και έκτακτα μέτρα έστω με προκαθορισμένη χρονική διάρκεια».
Παράλληλα, ο κ. Μπάκας, αναδεικνύει τα εξής θέματα:
Την αναγκαιότητα για «χάραξη» στεγαστικής πολιτικής στη χώρα μας. «Την έχουμε τονίσει πολλάκις από τα τέλη του 2019, και ιδιαίτερα μετά την επισήμανση τόσο του ΔΝΤ όσο και της Eurostat όπου κατάτασσε την Ελλάδα πρωταθλήτρια στο κόστος στέγασης στην Ευρώπη», σημειώνει.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το προσαυξημένο κόστος στέγασης δεν αφορά αποκλειστικά τα κατώτερα οικονομικά στρώματα που βρίσκονται κοντά στον κίνδυνο φτώχειας ή/τα ευάλωτα οικονομικά νοικοκυριά, πλήττει και άτομα των οποίων τα εισοδήματα είναι, αφενός, υψηλότερα για να δικαιούνται κοινωνική κατοικία, αφετέρου, όμως, πολύ χαμηλά για να μπορούν να στεγαστούν υπό τις συνθήκες της ιδιωτικής αγοράς.
Κώστας Κορέλης
