Το Εθνικό Θέατρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, παρουσιάζει στην Επίδαυρο τον εμβληματικό «Αίαντα» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη, σε μια παράσταση που αναδεικνύει τη μετωπική σύγκρουση δύο αντίθετων κόσμων, στις 29 και 30 Ιουλίου 2022.
«Είναι η πρώτη φορά μου ως σκηνοθέτης στην Επίδαυρο. Μου είχε γίνει και στο παρελθόν πρόταση να κατέβω στην Επίδαυρο αλλά είχα αρνηθεί διότι δεν είχα τους συνεργάτες που ήθελα, ίσως δεν ήμουν και εγώ έτοιμος», είπε μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και στην Σαπφώ Ματσιώρη ο Αργύρης Ξάφης. «Αυτή τη στιγμή είμαι σε μια φάση αρκετά παραγωγική και η χαρά και η όρεξη που βλέπω γύρω μου, από τους συνεργάτες μου, με ενδυναμώνει ακόμη περισσότερο.
Σχετικά με την παράσταση ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ξεκίνησα να το δουλεύω πριν από 2 χρόνια, είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα. Ο Σοφοκλής τοποθετεί στο κέντρο της τραγωδίας του έναν ήρωα που αδυνατεί να συμβαδίσει με το περιβάλλον και την εποχή του. Ενώ ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, ενώ όρκοι καταπατούνται και το ατομικό συμφέρον διαμορφώνει τις σχέσεις, ενώ μια νέα πιο «δημοκρατική» κοινωνία των πολιτών αναδύεται, ο Αίας στέκει αμετακίνητος. Όταν με δόλο του στερούν τα όπλα του Αχιλλέα, την πιο μεγάλη αναγνώριση της πολεμικής του αρετής, τον κυριεύει η επιθυμία να εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν. Η θεά Αθηνά του θολώνει το μυαλό και στρέφει τη μανία του στα κοπάδια και τους επιστάτες τους. Όταν συνέρχεται και συνειδητοποιεί την πλάνη του, το να συνεχίσει να ζει με αυτή την ντροπή μοιάζει αδύνατο, και ο Αίας αυτοκτονεί. Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα φοβερό δεύτερο μέρος, όπου ξαφνικά βλέπουμε έναν κόσμο χωρίς πια μεγάλους, σπουδαίους αλλά και απόλυτους, αμετακίνητους ήρωες όπως ήταν ο Αίαντας. Βλέπουμε “μικρότερους” ανθρώπους οι οποίοι πάνω από ένα πτώμα το οποίο κυριαρχεί στη σκηνή, τσακώνονται και μιλάνε μια φτηνότερη γλώσσα από ό,τι μιλούσαν στο πρώτο μέρος του έργου, εξαφανίζονται τα τραγούδια και γίνεται όλο και πιο ρεαλιστικός αυτό ο θάνατος»…
Ο Αργύρης Ξάφης αποκάλυψε ότι συνδέθηκε ιδιαίτερα με το δεύτερο μέρος του έργου λόγω της απώλειας του πατέρα του.
«Πριν λίγο καιρό έχασα τον πατέρα μου και είχαμε ζήσει όλη η οικογένεια το τι σημαίνει η αναμονή, όταν περιμένεις να έρθει κάποιος και να σου επιτρέψει να πάρεις τον άνθρωπό σου και να τον αποχαιρετήσεις όπως εσύ θέλεις. Εμείς για παράδειγμα κάναμε τα εννιάμερα μαζί με την κηδεία. Έτσι λοιπόν ξεκινάει και η παράσταση, με την αναμονή αυτής της κηδείας για το πώς και πότε θα εμφανιστεί ένας υπεύθυνος όπου θα σου επιτρέψει να αποχαιρετήσεις τον άνθρωπό σου».
