Το βιβλίο αποτελεί πάντα μια πολύ καλή παρέα που μας συντροφεύει στις στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης των διακοπών, μας ταξιδεύει νοερά σε άλλους κόσμους, σε άλλες εποχές, ενεργοποιεί τη φαντασία και ξεκουράζει το μυαλό.
Άλλωστε, το καλοκαίρι είναι η ιδανικότερη εποχή να κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί και φυσικά διαθέτουμε άπλετο ελεύθερο χρόνο για ανάγνωση.
Ένα από τα βιβλία που θα μπορούσαμε να βάλουμε στη βαλίτσα μας το φετινό καλοκαίρι είναι και «Το βουνό των κοριτσιών» της Μανίνας Ζουμπουλάκη από τις εκδόσεις «Παπαδόπουλος».
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μας γυρίζει πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1836 και περιγράφει την προσπάθεια δύο γυναικών που επέζησαν από την Έξοδο του Μεσολογγίου να ζήσουν ελεύθερες στη σκλάβα ακόμα γη της Ανατολικής Μακεδονίας. Εκεί, σε ένα ξεχασμένο αρχαίο φρούριο και εγκαταλελειμμένο μοναστήρι το «Βουνό», όπως το αποκαλούν οι ίδιες, έχουν δημιουργήσει ένα καταφύγιο-σχολείο για κορίτσια που σώζουν από τα σκλαβοπάζαρα, μαθαίνοντάς τους γράμματα, επιβίωση και ελευθερία.
Η δημοφιλής συγγραφέας συνομιλώντας με την Μαργαρίτα Μυτιληναίου στον ραδιοφωνικό «αέρα» του Αθήνα 9.84, περιέγραψε πώς η αγάπη της για την ιστορία «γέννησε» την ιδέα γι αυτό το βιβλίο.
«Μου αρέσει πολύ η Ιστορία και με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, διάβασα πολύ – μεταξύ άλλων- για την Έξοδο του Μεσολογγίου. Μου κίνησαν το ενδιαφέρον οι περίπου 1600 άνθρωποι που επέζησαν και μπήκα σε μια διαδικασία να αναρωτηθώ ποια ήταν η τύχη τους, να αναζητήσω τις προσωπικές τους ιστορίες και διαδρομές, να ψάξω τι απέγιναν. Κάπως έτσι ανακάλυψα την Σάνα, μια 13χρονη υπηρέτρια-ψυχοκόρη η οποία επέζησε της Εξόδου και βρέθηκε στο σπίτι ενός Ελβετού ο οποίος εξέδωσε την πρώτη ελληνική εφημερίδα επί ελληνικού εδάφους», ανέφερε.
Με αφορμή αυτό το νεαρό κορίτσι, η Μανίνα Ζουμπουλάκη ξεκίνησε να ερευνά τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας στην Ελλάδα του 1821 αλλά και μετέπειτα και τα αποτύπωσε με την πένα της στο χαρτί.
«Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη και γοητευτική διαδικασία για εμένα η αναζήτηση στοιχείων και πηγών σχετικά με τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία εκείνης της εποχής, το ότι τις πουλούσαν και τις αγόραζαν στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης ή τις σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Άρχισα να βλέπω πότε και σε τι βαθμό καλυτέρεψαν οι συνθήκες. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το πόσο δύσκολη ήταν η επικοινωνία, για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι κάτοικοι της Βόρειας Ελλάδας δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε στην Πελοπόννησο ή στον υπόλοιπο κόσμο», σημείωσε, περιγράφοντας το πως οι σκέψεις και τα συναισθήματά της από το υλικό που έβρισκε, πήραν μορφή στις σελίδες του βιβλίου της.
Όπως ανέφερε, διαπίστωσε ότι οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, είχαν δημιουργήσει ένα κλίμα αμοιβαίας κατανόησης κα αλληλεγγύης μεταξύ των Ελληνίδων και των μουσουλμάνων γυναικών, εκείνα τα χρόνια.
«Δεν προσπάθησα να ανατρέψω την τραγική θέση της γυναίκας στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά να σκεφτώ πως θα ήταν αν η κατάσταση αν για παράδειγμα, δύο από αυτές τις γυναίκες, αποφάσιζαν να δημιουργήσουν ένα το σχολείο για γυναίκες», εξήγησε.
