Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989 σε μια προσπάθεια να προστατευτούν παιδιά και έφηβοι από ευάλωτες καταστάσεις και κυρίως για να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται, μετατρέποντάς τα από παθητικούς αποδέκτες φιλανθρωπίας σε ανθρώπινα όντα με ένα ξεχωριστό σύνολο δικαιωμάτων.
Τρεις δεκαετίες μετά, τι έχει αλλάξει; Μάλλον, όχι πολλά.
Όπως εξήγησε μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και στην Μαργαρίτα Μυτιληναίου ο Γενικός Διευθυντής στο Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, Πάνος Χριστοδούλου, είναι επιτακτική η ανάγκη να δημιουργηθεί μια κουλτούρα σεβασμού των δικαιωμάτων και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσω της εκπαίδευσης.
«Τα περίπου τριάντα χρόνια που έχει τεθεί σε ισχύ η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, είναι ένα εύλογο διάστημα για να εμπεδωθεί η κουλτούρα των δικαιωμάτων σε μια χώρα με έννομη τάξη αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί και αυτό ακριβώς είναι το σοβαρότερο πρόβλημα. Αν ως κράτος είχαμε επενδύσει στην παιδεία όλων των ανθρώπων σχετικά με τα δικαιώματα του παιδιού, η κατάσταση θα ήταν καλύτερη. Η εκμάθηση των δικαιωμάτων θα έπρεπε να είναι μέρος του σχολικού προγράμματος», εκτίμησε, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «ένα παιδί που γνωρίζει τα δικαιώματά του θα πέσει πιο δύσκολα θύμα εκμετάλλευσης».
Παράλληλα, σημείωσε ως εξίσου σημαντικό να γνωρίζουν και οι ενήλικες τα Δικαιώματα του Παιδιού, όχι μόνο ως άρθρα ενός νόμου υπερνομοθετικής ισχύος αλλά ως στάση ζωής.
«Είναι απαραίτητη η εκπαίδευση και των ενηλίκων. Υπάρχει έλλειμμα ενημέρωσης και εκπαίδευσης ακόμα και σε επαγγελματικούς κλάδους που έρχονται σε καθημερινή επαφή με ανήλικους και δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν όταν ένα παιδί κινδυνεύει», τόνισε.
Εξάλλου, σύμφωνα με τον κ. Χριστοδούλου, ακόμα και το γεγονός ότι οι ίδιοι οι γονείς ”βομβαρδίζουν” καθημερινά τα παιδιά τους με εξωσχολικές δραστηριότητες θεωρώντας ότι τους κάνουν καλό, αυτό επί της ουσίας δείχνει ότι δεν έχουν κατανοήσει και άλλα βασικά δικαιώματά τους, όπως αυτό του ελεύθερου χρόνου.
«Δεν έχουμε αναπτύξει μια κουλτούρα σεβασμού των δικαιωμάτων των παιδιών και τώρα, βλέποντας ότι φτάνουμε στο χείλος της καταστροφής, προσπαθούμε αυτό να το αλλάξουμε. Ενδεχομένως θα λειτουργούσε καλύτερα το να σκεφτούμε ότι τα παιδιά δεν είναι μόνο το μέλλον αλλά και το παρόν και ότι αν δεν επενδύσουμε σε αυτά, ναρκοθετούμε από μόνοι μας την κοινωνία του μέλλοντος», σχολίασε.
