«Οι γονείς μου και τα παιδιά μου είναι η άμεση οικογένεια. Εκείνοι που μου βγάζουν τα μεγαλύτερα αισθήματα αγάπης. Οι γονείς μου με διαμόρφωσαν και με έκαναν αυτό που είμαι. Και τώρα εγώ με την σειρά μου, κάπως διαμόρφωσα και διαμορφώνω τα δικά μου παιδιά. Ελπίζω να με βλέπουνε και εκείνα όταν μεγαλώσουν, όπως βλέπω εγώ, τους δικούς μου γονείς σήμερα».
Από την Ελένη Σούρδη
Σκηνή 1η: «Το ψυχογράφημα του Κωνσταντίνου».
Ε.Σ.: Αν ξαναγεννιόσασταν τον ίδιο τρόπο ζωής θα θέλατε να ζήσετε ή όχι;
Κ.Κ.: Άμα ήταν να ξαναγεννηθώ θα ήθελα να ζήσω κάτι καινούργιο. Εντάξει αυτό το έζησα.
Ε.Σ: Τι λείπει σήμερα από τον Κωνσταντίνο;
Κ.Κ.: Το μόνο που μου λείπει είναι μία σταθερότητα, αλλά αυτό είναι και ένα ιδίωμα της δουλείας μας. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μία σταθερότητα και έτσι δεν μπορείς να κάνεις ένα προγραμματισμό εύκολα.
Ε.Σ: Που βρίσκετε τις «παρηγοριές» σας;
Κ.Κ.: Εκτός από τα έμψυχα που είναι οι φίλοι και γενικά οι άνθρωποι που είναι κοντά μου, υπάρχουν και τα άψυχα. Παρηγοριά π.χ. μπορεί να σου χαρίσει και ένα μουσικό όργανο.
Ε.Σ.: Ποια είναι κατά την γνώμη σας η λύση για να ανοίξουμε το μυαλό και τα μάτια μας απέναντι στη βία και το ψέμα;
Κ.Κ.: Η παιδεία είναι η μόνη λύση απέναντι στη βία. Βέβαια μαζί της (χεράκι, χεράκι) έρχεται και η τέχνη. Είναι πράγματα τα οποία κάνουν τον άνθρωπο πιο σωστό, πιο καλό.
Ε.Σ.: Tι θεωρείτε ως μεγαλύτερο ελάττωμα σας;
Κ.Κ.: Είμαι αναβλητικός αρκετά, δηλαδή δεν κάνω ποτέ σήμερα αυτό που μπορώ να αναβάλω για αύριο και επίσης είμαι και λίγο ακατάστατος. Όμως (γελάει) μπορεί να φαίνεται ένα μικρό χάος στο γραφείο μου, αλλά εγώ ξέρω που είναι το καθετί στο χώρο μου.
Ε.Σ.: Ποιοί είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Κ.Κ.: Υπάρχουνε ηρωικοί άνθρωποι δίπλα μας αλλά δεν νομίζω ότι πιστεύει κανείς στην αναγνώριση που τους αξίζει. Αυτά που είναι πιο κοντά σε όλους μας, είναι τα υγειονομικά θέματα. Υπάρχουν πολλοί ήρωες, γιατροί και νοσηλευτές που κάνουν τα πάντα με αυταπάρνηση. Σε αυτούς αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, όμως σπανίως φτάνουν σε εκείνους. Βέβαια από την πλευρά της Πολιτείας τους λένε συγχαρητήρια αλλά μέχρι εκεί.
Ε.Σ.: Υπάρχουν πράγματα που δεν θα κάνατε για τίποτα στον κόσμο;
Κ.Κ.: Βεβαίως υπάρχουν πράγματα που δεν θα τα έκανα με τίποτα. Εκείνα που αφορούν πιο πολύ, τα θέματα ηθικής.
Ε.Σ.: Αν ήσασταν τραγούδι … θα ήταν το;
Κ.Κ.: Θα σας πω δυο: θα ήμουνα το Hysteria των Muse και το Αχάριστη του Τσιτσάνη.
Ε.Σ.: Ποιές είναι οι πιο σταθερές αξίες στη ζωή σας;
Κ.Κ.: Ο έρωτας είναι μεγάλη αξία, η αγάπη και η φιλία.
Ε.Σ.: Τζένη Καρέζη- Κώστας Καζάκος- Τζένη Καζάκου και Ιάσωνας. Ο λόγος σε εσάς.
Κ.Κ.: Τα τέσσερα πιο αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μου. Οι γονείς μου και τα παιδιά μου είναι η άμεση οικογένεια. Εκείνοι που μου βγάζουν τα μεγαλύτερα αισθήματα αγάπης. Οι γονείς μου με διαμόρφωσαν και με έκαναν αυτό που είμαι. Και τώρα εγώ με την σειρά μου, κάπως διαμόρφωσα και διαμορφώνω τα δικά μου παιδιά. Ελπίζω να με βλέπουνε και εκείνα όταν μεγαλώσουν, όπως βλέπω εγώ, τους δικούς μου γονείς σήμερα.
Σκηνή 2η: «Θεατρικά σκιρτήματα».
Ε.Σ: Όσο αφορά στο επαγγελματικό σας κομμάτι, υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης στον οποίο διαχρονικά ανατρέχετε για να αφυπνιστείτε;
Κ.Κ.: Νομίζω ότι για αφύπνιση οι καλύτεροι είναι οι ποιητές. Και είμαι ευτυχής που έχουμε τόσο μεγάλους ποιητές. Είτε διαβάσεις Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, θα ανοίξει η ψυχή σου και το μυαλό σου. Και για καλή μας τύχη έχουμε κι άλλους πολλούς.
Ε.Σ: Θα μπορούσατε να υπάρξετε χωρίς την ιδιότητα ή εάν θέλετε το χάρισμα του ηθοποιού;
Κ.Κ.: Νομίζω θα μπορούσα, ναι. Πάλι κάτι καλλιτεχνικό θα έκανα, θα ήμουνα μουσικός. Όμως προτιμώ να συνεχίσω αυτό που κάνω τώρα.
Ε.Σ.: Τι δεν θεωρείτε Τέχνη;
Κ.Κ.: Πολλά τα οποία είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αλλιώς είναι τα πράγματα και διαφορετικά τα πουλάνε πως είναι. Με αποτέλεσμα ο κόσμος να μπερδεύεται, βλέποντας στο θέατρο παραστάσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με το έργο που έχει πάει να δει. Συνήθως το κοινό βλέπει διασκευές ενός έργου… Όπως δηλαδή αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας ,ένα κλασσικό έργο. Εκεί, μπορεί να γίνουνε ενδιαφέροντα πράγματα, που είναι το αποτέλεσμα το καλό και το σπάνιο και μπορεί να γίνουν και εκτρώματα, που βέβαια είναι το πιο συνηθισμένο. Όμως από την άλλη, ο κόσμος έχει κριτήριο, συνήθως καταλαβαίνει τι φαγητό τρώει από τον κάθε καλλιτέχνη. Μερικοί προσφέρουνε τζανγκ food, του στυλ να τελειώνουμε γρήγορα. Μετά έχουμε τις περιπτώσεις, που κάποιοι άλλοι, χαρίζουν κάτι πιο προσεγμένο και τέλος, φτάνουμε και στους καλλιτέχνες, που θα προσφέρουν, το απόλυτο γκουρμέ!
Ε.Σ: Ποιός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ηθοποιού;
Κ.Κ.: Η απομάκρυνση του από το θέατρο. Το να κάνεις μόνο τηλεόραση δεν είναι πολύ καλό, ειδικά συνεχόμενα. Τα μέσα σου αλλάζουν και δεν μπορείς να κάνεις εύκολα θέατρο. Διότι αρχίζεις και συνηθίζεις μόνο στο τηλεοπτικό παίξιμο, που είναι μία τελείως διαφορετική τεχνική, μια συνεχόμενη μανιέρα. Στο θέατρο πρέπει να είναι όλα πιο μεγάλα για να περνάνε κάτω, να φτάνουν στην τελευταία θέση της πλατείας. Δηλαδή το συναίσθημα που πρέπει να υπάρχει είναι πολύ πιο μεγάλο. Στο σινεμά και την τηλεόραση, τα πράγματα είναι πιο ήρεμα, πιο μετρημένα θα έλεγα. Γιατί έχεις το φακό που έρχεται εκείνος κοντά σου και δεν χρειάζεται να δώσεις τόση πολύ ενέργεια. Με λίγα λόγια όταν παίζεις τηλεοπτικά στο θέατρο, αυτό φαίνεται και είναι μεγάλο λάθος. Έτσι βλέπεις πολλούς ηθοποιούς σε παραστάσεις να πιάνουν μικρόφωνα. Είναι μεγάλη παγίδα για τον ηθοποιό το μικρόφωνο. Διότι τον κάνει να παίζει πιο κλειστά, πιο τηλεοπτικά…Έτσι λέει στον εαυτό του: «τώρα ακούγομαι, δεν χρειάζεται να φωνάζω». Με αποτέλεσμα να μην περνάει το συναίσθημα κάτω, στην πλατεία. Και ο άλλος εχθρός του ηθοποιού, είναι ο εφησυχασμός. Το να παραμένουμε στις ευκολίες μας, για να μην κάνουμε κάτι άλλο πιο δύσκολο.
Ε.Σ: Το «Κόκκινο Ποτάμι» θεωρείτε ότι είναι ένα κομβικό σημείο στην καριέρα σας και γιατί;
Κ.Κ.: Ναι μπορεί και να είναι, διότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει στην τηλεόραση. Αν όχι το καλύτερο, που τελικά νομίζω πως είναι δηλαδή. Διότι δεν είναι απλά μία μυθοπλασία, εδώ μαθαίνεις ιστορία, πράγματα τα οποία πρέπει να γνωρίζουνε όλοι οι Έλληνες γιατί όποιος λαός δεν ξέρει την ιστορία του, χαιρέτα μου τον πλάτανο! Και εμείς, το έχουμε αποδείξει αυτό πολλές φορές, δεν μαθαίνουμε από την ιστορία μας και την ξαναπατάμε.
Ε.Σ.: Είναι εύκολο να επιτευχθεί η ισορροπία σε έναν χώρο εκ φύσεως ανταγωνιστικό;
Κ.Κ.: Συνήθως τα πράγματα είναι μία χαρά. Αλλά όταν τύχει να υπάρξουν μεταξύ μας άνθρωποι που είναι προβληματικοί και κομπλεξικοί, τότε αρχίζουν τα προβλήματα, τα οποία όμως συνήθως λύνονται βέβαια.
Ε.Σ.: Τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Κ.Κ.: Προς το παρόν είναι το «Κόκκινο Ποτάμι» και η θεατρική παράσταση που ήδη έχουμε ξεκινήσει, τα «Άγουρα Κεράσια», το οποίο επίσης είναι σε σκηνοθεσία του Μανουσάκη. Μαζί με την Τάνια Τρύπη ενώ το έργο είναι του Μιχαήλ Άνθη. Με αυτά τα δυο ασχολούμαι αυτή την περίοδο. Τα γυρίσματα για το «Κόκκινο Ποτάμι» θα συνεχιστούν μέχρι το Πάσχα σίγουρα. Έχουμε παρουσιάσει το θεατρικό στην Θεσσαλονίκη και τώρα ψάχνουμε το θέατρο που θα ανεβάσουμε την παράσταση στην Αθήνα
( μάλλον κάθε Δευτέρα και Τρίτη), επίσης θα το παρουσιάσουμε και στην Ιθάκη.
Ε.Σ.: Κάπου εδώ τελειώνει η άμεση και ουσιαστική κουβέντα μας. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς και σας ευχόμαστε ότι καλύτερο! Θα θέλατε να μας αποχαιρετίσετε με έναν στίχο από έναν αγαπημένο σας ποιητή, που θα γίνει η ευχή σας για έναν καλύτερο κόσμο;
Κ.Κ.: «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!» του Ανδρέα Κάλβου. Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ, ήταν μια χαρά το ψυχογράφημα.
*Όλο το φωτογραφικό υλικό, είναι από το προσωπικό αρχείου του κ. Καζάκου.