2022-11-29
Κάτι πρέπει να γίνει για το μέλλον των κινηματογράφων στην πόλη.
Μία μετά την άλλη κλείνουν ή εγκαταλείπονται στην τύχη τους, οι κινηματογραφικές αίθουσες, ακόμα κι αν μιλάμε για χώρους με ιστορία, η λειτουργία των οποίων είναι κρίσιμη για τον χαρακτήρα, τη μνήμη και τον πολιτιστικό πλούτο της Αθήνας.
Ο Απόλλωνας και το Αττικόν στέκουν στην οδό Σταδίου φαντάσματα του άλλοτε ένδοξου παρελθόντος τους, δείχνοντας τις πληγές τους από τα επεισόδια του 2008. Στο Κολωνάκι, το Έμπασσυ έκλεισε για να ξανανοίξει με άλλη χρήση, ενώ δεν έχει αποσαφηνιστεί αν και πως θα διασωθούν τα εμβληματικά Αελλώ, Άστορ και Ιντεάλ, που απειλούνται μετά την προκήρυξη διαγωνισμών για την αξιοποίησή τους.
Ανάσα αισιοδοξίας, το ψήφισμα για τη διάσωσή τους που ενέκρινε το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων μετά από πρόταση της Ανοιχτής Πόλης με το οποίο αιτείται να κατοχυρωθεί η χρήση των συγκεκριμένων αιθουσών ως ταυτοτικό ζήτημα της πόλης.
Επίσης, ανοιχτές επιστολές και ανακοινώσεις προς τον Πρωθυπουργό και κάθε υπεύθυνο έστειλαν, η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, η Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών, η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, από κοινού ο ΣΑΠΟΕ, η ΕΣΠΕΚ και η Ένωση Ελληνικού Ντοκιμαντέρ.
Ωστόσο και παρόλα αυτά, η ανακοίνωση του ιδιοκτήτη των κτιρίων e-ΕΦΚΑ όπου στεγάζονται τα σινεμά, οι υποσχέσεις που όλοι εύχονται να τηρηθούν, η ανησυχία των ανθρώπων του χώρου, συνθέτουν έναν καμβά αγωνίας και προβληματισμού για το μέλλον των αιθουσών.
«Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε κάποια ανταπόκριση, δεν περιμέναμε να κινηθεί το πράγμα τόσο γρήγορα. Είχαμε απαντήσεις δημοσίως από την επόμενη ημέρα, αλλά το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό» λέει ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Λευτέρης Χαρίτος, που φιλοξενήθηκε στη ραδιοφωνική συχνότητα του Αθήνα 984 από τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου.
«Σε μια πόλη που αλλάζει με επενδύσεις προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως στον τουριστικό κλάδο, ζητούμενο μεταξύ άλλων είναι να μην εγκαταλειφθεί το κέντρο στη μονοκαλλιέργεια της εστίασης και του τουρισμού, διότι έτσι θα αλλάξει και η προσωπικότητά της. Είδαμε τι συνέβη στη Βαρκελώνη με την επέλαση των τουριστών», συνέχισε.
Όμως, το θέμα της διάσωσης των κινηματογραφικών αιθουσών είναι αλληλένδετο με την προσέλευση του κοινού, όπως διαμορφώνεται σε ένα πανδημικό ή μετα-πανδημικό τοπίο. Συνυπολογίζοντας τις επιλογές από πολυάριθμες πλατφόρμες που με σχετικά μικρό κόστος δίνουν την ευκαιρία για ποιοτική κατ οίκον απόλαυση. Και βέβαια το κόστος του εισιτηρίου.
«Αυτό συμβαίνει πλέον παντού. Αν και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καλεσμένοι από την Αμερική, έλεγαν ότι το σινεμά αρχίζει να επανέρχεται. Η αναβίωση δείχνει ορατή τόσο σε επίπεδο αιθουσών, όσο και παραγωγής» επισημαίνει ο Λευτέρης Χαρίτος. Για το εισιτήριο υπενθυμίζει την αθρόα προσέλευση σε κινηματογραφικά event με κόστος μόλις 2 ευρώ, υπογραμμίζοντας όμως εμφατικά πως η λύση δεν είναι να μετατραπεί το σινεμά σε event.
Παράλληλα, σημειώνει την ανάγκη να μπουν ρήτρες προστασίας για τους κινηματογράφους στις περιπτώσεις συμβολαίων που οι υπεύθυνοι επιχειρηματίες δεν έχουν την ιδιοκτησία και τη χρήση τους, οπότε θα πρέπει να επιβαρυνθούν οι ίδιοι με το κόστος ανακαίνισης της αίθουσας, κάτι που προσανατολίζει σε αλλαγή χρήσης και σε άλλες λιγότερο κοστοβόρες επιλογές.
«Πρέπει να βρεθεί τρόπος να σωθούν οι κινηματογράφοι του κέντρου της Αθήνας διαφορετικά δεν θα μείνει ούτε ένας. Ο τομέας του πολιτισμού ήταν πάντοτε πολύπλοκος στη χώρα μας, αισθανόμαστε η τελευταία τρύπα του ζουρνά…Έτσι ήταν σχεδόν πάντα, δεν είναι κομματικό θέμα. Όταν όμως υπάρχει θέληση, όλα λύνονται. Εδώ, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ -αναπόφευκτα- τη Μελίνα Μερκούρη και πως προσωπικότητες υψηλού βεληνεκούς , έβρισκαν λύσεις ακόμη και στα δυσκολότερα ζητήματα. Από την άλλη πλευρά βέβαια, για πρώτη φορά φέτος ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τη Κινηματογραφική Ημερίδα μιλώντας με ζέστη στη κατεύθυνση της επιθυμίας για εξεύρεση λύσης σε ζητήματα που αφορούν το σινεμά και τον πολιτισμό. Κάτι ήταν κι αυτό, αλλά παρέπεμπε σε ένα σχήμα οξύμωρο. Από τη μια πλευρά δίνεται ελπίδα κι από την άλλη αφήνονται στην τύχη τους ιστορικοί κινηματογράφοι… Παρά την κρίση όμως, το σινεμά παραμένει το λαϊκότερο και φθηνότερο μέσο διασκέδασης» κατέληξε ολοκληρώνοντας ο Λευτέρης Χαρίτος.
