«Στριφογυρίζουμε μες στη νύχτα και θα μας καταβροχθίσει η φωτιά. Ακόμα κι αν δεν το θέλουμε».
Ο Ισμαήλ είναι ένας άνθρωπος που έχει τραυματιστεί βαθιά και πολλαπλά. Ο πατέρας του τον θεώρησε ένοχο για τον θάνατο της μητέρας του, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει βρίσκοντας παρηγοριά στη λογοτεχνία και στις ξένες γλώσσες. Ίσως άλλωστε το όνομά του να μην είναι το πραγματικό, αλλά μία ακόμη επιρροή από τον κεντρικό ήρωα του «Μόμπι Ντικ» του Μέλβιλ, όπως και τα άλλα ονόματα που εφευρίσκει για τους γύρω του. Κάποια στιγμή, ο Ισμαήλ ξυπνάει σε ένα κρεβάτι και συνειδητοποιεί ότι δεν θυμάται παρά ελάχιστα από το παρελθόν, μπλεγμένος σε έναν τρομακτικό εφιάλτη και σε μία αφήγηση που περιλαμβάνει ένα αδύναμο αγριογούρουνο, μια μυστηριώδη γυναίκα και έναν έρωτα. Όλα όμως ξεδιαλύνονται στο τέλος της διαδρομής.
Ο Καταλανός συγγραφέας των βιβλίων «Οι φωνές του ποταμού Παμάνο», «Confiteor» και «Η σκιά του ευνούχου» γράφει ένα σύντομο έργο για έναν πληγωμένο μοναχικό ήρωα. Συνδυάζοντας με αξιοθαύμαστο τρόπο πρόζα γήινη και παράλληλα ποιητική, ο Καμπρέ ενσωματώνει νουάρ πινελιές, σκοτεινά παραμύθια και αινιγματικές αναφορές για να πετύχει τον στόχο του. Και αυτός είναι να παραδώσει μια ελεγεία για τη Μνήμη και τον Θάνατο, για όλους εμάς που ως ψυχάρια δεν μπορούμε να γλιτώσουμε από τη φωτιά. Αυτή είναι η προδικασμένη μοίρα μας.
«Ο Ισμαήλ ήταν ένας ναυαγός, όπως ο επιφανής προκάτοχός του, αλλά δίχως παρελθόν, δίχως μαδέρι για να κρατηθεί μες στη θαλασσοταραχή, δίχως φάλαινα να κυνηγήσει, περιτριγυρισμένος από καρχαρίες με ευγενή όψη που, για κάποιον λόγο, δεν τον είχαν ακόμα καταβροχθίσει. Αυτό όμως που περισσότερο τον τρόμαζε ήταν ότι αγνοούσε εντελώς το πλαίσιο. Συνέχιζε να κρατάει την πόρτα ανοιχτή, προσπαθώντας να καταλάβει όσα έβλεπε».
Το «Μας καταβροχθίζει η φωτιά» του Ζάουμε Καμπρέ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Ευρυβιάδη Σοφού.
Κώστας Μοστράτος
