Ο Δήμαρχος Τιράνων, μίλησε στην Αλεξάνδρα Βουδούρη στο περιθώριο της Συνόδου του Δικτύου B40 που διεξάγεται στη Τεχνόπολη, του Δήμου Αθηναίων. Αναφέρθηκε στη σημασία του εν λόγω Δικτύου αλλά και στις προσδοκίες του από την προεδρία της Αθήνας.
Ποια είναι η σημασία αυτού του δικτύου που αφορά πόλεις χωρών της Νοτιονατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, ειδικά σήμερα που τα προβλήματα και οι προκλήσεις είναι κοινές, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο υψηλός πληθωρισμός, η ενεργειακή κρίση;
Νομίζω ότι ζούμε σε μια εποχή πυκνού ιστορικού χρόνου, ζητήματα που αντιμετώπιζαν ολόκληρες γενιές συμβαίνουν εντός της θητείας μας, μέσα σε 3-4 χρόνια, είτε πρόκειται για την επισιτιστική κρίση, τον πληθωρισμό, τον πόλεμο, είτε φυσικές καταστροφές, που ασκούν περαιτέρω πιέσεις στις πόλεις. Επομένως, η ανάγκη να κινηθούμε άμεσα και με συντονισμό καθώς επίσης και η ανάγκη για τεχνογνωσία συχνά μοιάζει σαν μια προσπάθεια επανεφεύρεσης του τροχού. Κάτι έχει πάντως παρόμοιο συμβεί, είτε πρόκειται για σεισμό, είτε πρόκειται για πυρκαγιές – και μάλιστα η Αλβανία και η Ελλάδα αντιμετωπίζουν αρκετές, είτε πρόκειται για μια διένεξη, ή ένα ζήτημα όπως το μεταναστευτικό, κάτι από όλα αυτά έχει συμβεί σε μια τουλάχιστον από τις πόλεις μας. Επομένως, αυτή είναι μια ευκαιρία να μάθουμε, να μοιραστούμε τεχνογνωσία, τι λειτουργεί και τι όχι.
Αυτό που είπα σήμερα στους ομολόγους μου είναι ότι έχουμε κάποιες κοινές εμπειρίες τον τελευταίο καιρό: όπως φυσικές καταστροφές, σειρά σεισμικών δονήσεων ή σύγχρονες μορφές πολέμου όπως κυβερνοεπιθέσεις από μη φιλικές χώρες, που μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε το πώς θα δημιουργήσουμε ψηφιακά “τείχη”, πως μπορούμε να διατηρήσουμε τις ηλεκτρονικές μας υπηρεσίες σε λειτουργία, εάν υπάρχει μια τέτοια “επίθεση”. Επομένως, θεωρώ ότι αυτή η πλατφόρμα είναι σαν να πηγαίνουμε πίσω… στο σχολείο, αλλά με περισσότερη πρακτικούς στόχους και όχι απλώς ένα φόρουμ συζητήσεων.
Και ποιοι είναι αυτοί οι πρακτικοί στόχοι; Και ποιες είναι οι προσδοκίες σας από την προεδρία της Αθήνας;
Για παράδειγμα, ένα από αυτά που αναφέρθηκε σήμερα ήταν η δημιουργία κοινών πυροσβεστικών τμημάτων, να γίνει ένα workshop των επικεφαλής τους ώστε να μοιραστούν τεχνογνωσία για τις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις και επιχειρήσεις διάσωσης. Αυτό θα ήταν κάτι σημαντικό.
Ξέρετε η Αθήνα ήταν πάντα το μαλακό υπογάστριο της περιοχής των Βαλκανίων. Ενθουσιάστηκα όταν ο Κώστας (Μπακογιάννης) εξελέγη, γιατί θεώρησα ότι ήρθε η στιγμή η ΑΘήνα να λάμψει ξανά, καθώς είναι μια πόλη με μεγάλη ιστορία και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δείξει τη μεγαλειότητα της. Με δήμαρχο τον Κώστα (Μπακογιάννη) είναι ήδη σε τροχιά να γίνει παγκόσμια πόλη και επομένως, νομίζω ότι εκείνος και η ομάδα του θα χρησιμοποιήσουν όλες τις δυνατότητες, την ενέργεια και το παρελθόν αυτής της σπουδαίας πόλης για να γίνει κέντρο με ειδικό βάρος.
Πόσο σημαντικό είναι για τις πόλεις να διατηρούν την αυτονομία τους από τις κεντρικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα σε μια περιοχή όπως αυτή των Βαλκανίων;
Όταν σκέφτεσαι την Ελλάδα σε πολιτικό επίπεδο σκέφτεσαι το πώς ψηφίζουν οι δύο πόλεις, δηλαδή η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Η πόλη των Τιράνων διαχειρίζεται το 55% του ΑΕΠ της Αλβανίας και κατοικεί εκεί το 1/3 του πληθυσμού. Επομένως, από ό,τι φαίνεται σιγά σιγά οι πόλεις “υπαγορεύουν” τις εθνικές πολιτικές. Και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για κάποιους εκ των δημάρχων να συνειδητοποιήσουν – καθώς κάποιοι δήμαρχοι δεν το έχουν καταλάβει – πως εάν ηγηθούν ανοιχτές, προοδευτικές και ευημερούσες πόλεις σίγουρα είναι απλώς ζήτημα χρόνου να υπάρξει μια αλυσιδωτή επίδραση ώστε να μετραπεί η χώρα σε κράτος – πόλη.
Επομένως, για τον λόγο αυτό θεωρώ ότι μεγάλες πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη, η Αθήνα, τα Τίρανα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το “ειδικό τους βάρος” πηγαίνει πέραν από το ιστορικό τους παρελθόν.
Εμείς βγήκαμε από το κομμουνιστικό καθεστώς των κλειστών συνόρων, που υπήρχαν εκεί για να μας “προστατεύουν” από τους Έλληνες, τους Γιουγκοσλάβους, τους Ιταλούς… υψώνοντας παντού τείχη “παρανοϊκά”. Φοβόμασταν έναν αόρατο εχθρό… που ποτέ δεν ήρθε και ξαφνικά συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικές είναι οι πόλεις, για το τι προσφέρουν και γιατί πρέπει να είναι “ανοιχτές” και όχι “κλειστοί” χώροι. Τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξε μια μαζική μετακίνηση προς την πρωτεύουσα των Τιράνων, παρόμοια με αυτό που βίωσε η Ελλάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάθε πόλη πρέπει να συνειδητοποιήσει τη μοίρα της: να αναπτύσσεται και να προοδεύει προς το καλύτερο. Για τον λόγο αυτό θεωρώ ότι το Δίκτυο αυτό είναι μια αφύπνιση γι΄ αυτή τη δημογραφική και πολιτική εξέλιξη.
