«Ζούμε σε κοινωνίες που πρέπει να είναι λειτουργικές και οι οποίες έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους στοιχεία, το έγκλημα , την τιμωρία και την πρόοδο. Η παραβατικότητα ανηλίκων υπάρχει σε όλες τις εποχές, σε όλες τις χώρες όπως και στη δική μας και πρέπει να την εξετάσουμε σε όλη της τη διάσταση. Δεν μπορούμε να βλέπουμε την παραβατική συμπεριφορά των ανηλίκων και να μην επισημαίνουμε και τη θετική πλευρά των ανηλίκων στις ίδιες ηλικίες, παιδιά που προοδεύουν, δημιουργούν, που εξελίσσονται σε άτομα που συμβάλουν στην κοινωνία μας», ανέφερε στον Αθήνα 9,84 και στους Μιχάλη Λεάνη και Νεκτάριο Ανδριόπουλο, η Χριστίνα Αντωνοπούλου, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών-Κοινωνιολόγος, δικαστηριακή ψυχολόγος στο πλαίσιο της έρευνας του σταθμού της πόλης με τίτλο «Παραβατικότητα Ανηλίκων».
Τόνισε δε, πως θα πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία το πως επιλέγονται από κάποια παιδιά τα αρνητικά πρότυπα αντί των θετικών ενώ επισήμανε τη σημασία του ρόλου της οικογένειας.
«Το υπόβαθρο της παραβατικότητας των ανηλίκων είναι μεταξύ άλλων ο μιμητισμός και ο εγκλεισμός αλλά εκείνο που υπερτερεί ως βασικό αίτιο εκδήλωσης παραβατικής συμπεριφοράς είναι το γεγονός ότι δεν δίνουμε αυτά που χρειάζονται τα παιδιά μας μέσα στην οικογένεια ή στην κοινωνία. Δεν ρωτήσαμε ποτέ ένα παιδί να μας πει τη γνώμη του για εμάς ή να μας περιγράψει τις δικές του ανάγκες. Η εγκατάλειψη από το σχολείο και από τον οικογενειακό χώρο, τα πρότυπα που προβάλλονται μέσα από τα ΜΜΕ γεμίζουν βία την ψυχή των παιδιών», σημείωσε.
«Λείπουν πολλά στοιχεία από την κοινωνία μας .Επομένως, ας μην καταδικάζουμε τις βίαιες συμπεριφορές των παιδιών πριν αξιολογήσουμε τις δικές μας πράξεις και τα δικά μας κίνητρα που λειτουργούν ως πρότυπα γι’ αυτά τα παιδιά. Η οικογένεια πάντα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο αλλά δεν μπορούμε να την ενοχοποιούμε για όλα τα αρνητικά γιατί την έχουμε βάλει να τρέχει μαραθώνιο προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση. Ο πιο ουσιαστικός φορέας είναι το σχολείο. Όταν ο δάσκαλος φοβάται να μιλήσει εντός της σχολικής αίθουσας, κάτι γίνεται λάθος στο χώρο που τα παιδιά θα μπορούσαν να επιλέξουν έναν άλλο τρόπο συμπεριφοράς, να μιμηθούν δασκάλους, να θαυμάσουν και να έχουν πρότυπα», πρόσθεσε.
Εξάλλου, σύμφωνα με την κ. Αντωνοπούλου «η βία έχει εξουσία, επιβολή και όταν αυτό καταγράφεται σε έναν εγκέφαλο που δεν έχει διαμορφώσει ακόμα εκείνες τις γνωστικές λειτουργίες που θα του επιτρέψουν να απορρίψει τα αρνητικά και τα επιβλαβή, δεν μπορούμε να αναρωτιόμαστε γιατί μικρά παιδιά παραβατούν».
