Τον φάκελο «Παραβατικότητα ανηλίκων» ανοίγει ο Αθήνα 9.84 και δίνει μικρόφωνο σε ειδικούς που αναλύουν τα αίτια της επιθετικότητας των ανηλίκων, ανιχνεύοντας τι είναι εκείνο που τους οδηγεί στην παρανομία και στην εγκληματικότητα.
O διδάκτωρ εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Κυριάκος Μπαμπασίδης που έχει συνεργασία και με την ΕΛΑΣ, στη συνομιλία του στον ραδιοφωνικό αέρα του σταθμού της πόλης με τους Γιάννη Λαυράνο και Νίκο Καρούτζο, αναφέρεται μεταξύ άλλων στις διαστάσεις και στη συχνότητά του φαινομένου, καθώς και στα ιδιαίτερα ποιοτικά του χαρακτηριστικά.
Τα τελευταία χρόνια- σύμφωνα με τον ίδιο- μέσα από την υπερπροβολή -κι όχι άδικα- του θέματος, εκδηλώνεται ένας ηθικο-κοινωνικός πανικός που συνδέεται με την σκληρότητα κάποιων εγκλημάτων, τα οποία υπερβαίνουν την νεανική παραβατικότητα και εντοπίζονται σε συμμορίες εφήβων ή ενηλίκων.
Στοιχείο έντονου προβληματισμού αποτελεί η μικρή ή σοβαρότερη παραβατικότητα γύρω από σχολικούς χώρους, πλατείες ή καφέ που εξελίσσεται σπειροειδώς με τη μορφή βιασμών ανηλίκων, ολοκληρωμένων ληστειών ή εγκλημάτων και εκτός σχολείου.
«Αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως αυτή η πρώτη φάση, θα οδηγήσει σε προβλήματα» λέει και υπογραμμίζει πως «η νεανική παραβατικότητα δεν αντιμετωπίζεται με καταστολή, ούτε με αυστηροποίηση των ποινών μέσα στα σχολεία ή στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης για τους ανηλίκους».
Αν αναζητήσει κανείς τη ρίζα του φαινομένου, θα τη βρει στον πυρήνα της οικογένειας, στα πρώτα χρόνια του δημοτικού σχολείου από την ηλικία των 5 έως τα 13 χρόνια , οπότε διαμορφώνεται η προσωπικότητα των παιδιών μέχρις ότου εισαχθούν στο Γυμνάσιο.
Εκεί σύμφωνα με τον Κυριάκο Μπαμπασίδη οφείλουν να εστιάσουν και να ρίξουν το βάρος των προσπαθειών τους εκπαιδευτικό σύστημα, οικογένεια και φορείς κοινωνικού ελέγχου.
Απαριθμώντας λάθη, μιλά για υποχώρηση του θεσμού της οικογένειας. Και χτυπάει καμπανάκι κινδύνου για το ενδεχόμενο αποτυχίας του σχολείου στον πεδίο του κοινωνικού ελέγχου, μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. «Αν αυτές οι δύο συνιστώσες συνδυαστούν με μια κακή παρέα, δεδομένης και της συμβολής των social, το παιχνίδι μπορεί να χαθεί.. Αν και στην Ελλάδα η κοινωνία φαίνεται να κρατάει ακόμα σε μεγάλο ποσοστό, με ολοζώντανους τους ηθικούς και χριστιανικούς της δεσμούς, ωστόσο από τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης και μετά οι αντοχές βαίνουν μειούμενες».
Σε σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα, ο κ Μπαμπασίδης επισημαίνει την πίεση από την ανταγωνιστικότητα και το προαπαιτούμενο της υψηλής βαθμολογίας για την είσοδο στις Πανεπιστημιακές και Πολυτεχνικές Σχολές, ενώ υπογραμμίζει την ανάγκη υιοθέτησης άλλων δραστηριοτήτων που θα μπορούσαν να ενισχύσουν ένα μικρό ποσοστό αδύναμων μαθητών που κατά κάποιο τρόπο περιθωριοποιούνται και …ξεβράζονται από το σύστημα, με αποτέλεσμα να καπνίζουν να παίρνουν ναρκωτικά κλπ.
Συνεχίζοντας στο πεδίο της παραβατικότητας, καταλήγει κλείνοντας πως «εξελίσσεται στην κρίσιμη ηλικία των 14 ετών, η κορύφωση έρχεται στα 18 και έπεται η πτώση των δεικτών εγκληματικότητας» και τονίζει πως «στη μετεφηβική ηλικία των 18 μέχρι τα 21 έτη αρχίζει να μειώνεται η συχνότητα διάπραξης των παραβάσεων, ενώ την ίδια ώρα αυξάνεται η βαρύτητά τους. Γίνονται δηλαδή σκληρότερα τα εγκλήματα».
