Τον φάκελο «Παραβατικότητα ανηλίκων» ανοίγει ο Αθήνα 9.84 και δίνει μικρόφωνο σε ειδικούς που αναλύουν τα αίτια της επιθετικότητας των ανηλίκων, ανιχνεύοντας τι είναι εκείνο που τους οδηγεί στην παρανομία και στην εγκληματικότητα.
Η διευθύντρια του Τμήματος Ψυχολόγων των Εκπαιδευτηρίων Κωστέα-Γείτονα, Σοφία Αλμπάνη στη συνομιλία της στον ραδιοφωνικό αέρα του σταθμού της πόλης με τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, κάνει λόγο για «κοινωνικό φαινόμενο που αφορά έφηβους από 13 έως 17 ετών, οι οποίοι συσπειρώνονται σε μικρές ομάδες και αναπτύσσουν παραβατική συμπεριφορά με στόχο να αναγνωριστούν στα μάτια των συνομηλίκων τους».
Εκτός από την αναγνώριση, επειδή στην ουσία «αυτά τα παιδιά έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν πιστεύουν στις δυνάμεις τους και επιδιώκουν να αποσπάσουν την προσοχή της κοινότητας, με λάθος τρόπο. Δηλαδή δεν οραματίζονται ένα προσοδοφόρο μέλλον» λέει η κ Αλμπάνη.
Ο δεύτερος άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η νεανική παραβατικότητα έχει να κάνει με τη «διαταραχή ορίων και κανόνων».
Σε αυτούς τους δύο πόλους θα πρέπει να κινηθεί -σύμφωνα με την πλειονότητα των ψυχολόγων- η αντιμετώπιση του φαινομένου, αν και το καλύτερο φάρμακο είναι η πρόληψη.
«Με την πρόληψη στοχεύουμε να χτίσουμε εφήβους με ισχυρό εγώ και υψηλή αυτοεκτίμηση. Κι αυτό επειδή τα παιδιά που πιστεύουν στις δυνάμεις τους θα αντέξουν να πουν όχι σε μια πρόκληση και να αρνηθούν να ενταχθούν σε μια επιθετική ομάδα, αφού θα έχουν το θάρρος να διαφοροποιηθούν έναντι των υπολοίπων» υπογραμμίζει η ψυχολόγος.
Στο ερώτημα πως οικοδομείται μια στέρεη εκτίμηση εαυτού, η απάντηση παραπέμπει στην επιβράβευση. Στη μικρή λεξούλα «μπράβο» που δεν πρέπει να τσιγκουνεύονται οικογένεια και δάσκαλοι.
«Οι γονείς όταν νουθετούν, έχουν την τάση να καταλαμβάνει πολύ χώρο η επίπληξη, προκειμένου να γίνουν διακριτοί οι κανόνες. Όμως, δεν αφήνεται ο αντίστοιχος χώρος και χρόνος σε μια θετική συμπεριφορά των παιδιών. Οφείλουμε να κάνουμε μια παύση και επιβραβεύουμε με συγκεκριμένες εκφράσεις το καλό.. Να λέμε πόσο περήφανοι αισθανόμαστε και πόσο μας αρέσει που συμπεριφέρεται το παιδί μας με θετικό και κοινωνικά συμβατό τρόπο.
Μια ακόμη μέθοδος που προτείνει η διευθύντρια του Τμήματος Ψυχολόγων των Εκπαιδευτηρίων Κωστέα-Γείτονα, αφορά στην καθαρότητα κανόνων και ορίων.
«Πρέπει να είναι συγκεκριμένα και πεντακάθαρα τα όρια για να μην μπερδεύονται οι έφηβοι. Εκπαιδευτικοί και γονείς οφείλουν να εξηγούν αναλυτικά τις θέσεις τους, κάτι που προϋποθέτει ότι και οι ίδιοι κάθονται στέρεα στην καρέκλα τους έχοντας καλή σχέση με τον ίδιο τους τον εαυτό».
Αναφορικά με τις συγκρούσεις που εκδηλώνονται μέσα στο σχολείο τοποθετείται υπέρ των άμεσων λύσεων, με ζητούμενο να μην αφεθεί δήθεν να ξεχαστεί, διότι, όπως υποστηρίζει, άλλα παιδιά θα υιοθετήσουν παθητική συμπεριφορά, ενώ κάποια άλλα δυναμικότερη, ακόμα και επιθετική.
«Καταλληλότερος τρόπος αντίδρασης είναι η αναζήτηση λύσης μέσα από συζήτηση. Επιθετικότητα ή παθητικότητα, απορρίπτονται. Ναι την διεκδίκηση» καταλήγει κλείνοντας η Σοφία Αλμπάνη.
