Για την χιπ χοπ και την trap μουσική, τα μηνύματα που αναπαράγουν και το κατά πόσο επηρεάζουν τα νέα παιδιά, μίλησαν στον Αθήνα 9,84 και στη Νάνσυ Αγγελοπούλου o Χρήστος Στάικος και ο Λεωνίδας Οικονομάκης, δύο από τα μέλη του συγκροτήματος Social Waste ενός από τα πιο ενδιαφέροντα εγχώρια χιπ χοπ σχήματα.
Xρήστος Στάικος: «Μου προκαλεί τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι στην Ελλάδα, επιλέγουν τ ην trap μουσική οι πολύ μικρές ηλικίες. Όπως ένας στίχος που μιλάει για σεβασμό και αλληλεγγύη μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα σε ένα παιδί, το ίδιο συμβαίνει και με στίχους που προβάλουν ναρκωτικά και σεξισμό. Πολλοί γονείς δεν αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που κρύβει αυτό το είδος της μουσικής. Το βλέπουν σαν διασκέδαση για τα παιδιά τους.
Κανείς μας δεν τάσσεται υπέρ της λογοκρισίας αλλά για να περιοριστεί το φαινόμενο στίχων που υποκινούν βία, είναι σημαντικός ο ρόλος της εκπαίδευσης. Χρειάζεται να γίνει δουλειά σε συλλογικό επίπεδο και όχι ατομικά».
Λεωνίδας Οικονομάκης: «Πρέπει να παρατηρούμε τα κοινωνικά φαινόμενα πίσω από τα λόγια που ακούμε σε αυτά τα είδη της μουσικής. H trap σήμερα προβάλει την νεοφιλελεύθερη κουλτούρα του Golden Βoy, του ωφελιμιστή, του καταναλωτή που θα ενισχύει το status του με ακριβά αυτοκίνητα, καδένες ή που θα εξαγοράσει ακόμα και τα όμορφα κορίτσια που χορεύουν δίπλα του. Δεν φταίνε τα παιδιά αλλά αυτά που εμείς τους δίνουμε να ακούσουν. Γι’ αυτό ακριβώς έχει επιτυχία και η trap, γιατί είναι απολύτως συμβατή με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο της εποχής και για αυτό κανείς δεν κάνει τίποτα για να την σταματήσει.
Η έκφραση έχει να κάνει με το πρότυπο που καταναλώνει και που θέλει να προβάλει. Αν τα παιδιά έχουν άλλες προσλαμβάνουσες, δεν θα εκφράζονται με τον συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό το πρότυπο αναπαράγουν.
Από την άλλη πλευρά, στην χιπ χοπ, βλέπουμε το πιο μηδενιστικό πρότυπο, το ότι ”δεν θέλω να τους μοιάσω, θέλω να τους τα πάρω” , κάτι που είναι εξίσου προβληματικό.
Επίσης μέσα σε όλο αυτό το κλίμα υπάρχει και η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης που συμβαδίζει με την νεοφιλελεύθερη κουλτούρα που επικρατεί όχι μόνο στις τάξεις της κυβέρνησης αλλά και παγκοσμίως. Και επειδή άκουσα και για το υπό διαβούλευση το νομοσχέδιο της κ. Κεραμέως για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, μου έρχονται κάθε φορά στο μυαλό οι αστυνομικοί στα Πανεπιστήμια που δεν έχουν καμία σχέση με τα προβλήματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην οποία δουλεύω. Το ζήτημα είναι τι θα προτείνουμε εμείς στα παιδιά. Δεν πρέπει να τους απαγορεύσουμε τίποτα αλλά να κάνουμε τα ίδια τα παιδιά να απορρίψουν από μόνα τους τέτοιες ιδέες».
