Ο βραβευμένος ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας Κωνσταντίνος Μπιμπής, που μεταξύ άλλων τραγουδά σε μουσικό σχήμα, ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, πρωταγωνιστεί αυτή την περίοδο στη νέα παράσταση σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου, στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Στην παράσταση «Πεταλούδες στο στομάχι» υποδύεται τον Ρ. Α. προσπαθεί να βρει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ίδια του τη ζωή, δηλώνει πανσέξουαλ και insta-ποιητής και γύρω του έχει ένα κύκλο από άτομα -εκπρόσωποι της Gen Z, των Millenials, της Generation X- που ερωτεύτηκε, που τον πρόδωσαν…
Μέσα από ένα κολάζ από στιγμιότυπα, κείμενα, βίντεο, τραγούδια, χορό, παρακολουθούμε αποσπασματικά μερικές εβδομάδες από τη ζωή του κεντρικού χαρακτήρα.
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μίλησε στον Αθήνα 98.4 και τη Νάνσυ Αγγελοπούλου για την παράσταση, τον έρωτα, την ψηφιακή εποχή και τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών:
– Γενιές που έζησαν τον αναλογικό έρωτα, οι επόμενες γενιές την μετάβαση και οι σημερινοί νέοι μόνο τον ψηφιακό. Το έργο νοσταλγεί την αγνότητα, απορρίπτει τη σημερινή ταχύτητα των πραγμάτων;
Κ.Μ.: Είναι μια ανάγνωση της πραγματικότητας, φιλτραρισμένη μέσα από τη θεατρική αισθητική. Δε νομίζω ότι είναι μία παράσταση ούτε απογραφής, ούτε από σκηνοθεσίας έχει ευθέως διδακτικό περιεχόμενο. Η παράσταση προβληματίζεται τόσο ανοιχτά που δεν παίρνει θέση. Είναι σα να παίρνει στοιχεία της πραγματικότητας που ζούμε τριγύρω και να τα τεντώνει με ένα θεατρικό τρόπο που να στα παρουσιάζει όπως είναι και εσύ να τα βλέπεις και να συνειδητοποιείς «όντως έτσι είναι τελικά». Αυτό, σε όποια συμπεράσματα οδηγήσει τον καθένα.
– Πως γεννήθηκε το έργο και οι ήρωές του;
Κ.Μ.: Η Έρι Κύργια όταν ξεκίνησε να γράφει το κείμενο ήξερε ποιος είναι ο θίασος και με την λίγη ή περισσότερη γνώση που είχε για τον καθένα από εμάς, μαζί και με την γνώση που είχε ο Κωνσταντίνος Ρήγος για την ατμόσφαιρά μας, δημιουργήθηκε αυτό το έργο. Για παράδειγμα εμένα που με ήξεραν περισσότερο, την πάτησα (γέλια).
– Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση;
Κ.Μ.: Αυτό που έχει την δυσκολία στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι πρέπει να καταφύγω σε πολύ τοξικές περιοχές του εαυτού μου. Πρέπει να ψάξεις μέσα σου και να βρεις ό,τι έχει προσπαθήσει πολύ να κάνεις στην άκρη για να συνεχίσεις τη ζωή σου. Αυτό από μόνο του είναι μεγάλη πρόκληση για μένα. Επίσης, αυτού του είδους η παράσταση, η οποία ακροβατεί μεταξύ performance, μιούζικαλ, αφήγησης, είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει και το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Μου αρέσει που αυτή την τόσο ταραγμένη εποχή, και μιλώ για το σήμερα, το τώρα, μιλάμε με ένα έργο για αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Μου δίνει πολύ ενέργεια.
– Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει ο χορός και η μουσική στην παράσταση;
Κ.Μ.: Παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο, ειδικά η μουσική, στο μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι εκεί ηχηρά, είναι του Γρηγόρη Ελευθερίου ο οποίος είναι συνεργάτης μου και στη μπάντα, μουσικός και συνθέτης. Σε διάφορες στιγμές του έργου μοιάζει να μην είναι αρκετές οι λέξεις και να τις τραγουδάμε για να γίνει ίσως πιο σαφές το συναισθηματικό φορτίο, να ξεσπάσει.
– Τα συνοδευτικά κείμενα της παράστασης έχουν και λίστα με τραγούδια που ακούγατε στις πρόβες. Μίλησέ μας για τη διαδικασία και τη μουσική που τελικά ακούμε στην παράσταση.
Κ.Μ.: Ο Κ. Ρήγος μας έβαζε διάφορα τραγούδια κατά τη διάρκεια των προβών, από τα soundtrack της σειράς Euphoria, του White Collar, από διάφορες σειρές που καταπιάνονται με την ίδια περίπου θεματική με μας, η οποία είναι τι σημαίνει τώρα το σεξ, ο έρωτας, η σύνδεση των ανθρώπων. Αυτές οι μουσικές μας οδήγησαν σε μία μουσική αισθητική, εμάς και τον Γρηγόρη Ελευθερίου. Η παράσταση έχει μέσα της ακούσματα της δικής μου γενιάς περισσότερο. Στην παράσταση ακούγονται νέα συνθέσεις αλλά και διασκευές που όμως έχουν γίνει αγνώριστες, είναι σαν καινούργια κομμάτια.
Στη διάρκεια των προβών ακούστηκαν τα παρακάτω τραγούδια
BUTTERFLIES IN MY STOMACH – the rehearsal soundtrack
And I Love Her – Kurt Cobain
Back to Black – Amy Winehouse
Erbarme Dich – J.S Bach, St. Matthew Passion
Erotica _ Madonna
First Six Months of Love – Michelle Gurevich
If I Can Dream – Elvis Presley
I love you – Billie Eilis
I’m Not In Love – Kelsey Lu
I’m Throught With Love – Marilyn Monroe & Matty Malneck and His Orchestra
Just me and you – The Dreamliners
Love is the drug – Roxy Music
Love Will Tear Us Apart – Joy Division
No Church in the Wild – Kanye West & Jay Z (Ft. Frank Ocean)
Not Enuff Love – Faithless
Si è spento il sole – Adriano Celentano
The ghost of love – David Lynch
We Cry Together – Kendrick Lamar , ft. Taylour Paige
Why the Butterflies – Prince
You Mean Everything to Me – Neil Sedaka
Young and Beautiful – Lana Del Rey
– Ένας θίασος με εκπροσώπους από τρεις γενιές; Συζητήσατε για τον έρωτα;
Κ.Μ.: Συζητήσαμε πολύ και τραβήξαμε και πολλά βίντεο, σαν συνεντεύξεις, σε σχέση με όλα αυτά τα θέματα. Αυτό που νομίζω τελικά ενώνει εμάς με τον αναλογικό έρωτα -όσους προλάβαμε ηλικιακά να τον βιώσουμε- είναι πιο πολύ νοσταλγικό απ΄ ότι ουσιώδες. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι μετρούσα στο γυμνάσιο τα γράμματα του μηνύματος, για να μην ξεπεράσω το όριο, σταλεί δεύτερο μήνυμα και μετά δεν έχω κάρτα. Θέλεις να συμπτύξεις μέσα σε 123 χαρακτήρες όλα αυτά που θέλεις να πεις σε έναν άνθρωπο, για τον οποίο νιώθεις πράγματα και είναι τόσα πολλά αυτά που θες να πεις. Με χαροποιεί με νοσταλγία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ένα παιδί που είναι τώρα στο γυμνάσιο, δεν μπορεί να βιώνει την ίδια ακριβώς έκρηξη με άλλους τρόπους, είτε αυτό είναι με ένα reaction σε ένα story, είτε με ένα μήνυμα που διαβάστηκε και δεν απαντήθηκε ποτέ.
– Με την υπερ-πληροφόρηση γύρω από το σεξ, ίσως και σε μικρότερη ηλικία απ’ ότι παλιότερα, χάνεται ο ρομαντισμός;
Κ.Μ.: Μου κάνει εντύπωση, γιατί διαβάζω και διάφορες έρευνες που λένε ότι η σεξουαλική δραστηριότητα των ανθρώπων έχει μειωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια, το οποίο δεν είμαι σίγουρος που οφείλεται. Δεν είμαι σίγουρος αν ευθύνεται η προσβασιμότητα στην πορνογραφία, αν οφείλεται σε μία ούτως ή άλλως κατακερματισμένη εποχή. Δε νομίζω ότι μπορώ και να το αντιληφθώ, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που βγαίνει αρκετά, δεν χρησιμοποίησα ποτέ εφαρμογές dating. Το παρατηρώ λοιπόν χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει ακριβώς.
– Εκτός από τον έρωτα, τι άλλο κατά τη γνώμη σου άλλαξε ριζικά το ίντερνετ;
Κ.Μ.: Ο ψηφιακός κόσμος έχει αλλάξει τα πάντα, το δημόσιο διάλογο, τις αντιδράσεις σε οτιδήποτε συμβαίνει, συνεισφέρει στη διασπορά της πληροφορίας ακόμα και αν αυτή είναι ψεύτικη. Έχει δημιουργήσει έναν παράλληλο κόσμο, ο οποίος «τρέφεται» από τον πραγματικό αλλά ταυτόχρονα «αυτοτρέφεται», το οποίο είναι τόσο μεγάλο και πρόσφατο που δεν μπορούμε να το μελετήσουμε, ούτε τις συνέπειες, ούτε την πραγματική του δύναμη και υπόσταση.
– Τα ψηφιακά εργαλεία βοήθησαν στη διάδοση του μηνύματος του κινήματος των καλλιτεχνών;
Κ.Μ.: Το ίντερνετ είναι ένα εργαλείο, όπως και το σφυρί με το οποίο μπορώ να φτιάξω ένα έπιπλο πανέμορφο αλλά και να σκοτώσω, αυτό δεν καθιστά το σφυρί κακό. Το ίντερνετ λοιπόν σε πολλά πράγματα μπορεί να λειτουργήσει βοηθητικά, ένα από αυτά είναι οι πολύ σύντομες κινηματικές διαδικασίες, η διάδοση για παράδειγμα του μηνύματος για κάθε συγκέντρωση, που παλιότερα θα έπαιρνε πολύ περισσότερη ώρα και οργάνωση και θα κόστιζε πολύ περισσότερο για να γίνει. Από την άλλη, δυστυχώς παρατηρείται ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας που προτιμά να διοχετεύσει όλη του την αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει μέσα από το πληκτρολόγιο (σχόλια, ανώνυμα tweets, διαδικτυακό μίσος) και όχι να διεκδικήσει πραγματικά κάτι σε συλλογικό επίπεδο, είτε σωματειακά, είτε στους δρόμους.
– Είσαι αισιόδοξος για την έκβαση του αγώνα;
Κ.Μ.: Όποιος βρέθηκε στην πρώτη συναυλία έξω από το Τσίλλερ, δεν μπορεί να μην είναι αισιόδοξος. Μία γενιά που αγωνίζεται είναι σίγουρα μία γενιά που πιστεύει σε κάτι. Για το συγκεκριμένο ζήτημα από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν είμαι αισιόδοξος, εύχομαι να διαψευστώ και πολύ σύντομα γιατί τελούν υπό κατάληψη πολλά θέατρα και σχολές, κάτι πρωτοφανές. Θεωρώ ανάλγητη τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και αποστασιοποιημένη από την πραγματική ζωή.
