του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Πέρασαν ήδη 365 ημέρες από τη στιγμή που ο κόσμος άλλαξε. Ο κόσμος που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, ο κόσμος της μεταπολεμικής διευθέτησης με οριοθετημένο ένα σύστημα ασφαλείας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ο κόσμος στον οποίο πιστεύαμε στη διαρκή πρόοδο, με μια λανθασμένη, γραμμική αντίληψη του χρόνου, αποκλείοντας κάθε παλινόρθωση ή πισωγύρισμα στην ιστορία. Γιατί ο πόλεμος, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα τεράστιο άλμα στο μακρινό παρελθόν, όταν οι διαφωνίες λύνονταν δια της ισχύος των όπλων, πράγμα που θέλαμε, στην Ευρώπη, τουλάχιστον, να ξεχάσουμε για πάντα.
Μέσα σε 365 ημέρες από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη βία, την καταστροφή και το θάνατο. Μάθαμε τα ονόματα της Μπούτσα, του Ιζιούμ, της Μαριούπολης και των άλλων μαρτυρικών πόλεων της Ουκρανίας με τα χιλιάδες αθώα θύματα της βάρβαρης ρωσικής εισβολής.
Κοιτάξαμε κατάματα στην ανθρωπιστική τραγωδία, τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ρωσικές μονάδες κατοχής, είδαμε φωτογραφίες από αίθουσες ανακρίσεων και ομαδικούς τάφους, νιώσαμε τη μυρωδιά από τα καμένα κορμιά μικρών παιδιών μαζί με τις μανάδες τους. Ζώντας στην αμεριμνησία της ευμάρειας, ξεχάσαμε τον ανθρώπινο πόνο κι ήρθε ο άδικος πόλεμος να μας το θυμίσει.
Ήρθαμε αντιμέτωποι, πρόσωπο με πρόσωπο με την υπαρξιακή μάχη ανάμεσα στον Δυτικό πολιτισμό και την ασιατική βαρβαρότητα. Τέθηκε εν αμφιβόλω το δικαίωμα στην επιλογή μίας ολόκληρης κοινωνίας και δια αυτής, ενός ολόκληρου πολιτισμού, του Δυτικού, να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του.
Είδαμε εκατομμύρια ανθρώπους να παίρνουν με αξιοπρέπεια το δρόμο της προσφυγιάς κι άλλους να επιστρέφουν από ξένες χώρες, για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους, στις αιματοβαμμένες στέπες.
Σήμερα, έχουμε τη γνώση που απορρέει από την πικρή εμπειρία και νηφάλια μπορούμε να δούμε τις δύο πλευρές: ελευθερία ή υποδούλωση στη βούληση ενός τυράννου; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βοηθάει να διαλέξουμε πλευρά, χωρίς αμφιταλαντεύσεις ή «ναι μεν αλλά…»
Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών των δυτικών χωρών και όχι μόνο, αφού στον παγκόσμιο συνασπισμό συμμετέχουν και χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία κ.ά. που βλέπουν τον αναδυόμενο κίνδυνο του αναθεωρητισμού και των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών των νεοαυταρχικών κρατών, όπως η Ρωσία, η Κίνα, αλλά και η γειτονική μας Τουρκία, έδειξε ωριμότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων (υψηλές τιμές ενέργειας – πληθωρισμός), αλληλεγγύη στον σκληρά δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας και πολιτική υπευθυνότητα, στηρίζοντας τις δύσκολες αποφάσεις των κυβερνήσεων.
Μοναδική εξαίρεση, οπαδοί περιθωριακών κινημάτων της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς και συνομωσιολογικών αιρέσεων, οι οποίοι, για άλλη μία φορά, έδειξαν πως αποτελούν το καύσιμο για τις προπαγανδιστικές μηχανές των τυραννικών καθεστώτων. Καθείς εφ ω ετάχθη, όμως, κριτής είναι η ιστορία, η συλλογική συνείδηση και μνήμη της ανθρωπότητας.
Μπαίνοντας στο δεύτερο χρόνο του πολέμου, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε και πώς θα τελειώσει αυτός. Μελανά σύννεφα έρχονται εξ Ανατολών, με τη φημολογούμενη εμπλοκή της Κίνας, η οποία μέχρι τώρα κράτησε μια επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στην ρωσική εισβολή, φροντίζοντας, κυρίως, για τα δικά της, ιδιοτελή συμφέροντα και τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες.
Η εξέλιξη του πολέμου, είναι μία δύσκολη εξίσωση με πολλούς παράγοντες και αβέβαιο αποτέλεσμα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο πόλεμος αυτός, άλλαξε τον κόσμο, άλλαξε και τον τρόπο με τον οποίο τον βλέπουμε, τον προσεγγίζουμε, τον ερμηνεύουμε.
