«Σκέφτηκα ότι για πολύ καιρό ήμουν με το καλάμι του ψαρέματος στο χέρι και τίποτα δεν είχε τσιμπήσει το δόλωμα. Ότι μου τελείωναν τα χρήματα και θα τελείωναν νωρίτερα, αν συνέχιζα τον δρόμο που είχα πάρει, όμως άξιζε τον κόπο κι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος για να διαβώ» (σ. 168).
Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ο Αμορεζάνο, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και κοινωνιολογία, έχει εργαστεί σε καράβια και τώρα –στα 30 του- είναι άνεργος. Κάνοντας απέλπιδες προσπάθειες να βρει δουλειά, αποτυγχάνει αναγκασμένος να ζει με τα ελάχιστα χρήματα που έχει συγκεντρώσει. Περιφέρεται στην αγαπημένη του Νάπολη, παρέα με τον κολλητό του φίλο, πίνοντας και παρακολουθώντας τους αγώνες της ομάδας του. Παράλληλα, γράφει διηγήματα –το μόνο που του αρέσει να κάνει- τρέφοντας μεγάλη αγάπη για τον Ιταλό συγγραφέα Ραφαέλε Λε Κάπρια, τον οποίο και συναντάει. Η γνωριμία του με μια όμορφη νεαρή φοιτήτρια θα του αλλάξει τη μίζερη καθημερινότητά του, όμως η ζωή απαιτεί από αυτόν συνεχείς μάχες που μάλλον ο Αμορεζάνο δεν είναι διατεθειμένος να δώσει.
Ο Αλέσιο Φορτζόνε σ’ αυτό το πρώτο του μυθιστόρημα υπογράφει ένα μελαγχολικό πορτρέτο ενηλικίωσης ενός πρωταγωνιστή που θέλει να ζήσει με τους δικούς του όρους. Και, ταυτόχρονα, το πορτρέτο μιας πόλης, ζωντανής, δραστήριας, αλλά και γκρίζας και σκοτεινής, πηγής άφθονης χαράς και απεριόριστου πόνου μαζί. Παρούσα είναι παντού αυτή, η Νάπολη, μια πόλη που δεν μπορεί να εγκαταλείψει ο αφηγητής, αλλά ούτε και να συμβιβαστεί με τους κανόνες της. Ζωογόνος και φθοροποιός δύναμη την ίδια στιγμή.
«Σκέφτηκα πως περπατούσα και πως η πόλη είχε τελειώσει και πως δεν είχα καταφέρει τίποτα και δεν υπήρχε η δυνατότητα να πάω παραπέρα, και τότε θυμήθηκα ότι στο καράβι μού άρεσε να κοιτάζω τη θάλασσα, γιατί μου άρεσε να φαντάζομαι ότι πέρα από τον ορίζοντα, όπου κι αν ήμουν, βρισκόταν η Νάπολη» (σ. 186).
Το «Napoli mon amour» του Αλέσιο Φορτζόνε κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Δέσποινας Γιαννοπούλου.
Κώστας Μοστράτος
